Κι εσύ δάσκαλε;

Ούτε προφητικές γραφές χρειάζονται, ούτε ριζοσπαστικές αναλύσεις, ούτε κανενός σοφού τα λόγια για να γίνει κατανοητό ότι έχει αρχίσει η πιο συντονισμένη επίθεση στην ''τάξη'' από μεριάς εξουσίας. Κι από την άλλη ούτε οι οδυρμοί ούτε κι οι θρήνοι έχουν να προσφέρουν τίποτα πέρα από θεαματικό περιεχόμενο στα ρεπορτάζ των δημοσιογράφων.Κι αν αυτό το έρμο το κράτος καταφέρει να ορθοποδήσει, πάλι κλωτσιές θα δίνει σε αγωνιστές και καταπιεζόμενους.

Αλλά κι εσύ δάσκαλε μαζί τους;

Έχει καιρό που έπρεπε να είχατε πάρει θέση και να σταματήσετε (όλοι εσείς της τέχνης και της διανόησης) τις γαργάρες περί ώριμων επαναστατικών συνθηκών, τις φαρφάρες περί μεταρρυθμίσεων και μ' ένα βήμα να γύρει η διαολεμένη η πλάστιγγα προς την μεριά του κοινωνικού ανταγωνισμού...

Γιατί έχουμε πόλεμο ,δάσκαλε, κι εσύ πας μαζί τους..

Κάποτε αναφερόμασταν με θλίψη στη σιωπή των διανοουμένων. Φοβάμαι ότι ο καιρός που θα παρακαλάμε να μην πάρουν θέση δεν είναι μακριά.
(τμήμα επιστολής του Κ. Δεσποινιάδη στην εφημερίδα Αυγή)

Όχι ότι περιμέναμε ποτέ από σένα τίποτα καλύτερο.
Κι ούτε μας πικραίνει που στη δεδομένη συγκυρία πάιρνεις το μέρος των αφεντικών.
Και σε γράφουμε που τα κάνεις κομπρεμί με 48 της κάστας σου διανοούμενους (και η λέξη διανοούμενους δεν μπαίνει σε εισαγωγικά για να μην αποφορτιστεί  το φέρον αξιακό φορτίο της) αλλά το μόνο που θέλουμε είναι να σας ξεμπροστιάσουμε...
Κι ας μάθουν όλοι ότι πήρατε την μεριά του αφεντικού.
Κι ότι δεν είστε με τους αδύνατους...
...και δεν με νοιάζει καθόλου που δεν τα λέω όμορφα και έντεχνα αλλά τουλάχιστον δεν την χειρίζομαι την γλώσσα σαν μηλάκι που το κρατάω για τα δώδεκα και το χρησιμοποιώ για το τομάρι μου και το τομάρι των φίλων μου...
Εσείς, οι ιστορητές του λόγου της κυριαρχίας...

...κι εσύ δάσκαλε μαζί τους!

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ!

Και θα μιλάμε για τον καθένα, δάσκαλε...όχι μόνο για τον μπέκετ καθε τρίτη στην θεάτρου και τον μαρξ κάθε πέμπτη στο πολιτικό. Θα μιλάμε και για τους αδύνατους και τους καταπιεζόμενους ,δάσκαλε. και όπου υπάρχει αδικία ο πόλεμος μαίνεται.

Κι εσύ πήρες θέση.

Οι 49 υπογράψαντες υπέρ των εκδόσεων Άγρα δεν το έκαναν επειδή ένας εκδοτικός οίκος «απειλήθηκε» (είδαμε ότι στις αντίστοιχες «απειλές», ή και πολύ μεγαλύτερες και πραγματικά τρομοκρατικές απειλές, εκδοτικών οίκων σιώπησαν), μήτε γιατί αγανάκτησαν που ο Σταύρος Πετσόπουλος «συκοφαντείται» (έχουν συκοφαντηθεί πολύ σκληρότερα πολλοί περισσότεροι, και αυτοί και πάλι σιώπησαν εκκωφαντικά). Οι 49 υπογράψαντες υπέρ της Άγρας συνυπέγραψαν την επιστολή τους επειδή ο Σταύρος Πετσόπουλος ήταν «δικός τους», «εκδότης τους», «σύντροφός τους», μέλος της «πνευματικής τους παρέας». (από κείμενο του Θ. Τριαρίδη, δημοσιευθέν την 26.02.2010)