31.12.10

31 Δεκεμβρη 2010

Έκτη της εβδομάδας και πρώτη του νέου έτους η αυριανή, αγαπητό φιλοθεάμον και φιλοακροάμον κοινό του rupax-rupax.blogspot.com . Όπως γαντζώνονται τα νύχια στο δέρμα των εραστών με την ίδια ένταση γαντζώθηκαν και φέτος μυριάδες πολιτών στους δέκτες του ηλεκτρονικού τους κύκλωπα.
''Τί θα γίνει μ' αυτή την κρίση; πότε θα περάσει;''
''και τί είναι η κρίση ρε καρντάση για να περάσει σε κανα μηνάκι; γρίπη;''
έτσι, αγαπητοί αναγνώστες, με το που μπήκε η Άνοιξη κι η μέρα βρήκε την καλή και την γλυκιά της ώρα, μαζί με την κροκάτη γάζα της αυγής και του ηλιού το δείλι υποδεχτήκαμε και τον περίφημο μηχανισμό στήριξης υπό την εποπτεία του οποίου τέθηκε η οικονομία και μαζί της η εργατική δύναμη και εκμεταλλευσιμότητα των εργαζομένων (ντοπιων και μεταναστων). Σιγουρα θα το κατατάσαμε στα τοπ γεγονότα του παρελθόντος έτους από άποψη αναγνωρισιμότητας αλλά και παρερμηνευσιμότητας.
''αδερφέ κατεβαίνεις στην αγορά και τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά''
''κόσμο βλέπεις, σακούλες όμως δεν κρατάνε στα χέρια τους''
και ενώ οι ποιμένες πιστά προσκυνούν το νεογέννητο βρέφος ο δείκτης νάσντακ διαγράφει παρόμοια τροχιά με το άστρο της Βηθλεέμ και μαζί του συμπαρασύρει τον κορμό του χρηματοπιστωτικού μηχανισμού. ''Λευτεριά στον συντροφο Ιησού'' γέμισαν οι πλίνθινοι τοίχοι της Ιερουσαλήμ και την ίδια στιγμή που τα τιμολόγια της ΔΕΗ αυξάνονται 11% για τις χαμηλές καταναλώσεις ως εκ θαύματος τσακώσαμε και τους τρομοκράτες! Πάλι καλά να λέτε γιατί δεν φτάνουν όλα όσα είχαμε, έπρεπε να κοιτάμε και πίσω μας μην μας την πέσει ο Επαναστατικός Αγώνας για κανα κινητό.
Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα κι η τύχη κωλοτούμπες και εκεί που φέρναν τον χρυσό και τα αρώματα τα μαγάκια σήμερα μπορεί και να κουβαλούσαν καμια πάνα η κανα γαλατάκι για το μπεμπέκι το σπέσιαλ.
Πως να το κάνουμε όμως που προχωράει θέλεις δεν θέλεις η παλιοζωή όπως θα λεγε κι ο Ζαμπέτας. Και θα είναι μεγάλος ψεύτης όποιος δεν παραδεχτεί ότι το καλοκαίρι έλεγε :



από Σεπτέμβριο, παιδιά, θα γίνει το μπαμ!



Μας πήγε πίσω η ρημάδα η 5η του Μάη, δεν λέω, αλλά κι αυτός ο μεταφυσικός Σεπτέμβρης μας καθησύχασε λίγο παραπάνω απ' ότι έπρεπε. Ε και από τοτε διερωτηθήκαμε με το παραπάνω :



και τώρα τι κάνουμε;



λες και δεν είχαμε κάνει τίποτα μέχρι τότε. Ή λες και αυτό για το οποίο είμασταν διατεθειμένοι να κάνουμε θα τον κουνούσε συθέμελα τον καταραμμένο τον σάπιο που λένε κι οι αναρχικοί. Ναι σύντροφοι και συντρόφισσες, κι εγώ αναρχικός είμαι και περήφανος γι αυτό. Αλλά νομίζω πρέπει να το πιστέψουμε λίγο παραπάνω αυτό που κάνουμε. Αλλιώς μας πήρε ο κυκλώνας κι αν είσαι και στο μάτι του δεν τον καταλαβαίνεις καν.



Κρίμα που κάποιοι-ες από μας γράψανε καποτε το σύνθημα :
ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΑΤΑΙΗ ΖΩΗ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΝΑΣ ΜΑΤΑΙΟΣ ΑΓΩΝΑΣ



πολύ κρίμα γιατί αυτό το δίλλημα τέθηκε με τον χειρότερο τρόπο που θα μπορούσε. Κι αν βλέπεις την νίκη να είναι μακρυά είναι γιατί μάθαμε μόνο ήττες να γνωρίζουμε.



Αλήθεια δεν ξέρω τι μας περιμένει από του χρόνου και τί μπορεί να συναντήσουμε. Δεν χρειάζεται να το εκμυστηρευτώ γιατί με προδίδει κι η γραφή μου αλλά η αισιοδοξία για τον ενιαυτό που μας υποδέχεται εκλείπει από πολλούς. Αλλά ποιος ξέρει; μπορεί απόψε στο πάρτι της μηχανής να βρεθεί η λύση...



μπορεί να αποφασίσουμε να γίνουμε βαρύτεροι...
για να γύρει η πλάστιγγα προς το μέρος μας...
μπορεί να αποφασίσουμε να τους φάμε.

καλη χρονια

8.12.10

Ανακοίνωση

Θεωρήσαμε ότι δουλέυοντας θα λυτρωθούμε.
Αποτύχαμε.
Θεωρήσαμε ότι τα χρόνια που έρχονται μπορούμε να τα κάνουμε καλύτερα.
Διαψευστήκαμε.
Πιστέψαμε ότι η δύναμη της ελπίδας θα διαπερνά κάθε χρόνο τις χριστουγεννιάτικες γιορτές.
Διαψευστήκαμε ξανά.
Αφιερώσαμε την ζωή μας στην υπηρεσία του ενοποιημένου και ελεύθερου εμπορίου, της τεχνολογικής ανάπτυξης, της θεσμικής εκδημοκράτησης.
Αποτύχαμε.

Για τους λόγους αυτούς, κύριοι, σας ανακοινώνω την αποχώρησή μου από την αστική νομιμότητα.

Υπάρχουν και αλλού άνθρωποι.

30.11.10

5ο Φεστιβάλ Πολιτικού Ντοκυμαντέρ στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ




 
Για πέμπτη χρονιά συνεχίζεται ο αντι-θεσμός του φεστιβάλ πολιτικού ντοκυμαντέρ που στεγάζεται στο κατειλημμένο εργοστάσιο της κλωστοϋφαντουργίας Υφανέτ. Επιλέγουμε να κινηθούμε στον αντίποδα της πραγματικότητας που θέλει την έκφραση πιόνι στα χέρια της κατανάλωσης. Aπέναντι στις καλοστημένες φιέστες του εμπορεύματος και του θεάματος προσπαθούμε να προτάξουμε τις δικές μας αρχές. Τις αρχές που αντιστρατεύονται κάθε επιβολή φραγμών και αποκλεισμών, είτε ταξικών (εισιτήριο) είτε κοινωνικών (dress code, κοσμικά πάρτι). Επιλέγουμε και προτείνουμε την δημιουργία αντι-δομών μακρυά από κάθε λογική που αναπαράγει και στηρίζει τις σχέσεις καταπίεσης και με αφορμή να ανταλλάξουμε τις εμπειρίες αγώνα που ο καθένας και η καθεμία έχει αποκομίσει, συναντιόμαστε αυτο-οργανωμένα και χωρίς καμία διαμεσολάβηση για να δούμε ντοκυμαντέρ και να συζητήσουμε.


Σε μία συγκυρία κρίσιμη που λαμβάνει χώρα η πιο συντονισμένη και μεθοδική επίθεση στο σύνολο των από τα κάτω και ενώ ο καπιταλισμός φαίνεται να μην έχει να δώσει απαντήσεις στην ολοένα και εντονότερη υποτίμηση των ζωών μας, είναι ευκαιρία να απελευθερώσουμε όσες περιοχές μπορούμε από το πεδίο κυριαρχίας του. Και για τον λόγο ότι το συνολικό δεν είναι μια αναπαράσταση από μια στιγμή του μέλλοντος αλλά ξεκινά και τροφοδοτείται μέσα από τον καθημερινό αγώνα, προσπαθούμε να δημιουργούμε, μέρα με τη μέρα, τους κατάλληλους όρους για να μπορέσουμε να αυτο-διαχειριστούμε την ζωή που μας ανήκει.
  Το παρελθόν έχει δείξει ότι η καπιταλιστική ''αμοιβάδα'' τείνει να αφομοιώνει οτιδήποτε μπορεί να καταστεί επικίνδυνο γι' αυτήν και να αφήνει - πολλές φορές για άλλοθι – ανενόχλητους θεσμούς και δομές που μπορεί μεν να την αμφισβητούν αλλά δεν πρόκειται ποτέ να κινηθούν επιθετικά εναντίον της. Θέλοντας να διασαφηνίσουμε τον αξιακό μας ορίζοντα, που εστιάζει πάντα στην κοινωνική απελευθέρωση, οι δομές που κυοφορούμε εκτός από παράλληλες πρέπει να είναι και εχθρικές προς τον καπιταλισμό. Ειδάλλως καθίστανται εύκολο αντικείμενο αφομοίωσης και ακροβατούν μεταξύ mainstream εναλλακτισμού, αφομοιωμένου εθελοντισμού και κυρίαρχου πολιτισμού. Επομένως το Φεστιβαλ Πολιτικού Ντοκυμαντέρ της Φάμπρικα Υφανέτ δεν θέλουμε να είναι μία εναλλακτική πρόταση εξόδου ή κύκλος δωρεάν προβολών αλλά αφορμή για τους αγωνιζόμενους-ες να γνωρίσουν παραδείγματα αγώνων που συνδέονται άμεσα με ένα κίνημα αντίστασης και αλληλεγγύης.
  

  Τα αυτο-οργανωμένα εγχειρήματα είναι φορείς της πολιτικότητας τους και μαζί τους κουβαλούν την συλλογική διαδικασία δημιουργίας τους, σαν στοιχείο της υπόστασής τους. Την αυτο-οργάνωση, δηλαδή, σαν διαδικασία που επέτρεψε την παραγωγή τους και την αντι-εμπορευματικότητα σαν κανόνα στην διάδοση και την επικοινωνία τους. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια προσπαθούμε να οργανώνουμε κάθε δραστηριότητα μας αλλά και να οργανωνόμαστε και οι ίδιο-ες.


  Η τέχνη δεν είναι προνομιακό πεδίο κανενός. Όταν, δε, περιφράσσεται καθίσταται μέσο των τακτικών της μαζικής χειραγώγησης. Η διάκριση εύπεπτης και δύσπεπτης τέχνης, από την άλλη, εξυπηρετεί τα συμφέροντα του πολιτισμού της κυριαρχίας και την ρητορεία περί '' γρήγορου και εύκολου ''. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η μαζική κουλτούρα έχει επιλεχθεί ως η καταλληλότερη για να πλαισιώσει την καθημερινότητά μας, ενώ την ίδια στιγμή η τέχνη που παρουσιάζεται ως ποιοτική προορίζεται για εξαιρετικές συνθήκες και περιορισμένο αριθμό κοινωνών τής. Ο κινηματογράφος και το ντοκυμαντέρ είναι μια μορφή έκφρασης που μπορεί να συμπλέυσει με τον κοινωνικό ανταγωνισμό, είναι οικοιοποιήσιμος  από τους αγωνιζόμενους και να καταστεί απελευθερωτικός ακόμα και σήμερα που η έκφραση εμφανίζεται ήσσονος σημασίας μπροστά στον αγώνα για επιβίωση και αξιοπρέπεια.

19.11.10

Χαράματα

στο πλευρό της γνήσιας θλίψης, του κοινωνικού ανταγωνισμού και της αυτο-οργανωμένης έκφρασης

καλή ακρόαση  (μόλις βγήκε αχνιστό από τον φούρνο...)

4.11.10

Ιοκάστη

Η Ιοκάστη ήταν η μητέρα του μυθικού Οιδίποδα.
Ο μυθικός Οιδίποδας ήταν ένα παιδί με πρησμένα πόδια.
Τα πρησμένα πόδια του μυθικού Οιδίποδα δεν απέτρεψαν τον θρυλικό Sigmund Freud να διατυπώσει την θεωρία του περί του οιδιποδείου συμπλέγματος.
Ο Sigmund Freud ήταν ο ιδρυτής της ψυχανάλυσης.
Η ψυχανάλυση είναι μια θεραπευτική μέθοδος των ψυχώσεων και των νευρώσεων.
Οι ψυχώσεις και οι νευρώσεις δεν περιγράφονται σε μία πρόταση.

22.10.10

Το πρέπει

δύο ποιήματα της Ανατολής Αργά, ποιήτριας ταγμένης στο πλευρό του κοινωνικού ανταγωνισμού, της αυτο-οργανωμένης έκφρασης και της γνήσιας θλίψης.



Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.

(Οδ. Ελύτης - Ο Μικρός ναυτίλος,1985)


Όπου ακούς τάξη ανθρώπινο κρέας μυρίζει.

(Οδ. Ελύτης - Σηματολόγιον,1977) 






Το Πρέπει 

Το Πρέπει γδέρνεται.
Όλα τα Πρέπει 
πρέπει να γδέρνονται.
Ακόμα και το πρέπει
που μόλις είπα.
Και μόλις έγδαρα.
                                                                      
  (απάντηση στον Οδ. Ελύτη)







Το Πρέπει 2
Το Πρέπει δεν γδέρνεται.
Γιατί είναι
το ίδιο το δέρμα
αυτών που κάηκαν
εκεί που ακούγεται συνέχεια
η λέξη '' τάξη ''
και ανάβουνε φωτιές μεγάλες
από το Γιώτα
ίσαμε το Πι.

7.10.10

rupax η αρκούδα

Παίζοντας στο Εθνικό πάρκο (Άνοιξη 2010)

16.9.10

Η ανατομία των αμαρτημάτων

μία αυτο-σχεδιαστική νουβέλα εμπνευσμένη από την παρακάτω φωτογραφία (γράφτηκε κατά την διάρκεια της ανάρτησης, χωρίς προσημειώσεις)





 Η ανατομία των αμαρτημάτων


   Η συνθήκη ήταν σαφής και προδιαγεγραμμένη. Η συνύπαρξή τους είχε συμφωνηθεί να περιοριστεί σε διαδικασίες γλυψίματος και αυνανισμού. Και μπροστά στην αναμονή για την ικανοποίηση της κάβλας της, η Ροζέτα έδειχνε να αδιαφορεί για οποιαδήποτε ''συναισθηματική επένδυση''. Το μόνο που ήθελε ήταν να νοιώσει το μουνί της να εκρήγνυται από τις διαδοχικές συσπάσεις. Και για την στιγμή αυτή περίμενε λυσσαλέα. Είχε ορκιστεί στον εαυτό της να καταγράψει τα πιο ευφάνταστα βρωμόλογα και να τα ξεστομίζει με την βεβαιότητα ότι το σπέρμα όλου του κόσμου οφείλει να μπει μέσα της. Στις σκέψεις αυτές, το βαμβακερό βρακί της άρχισε να μουσκεύει και η Ροζέτα έδειχνε έτοιμη να αφεθεί στον χείμαρρο που μαζί μ'αυτή θα συμπαρέσυρε μυριάδες εφηβικών και νωπών φαντασιώσεων.
   Άνοιξε την βιτρίνα,πήρε το δαχτυλίδι που της είχαν δωρήσει στα δέκατά της γεννέθλια κι αφού το σάλιωσε το έχωσε βαθιά μέσα στο μουνί της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και κατέβηκε στον πρώτο όροφο. Οι υπόλοιπες τρόφιμοι του παρθεναγωγείου κοιμόταν αλλά η υποψία και μόνο ότι τα ουρλιαχτά από το γαμήσι που της είχε υποσχεθεί θα τις ξυπνούσε την έκανε να κοντοσταθεί. Ήταν τότε, ακριβώς, που ένα θερμό ρεύμα καβλας και έλλειψης αυτο-ελέγχου την διαπέρασε και συνειδητοποίησε ότι κανείς ποτέ δεν διάλεξε την ασφάλεια για να απορρίψει το σπέρμα. Ο διάδρομος που διέσχισε ήταν σύντομος αλλά πρόλαβε να ανακαλέσει όλα όσα είχε ετοιμάσει για την εξαιρετική αποψινή βραδιά. ''Το μουνί μου είναι αχόρταγο'', ''γάμησέ με μέχρι να πεθάνω'', ''χτύπα με να χύσω και μετά φτύσε με'', ''κατούρα πάνω στα βυζιά μου''. Έτσι κι έκανε.
   Άνοιξε την πόρτα της. Το δωμάτιο της ήταν σιγυρισμένο και μύριζε αγιόκλημα, ένα άρωμα διαδεδομένο στο παρθεναγωγείο μιας και δινόταν δωρεάν σε γιορτές και εθνικές επετείους. Αυτή ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της και είχε αρχίσει ήδη να αυνανίζεται με ένα κηροπήγιο. Η Ροζέτα δίστασε να γδυθεί αμέσως αλλά πλησίασε κοντά της και την κλώτσησε με δύναμη στο πρόσωπο. Δεν της έγινε κατανοητό αν το πρώτο πράγμα που ακολούθησε την κλωτσιά ήταν να ματώσει ή να χύσει. Το αίμα της Βιργινίας πετάχτηκε στα κατάλευκα σεντόνια και αναμμένη από την κάβλα άρπαξε την Ροζέτα από τα μαλλία. Με το δεξί χέρι της σάλιωνε το μουσκεμένο μουνί της και με το αριστερό της έσφιγγε τον λαιμό σε βαθμό που κόντεψε να πνιγεί.  Το δαχτυλίδι δεν τη παραξένεψε καθόλου. Ταυτόχρονα το βλέμμα της δεν έφυγε από τα μάτια της και επιδεικνύοντας τα δόντια της της επαναλάμβανε ''απόψε θέλω να με κατουρήσεις''. Η Ροζέτα μετά από λίγο έχυσε σφίγγοντας γερά τον ώμο της Βιργινίας.
   Έχοντας συνέλθει μερικώς από τις μεταοργασμικές συσπάσεις, ανέβηκε όρθια στο κρεβάτι και έκατσε πάνω στο πρόσωπο της Βιργινίας. Καθώς άρχισε να τρίβει το μουνί της και τον κώλο της πάνω στο στόμα της Βιργινίας αναστατώθηκε τόσο πολύ στην όψη του ματωμένου και ξαναμμένου προσώπου της, που την κατούρησε με όση δύναμη είχε. Η Βιργινία δεν άργησε να χώσει το κηροπήγιο στον κώλο της Ροζέτας, τρίβωντας παράλληλα το πρόσωπό της στα ούρα που είχαν απομείνει.
  Το επόμενο πρωί βρήκε τη καθεμία στα κρεβάτια τους και στο άκουσμα της καμπάνας του πρωινού εγερτηρίου σημειώθηκαν 45 ταυτόχρονες ''αλλαγές πλευρών''. Το μάζεμα γινόταν στο φουαγιέ του τριώροφου νεοκλασσικού. Η καθημερινή προσευχή για την εβδομάδα αυτή ήταν υποχρέωση της Ροζέτας που είχε αναλάβει μαζί με το ''πάτερ ημών'' να βγάζει κάθε μέρα έναν μικρό λογίσκο ''ενθάρρυνσης και αγάπης προς τα κορίτσια'' όπως χαρακτηριστικά έλεγε η παιδοκόμος.
  Στημμένη απέναντι από 44 κορίτσια, και λέγοντας ρυθμικά την πρωινή προσευχή, η Ροζέτα δεν μπόρεσε να πάρει την σκέψη της από το χθεσινό βράδυ. Η γεύση των υγρών της Βιργινίας είχε παραμείνει στην γλώσσα της και οι πληγή που άφησε η κλωτσιά στο πρόσωπό της την έκανε να θέλει να την φιλήσει μπροστά σε όλες. Πριν τελειώσει η προσευχή, η Βιργινία έκανε μια αποσπασματική σκέψη για το μουνί της παναγίας και για τον πούτσο του ιησού Χριστού αλλά επειδή συνάντησε ένα νεφελώδες κάλυμα στην εικόνα που είχε για τα πρόσωπα αυτά στο μυαλό της, την παράτησε και συνέχισε να κάνει τον σταυρό της.
   Ο λόγος της Ροζέτας για το πρωί της μέρας εκείνης ήταν ο εξής :

''Αγαπητές εν Χριστώ αδελφές, αγαπητή μας δασκάλα, αγαπητή μας μαγείρισσα, καλέ χριστούλη,καλή παναγίτσα θα σας μιλήσω γι' αυτην σήμερα. 

Για αυτή που συρρικνώνεται κάθε μερα και όταν βραδιάζει υπερδιπλασιάζεται και ψάχνει διέξοδο για να βγεί.

Για αυτή που σε όσες τρύπες κι αν μπει δεν χωράει πουθενά και όσες σκέψεις κι αν κάνεις πάντα μένει ορφανή.

Για αυτή που φέρνει το μούδιασμα στους αστραγάλους και γνωρίζει καλύτερα απ'όλες τί θα πεί όλον.

Για αυτή σας μιλάω και γνωρίζετε όλες σας πολύ καλά κι ας μην την έχω κατονομάσει.

Πόσο θα ήθελα να μπει ολόκληρη μέσα μου. 
Πόσο φοβάμαι ότι δεν θα χωρέσει.
Πόσο θα ήθελα να με γεμίσει.
Πόσο φοβάμαι ότι δεν θα τ' αντέξω. ''


τέλος

Οι άνθρωποι της πόλης

της Ανατολής Αργά, μάχιμης ποιήτριας που επιλέγει να προβάλλεται μονο μεσα από το rupax.blogspot



Οι άνθρωποι της πόλης

Η πόλη είναι μεγάλη
και οι άνθρωποι δεν μπορούν να φύγουν.

Όχι γιατί είναι μεγάλη,
αλλά γιατί δεν μπορούν να φύγουν.

Η πόλη είναι μεγάλη
και οι άνθρωποι μένουν για πάντα μέσα στην πόλη.

Η πόλη είναι μεγάλη
και ευτυχώς που είναι μεγάλη
και τους χωράει.

Αν κάποτε οι πόλεις μικρύνουν
οι άνθρωποι θ'αναγκαστουν να φύγουν
και τότε η φυγή
θα μοιάζει ταυτολογία.

Μέχρι σήμερα, πάντως,
η φυγή είναι φετίχ
για τους ανθρώπους των πόλεων.

27.8.10

Ψυχανάλυση - Το μπαλνταφάν (2η συνεδρία)


  Ξεκινήσαμε πριν από κάτι μήνες μαζί με την Φανή και τον Δημήτρη ένα μεγαλόπνοο σχέδιο για την πραγματοποίηση ενός μουσικού δίσκου.Η αρχική ιδέα  ξεκίνησε έπειτα από την κοινή π αραδοχή ότι μέσα στο παιδικό τραγούδι κρύβεται καλά θωρακισμένη μια όψη που πλευρίζει με τρόπο σκοτεινό τον ψυχικό κόσμο του παιδιού. Αφορμή της παραδοχής στάθηκε μια κουβέντα πάνω στο παραδοσιακό τραγούδι ‘’ Ο Μενούσης ‘’. Ο Μενούσης δεν είναι παιδικό τραγούδι με την έννοια ότι ούτε το θεματικό του περιεχόμενο εξαντλείται στις έννοιες παιδί-παιδικότητα, ούτε απευθύνεται σε ακροάμον κοινό παιδικής κατά κανόνα ηλικίας (πχ επεράσαμε όμορφα, δέκα παπάκια κ.ά.). Ο Μενούσης είναι ένα παραδοσιακό τραγούδι που χρονικά τοποθετείται στην όψιμη περίοδο της τουρκοκρατίας. Η συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων (όπως ο Μεχμέτ Αγάς που κάθεται στο ίδιο τραπέζι και συζητάει με τον Μπιρμπίλη και τον Μενούση) επιβεβαιώνεται σε περιοχές όπου οι πολιτιστικές συνήθειες είχαν αφομοιωθεί εκατέρωθεν και η παράλληλη αποδυνάμωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας έδωσε χώρο στους υπηκόους να οργανώσουν με τρόπο αμεσότερο την καθημερινότητά τους, χωρίς την δαμόκλειο σπάθη μιας θεοκρατικής εξουσίας που ενδεχομένως να εμπόδιζε ή και να κατέστειλε τις επαφές χριστιανών και μουσουλμάνων μεταξύ τους. Παραμερίζονας προς στιγμή μια ενδελεχή λογοτεχνική-λαογραφική ανάλυση του τραγουδιού, παρατηρήσαμε ότι ο Μενούσης είναι ένα τραγούδι που ήταν γνωστό τόσο σε παιδιά που μεγάλωσαν σε αστικά-μητροπολιτικά περιβάλλοντα όσο και σε παιδιά που πέρασαν την παιδική τους ηλικία στην επαρχία, ακόμα και σε χωριά. Η οικουμενικότητα καθώς και η καθολική κατίσχυση του Μενούση σαν τραγουδιού που απευθύνεται σε παιδιά παρόλο το παραδοσιακό φορτίο που κουβαλάει μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο Μενούσης δεν ήταν απλώς ένα mainstream δημοτικό-παραδοσιακό τραγούδι που αφομοιώθηκε και αναπαράχθηκε πολλαπλασιαστικά από το ‘’λαϊκό στόμα’’, (όπως πχ τα σαράντα παλικάρια ή το μήλο μου κόκκινο) αλλά ένα παραδοσιακό-δημοτικό τραγούδι που η απεύθυνσή του περιορίστηκε στα παιδικά αυτιά παρόλο που η καταγωγή του αναζητείται στα τραγούδια της τάβλας, όπως αναφέρει ο Μ. Περάνθης.
  Στον Μενούση, ο τραγικός ήρωας Μενούσης (καθόλου απίθανο ,αναφέρει ο Καλλιμαύκης, το Μενούσης να είναι εκδοχή του ονόματος Μανούσος και συνεπώς η αφήγηση να τοποθετείται τοπικά στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη) σκοτώνει την γυναίκα του διότι αυτή όπως πληροφορείται από τον Μπιρμπίλη ή τον Μεχμέτ Αγά (άγνωστη η πηγή του μιας και ο στίχος είναι όμορφη γυναίκα που’χεις βρε Μενούσ’ Αγά) έπλυνε το μαντήλι και πιθανώς είχε και περαιτέρω επαφή με κάποιον από τους δύο. Στην πατριαρχική κοινωνία του 17ου αιώνα η γυναίκα ήταν ιδιοκτησία του αντρός της και οποιαδήποτε κοινωνική επαφή της όφειλε να γινόταν αν όχι με την παρουσία, πάντως σίγουρα με την έγκριση του συζύγου της. Η τραγικότητα και η απόγνωση του τραγικού Μενούση εξαντλείται στον στίχο σήκω πάπια μ’, σήκω χήνα μ’, σήκω πέρδικα μ’, όπου ο δολοφόνος φαίνεται μετανιωμένος για τον φόνο που διέπραξε ενώ ταυτόχρονα αφήνει να εννοηθεί ο ελλατωμένος καταλογισμός του διότι τον διέπραξε σε κατάσταση μέθης (το πρωί ξεμεθυσμένος πάει την έκλαψε).
  Το ερώτημα που απαίδευτα προκύπτει είναι το εξής : γιατί ένα τραγούδι με σκοτεινό περιεχόμενο και σκηνές συζυγικού φόνου να έχει καθιερωθεί στην λαϊκή συνείδηση σαν τραγούδι παιδικό; Ο απορία μας διογκώθηκε όταν με την παράλληλη γιγάντωση των αφηγήσεων συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήταν το μόνο παιδικό τραγούδι με σκοτεινό περιεχόμενο. Ανατρέξαμε στο ‘’Ήταν ένα μικρό καράβι’’ και βρήκαμε σκηνές καννιβαλισμού, αργότερα σταθήκαμε στα ‘’δέκα παπάκια’’ και η διαδοχική εξαφάνιση σε κάθε στροφή και ενός μικρού παπιού αναπόφευκτα μας οδήγησε στους ‘’δέκα ινδιάνους’’ της Αγκάθα Κρίστι. Το μυθιστόρημα και κατόπιν θεατρικό έργο της Κρίστι αποτυπώνει με την λογοτεχνική δεινότητα της δημιουργού του ένα στέρεο και κλασσικό μοτίβο του δυτικού λαϊκού παραμυθιού, την διαδοχική εξαφάνιση σε κάθε σκηνή-στροφή και ενός προσώπου. Η αγωνία για τον αναγνώστη κορυφώνεται και το συνεχώς εντεινόμενο σασπένς εμπλέκει τον ακροατή-θεατή φαινομενικά ενεργά στην ροή της ιστορίας ,υποψιαζόμενος τον υπαίτιο των εξαφανίσεων-φόνων. Θυμηθήκαμε όλες και όλοι μας έτσι την φρεγάτα, το τραγούδι που η πλοκή του εξελίσσεται πάνω στην ίδια εκφραστική πλατφόρμα :

Στο πρώτο της ταξίδι, παιδιά, όλα πάνε καλά / κάνε μια ψαλιδίτσα
Στο δεύτερο της ταξίδι, παιδιά, σκίστηκαν τα πανιά / κάνε μια ψαλιδίτσα
Στο τρίτο της ταξίδι, παιδιά, σπάσανε τα κουπιά / κάνε μια ψαλιδίτσα
Στο τέταρτό της ταξίδι, παιδιά, βούλιαξε στα βαθιά / κάνε μια ψαλιδιά

Μπορεί η ένταση του συναισθηματικού φορτίου να ποικίλει κάθε φορά και ανάλογα με τον στίχο, ωστόσο δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η τραγική κατάληξη της φρεγάτας όπως και αυτή της ωραίας πεταλούδας δεν παράγει νοήματα και σηματοδοτήσεις. Αναπόφευκτα μάλλον θα κάνουμε την σκέψη : Είναι παιδαγωγικό να παρουσιάζονται τέτοια νοήματα συντριβής και ολέθρου σε ένα παιδικό μυαλό ; Με άλλο τρόπο,  το γεγονός ότι τόσα χρόνια αυτό το πράγμα γίνεται συνειδητά και με μεθοδικότητα μήπως πρέπει να μας κάνει να διερωτηθούμε αν αυτό το περιεχόμενο ευχαριστεί το παιδικό μυαλό, του προσφέρει ηδονή ή ακόμα επιζητείται από την όχι και τόσο αθώα και αγαθή τελικά παιδική σκέψη.
   Δεν έλειψαν τα δημώδη αναγνώσματα που μας εξέπληξαν με το αντιπαιδαγωγικό τους περιεχόμενο, όπως αυτό που εντοπίσαμε στην συλλογή Ευθυμίου και το παραθέτουμε :


Το παιδί μου το γραμμένο


Το παιδί μου το γραμμένο και τα’ ακριβογυρεμένο
Μυγδαλιά ‘ναι η μάνα του, πεύκος ο πατέρας του
Κυπαρίσσι φουντωτό είναι τα’ αδερφάκι του
Κι όποιος δεν μου τα’ αγαπεί πέντε μέρες ν’ αρρωστεί
Στες εφτά και στες οχτώ και στες δεκατέσσερεις
Να τον πάνουν τέσσερεις

   Δεν εκπλαγήκαμε τόσο με την έντεχνη απόδοση του σκοτεινού περιεχομένου της έννοιας της παιδικότητας από τον Κ. Καρυωτάκη. Στο ποίημα του ‘’Παιδικό’’ που συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή Ελεγεία και Σάτυρες, τοποθετεί στο στόμα ενός παιδιού που μονολογεί κάτω από τον έναστρο ουρανό τα κάτωθι λόγια:

Κλαίοντας θα πώ : Άστρα μου, αστράκια / τα’ άλλα παιδάκια θα τ’ αγαπώ

Ας με χτυπούν πάντα κι ακόμα / θα ‘μαι το χώμα που το πατούν

   Δώσαμε ιδιαίτερη σημασία στην κάθε αφήγηση που είχε να μας χαρίσει ο κάθε φίλος, ο κάθε σύντροφος, ο καθένας που θα γνωρίζαμε και μαζί του θα αγγίζαμε το θέμα αυτό. Και μέσα απ’ αυτό το μοίρασμα προέκυψε και η ανάγκη για έκφραση κάποιων συναισθημάτων, αναμνήσεων απωθημένων, εικόνων και ήχων που πιθανώς να μην έχουν καταλαγιάσει ακόμα μέσα μας, ασχέτως αν πέρασαν χρόνια και φαντάζουν ξεχασμένα από την λειτουργία της μνήμης.
   Η ενασχόληση με το θέμα του παιδικού ψυχικού κόσμου ήταν ανέκαθεν σαν ένα καυτό κομμάτι σιδήρου : κανείς δεν τολμούσε να το αγγίξει. Αλλά και όσοι το τόλμησαν, το έκαναν μόνο με το γάντι της συντηρητικής σκοπιάς. Το παιδί παρουσιάστηκε σαν ένα tabula rasa, a priori αγαθό, που εκμαυλίζεται από την ‘’αμαρτωλή’’ κοινωνία και είναι ικανό να προσφέρει τόση αγάπη, όση δεχτεί. Η συντηρητική ρητορεία της Εκκλησίας προσέγγισε δόλια το θέμα στήνοντας ομάδες κατήχησης, ο κρατικός σχηματισμός κινητοποίησε τον μηχανισμό της εκπαίδευσης και της σταδιακής ένταξης του νέου στον κοινωνικό ιστό και η λόγια διανόηση εκπόνησε το τερατούργημα της ‘’Διαπαιδαγώγησης των Νέων’’. Διαβάζουμε στο εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου ’’Κελαϊδήματα’’, μιας συλλογής τραγουδιών που εξέδωσε η Χριστιανική Ένωση Καβάλας το 1988 :

Οι χριστιανικές μαθητικές ομάδες φιλοδοξούμε να απαλλάξουμε τα μέλη μας από τα άγρια μουγκρητά μιας χυδαίας μουσικής που κουράζει τόσο πολύ τον σημερινό άνθρωπο και σας προσφέρουμε μια ανθοδέσμη από ολόδροσα χριστιανικά και πατριωτικά τραγούδια.

   Κάπου εκεί, στις αρχές του 20ου αιώνα, το σαθρό οικοδόμημα άρχισε να καταρρέει με τις βαθιές τομές που προξένησε το έργο του Sigmund Freud. Ο Freud αμφισβήτησε την παραδοχή ότι η αγαθή σκέψη του παιδιού ‘’τραυματίζεται’’ από τις πονηρές σκέψεις των ενηλίκων. Τόλμησε να υποστηρίξει ότι η ερωτική ορμή βιώνεται αισθητά από την βρεφική ηλικία και ότι η ερωτική επιθυμία είναι από τους σημαντικότερους παράγοντες διαμόρφωσης του ψυχικού κόσμου. Η επιθυμία ερωτικής συνεύρεσης του γιου με την μητέρα του και η συνάντηση της πατρικής απαγόρευσης ονομάστηκε οιδιπόδειο σύμπλεγμα και παρουσιάστηκε σαν τραύμα που βιώνει το παιδί, στην ηλικία των πέντε κατά προσέγγιση. Ο ευνουχισμός, ο πατρικός λόγος, το κατασκεύασμα του υπέρ-εγώ, οι απωθημένες αναμνήσεις και πολλά ακόμα τάραξαν τα λιμνάζοντα ύδατα της μέχρι τότε σκέψης, φέρνοντας στο προσκήνιο την θεραπευτική μέθοδο νευρώσεων και ψυχώσεων, την επιστήμη της ψυχανάλυσης.
   Αναζητώντας, ωστόσο, τραγούδια που θα ήταν φορείς (εμφανείς ή και μη) μιας κάποιας παιδικής σεξουαλικότητας συναντήσαμε τοίχο. Εξαιρούμε τα τραγούδια εκείνα που προτρέπουν κατ’ εξοχήν τον γιο και εξαιρετικά την κόρη να μεγαλώσει και να παντρευτεί και κατά την γνώμη μας αναπαράγουν τις κυρίαρχες πατριαρχικές θεσμίσεις της πυρηνικής οικογένειας και της οικογενειακής διαιώνησης της ιδιοκτησίας. Άλλωστε τέτοιου είδους τραγούδια πολύ περισσότερο έχουν να κάνουν με την συντήρηση δομών και θεσμίσεων της προκαπιταλιστικής - πατριαρχικής κοινωνίας παρά με την δόμηση του παιδικού εγώ σαν σεξουαλικού υποκειμένου. Τέτοια αποσπάσματα συναντάμε στην καταγραφή Σπεράντσα

Κοιμήσου συ, κοιμήσου συ κι η τύχη σου δουλεύγει
Και το καλό σου ριζικό να κουβαλή, να φέρνη,
Να κοιμηθή, να κοιμηθή, να γίνει ντο μεγάλο
Να το χαρώ στες παντρειές κι ύστερις ας πεθάνω

αλλά και στην συλλογή Σιγάλα

ο ύπνος μου στα μάτια σου κι η γεια στην κεφαλή σου
κι η αγρυπνιά στον κύρη σου να κάμη το προικί σου
κοιμήσου, που στο γάμο σου, στ’ αρραβωνιάσματά σου
θ’ ανοίξουν ρόδα και ανθοί μέσα στην κάμερά σου.


   Μέσα σ’ αυτό το ευρύ πεδίο που ονομάζεται παιδικό τραγούδι, η αναζήτησή μας δεν μπορούσε να μην σκοντάψει στον τομέα εκείνο που ονομάζεται ‘’νανούρισμα’’ και να μην αναδείξει τα χαρακτηριστικά εκείνα που κατά την γνώμη μας πλαισιώνουν την σκοτεινή πλευρά του παιδικού τραγουδιού. Το πρώτο ποιοτικό χαρακτηριστικό του νανουρίσματος είναι η αυτό-καταργητικότητά, μια εσωτερική αντίφαση. Αφενός η χρηστικότητά τους περιορίζεται μόνο κατά το στάδιο που το παιδί είναι έτοιμο να κοιμηθεί και μέχρι να το πάρει ο ύπνος. Κανείς ποτέ δεν τραγούδησε νανούρισμα σε κοινωνική συνθήκη διαφορετική πέρα απ’ αυτήν για την οποία προορίζεται. Αφετέρου η αντίφαση που εντοπίζουμε στο νανούρισμα σκιαγραφείται για πρώτη φορά από τον Πλάτωνα ο οποίος γράφει :

Για τα παιδιά που δύσκολα τα παίρνει ο ύπνος, οι μητέρες τους δεν τους προσφέρουν ηρεμία αλλά το αντίθετο, κίνηση στις αγκαλιές τους και δεν τους προσφέρουν ησυχία αλλά μελωδίες.

   Το βασικό εκφραστικό μοτίβο που συναντάμε στα παραδοσιακά νανουρίσματα είναι μια έντονη ανάγκη – επιθυμία του γονέα να κοιμίσει το παιδί του. Έτσι πολύ συχνά ο ύπνος προσωποποιείται και επικαλείται να έρθει για να πάρει το παιδί. Διαβάζουμε στην συλλογή Μανωλακάκη :

Ύπνε μου έλα πάρε το και πάλι φέρε μου το

Κι αν μου το πάρεις το παιδί τρεις χώρες σου χαρίζω
πάρε και γύρισέ το μου σ’ όλα τα περιβόλια
όπου μυρίζουν οι ανθοί, μοσκοβολούν οι κρίνοι

   Παράλληλα όμως με την ανάγκη αυτή, εντοπίζεται κι ένας λανθάνων φόβος. Ο φόβος μήπως το πρόσωπο ,πλέον, ύπνος δεν φέρει πίσω το παιδί αλλά το κρατήσει για πάντα μαζί του. Για τον λόγο αυτό η διαδικασία του να ξυπνήσεις το παιδί που κοιμάται φαίνεται να απαιτεί σεβασμό και μεθοδικότητα. Διαβάζουμε στην συλλογή Παχτίκου :

Κοιμάται το μωράκι μου και πώς να το ξυπνήσω.
Να πάρω διαμαντόπετρες να το πετροβολήσω

Αλλά και στο νανούρισμα που μας παρατίθεται συλλογή Γνευτού :

Κοιμάται το παιδάκι μου και ποιος θα το ξυπνήσει
Τα’ αηδόνι της Ανατολής ή το πουλί της Δύσης
Κοιμάται το μωράκι μου, κανείς μην το ξυπνήσει
Ώσπου να ‘ρθει η μάνα του να το γλυκοφιλήσει

 
   Προσπαθώντας να επεκτείνουμε την ανάλυση με εργαλεία ιστορικοβουλητικά, συμπεραίνουμε πως η έντονη ανάγκη που διαφαίνεται στα δημοτικά νανουρίσματα να κοιμηθεί και να μεγαλώσει το παιδί αποτυπώνει την κοινωνική ανάγκη να μεγαλώσει ο νέος, να γίνει οικονομικά ενεργός άντρας και να μπει στην παραγωγική διαδικασία. Να αναλάβει, ενδεχομένως την οικονομική διαχείριση και να επιτελέσει τον κοινωνικό εκείνο ρόλο που του έχει αποδοθεί, συμπεριλαμβανομένου και του σεξουαλικού (sexual performativity). Κατ’ αντιστοιχία η αναπαραγωγή του κοινωνικού ρόλου της μικρής κόρης ολοκληρώνεται με την παντρειά της και με την ανάληψη των συζυγικών – καταπιεστικών και αυτοπεριοριστικών καθηκόντων της. Δυστυχώς η κοινωνική αλήθεια που αναδύεται από την ανάγνωση τέτοιων στίχων παραλληλίζεται με φυσικές και αιώνιες αλήθειες όπως αυτή του στίχου ο ύπνος τρέφει τα παιδιά κι ο ήλιος τα μοσχάρια.

Το μπαλνταφάν είναι προσωπική μου παιδική ανάμνηση. Στο σχολείο κάναμε πάρτι μασκέ όπου τα παιδάκια με την συνοδεία γονέων και κηδεμόνων ντύνοταν ζορό, καμπόηδες, σερίφηδες, νίντζα και βασίλισσες της άνοιξης, πίνανε πορτοκαλάδα ανάμικτη με κοκα-κόλα και χουφτώνανε το ένα το άλλο. Το μπαλνταφάν προέρχεται από το γαλλικό bal d' enfant (ο χωρός του παιδιού). Παραθέτω με μεγάλη χαρά ένα τραγούδι από τον επικείμενο δίσκο! 

 

23.7.10

Ψυχανάλυση / Η πρώτη συνεδρία

  •   Μία έμπειρη ομάδα από γλωσσολόγους, ψυχαναλυτές και εγκληματολόγους που εργάζεται για λογαριασμό του rupax-rupax.blogspot.com σας ετοίμασε την παρακάτω ανάρτηση που θα χρησιμεύσει για πνευματική λίπανση τις άνυδρες μέρες αυτού του σάπιου καλοκαιριού...

   '' Ο νόμος αποτυπώνει τον πατρικό λόγο '' έγραφε δύο αιώνες μετά την γαλλική επανάσταση ο J. Lacan στο πολύβοο Παρίσι. Η πόλη του φωτός δεν ήταν αυτή που σηματοδότησε την κατρακύλα του δυτικού πολιτισμού, μιας και η τελευταία συντελείτο σταδιακά χρόνια τώρα. Η φιλο-δυτική κατήχηση (ορθότερα κατίσχυση) με προμετωπίδα το Liberté, égalité, fraternité είχε διαγράψει βέβαιη την τροχιά της για τα αβαθή της σύγχρονης ιστορίας. Τ'ι είναι ο πατρικός λόγος κατά την ψυχαναλυτική διδασκαλία;

Ο μικρός Ρούπαξ σε ηλικία 5ετών
Παράδειγμα :  Ο μικρός Ρούπαξ είναι πέντε ετών και η ερωτική του ορμή (libido) αφού πέρασε από δύο προηγούμενα στάδια αρχίζει να εξωτερικεύεται. Πλέον δεν αυτοαναλώνεται, δεν στρέφεται δηλαδή κατά του δικού του σώματος (ναρκισσισμός) ούτε κατά αντικειμένων (φετιχισμός). Ο μικρός Ρούπαξ γουστάρει την μαμά-ρούπαξ χοντρικά και θέλει να την διεκδικήσει. Αλλά αντιλαμβάνεται από νωρίς την υπεροχή και τα νοήματα που παράγει η πατρική θέση. Ο μπαμπάς-ρούπαξ απαγορεύει στον μικρό Ρούπαξ όχι μόνο να αποκτήσει αλλά και να διεκδικήσει την μαμά-ρούπαξ. Φροντίζει μάλιστα σε κάθε ευκαιρία να επιδεικνύει το κατά πολύ μεγαλύτερο πέος του, δημιουργώντας στον μικρό Ρούπαξ συμπλέγματα ανασφάλειας, κατωτερότητας και τον γνωστό φθόνο του πέους, μια unisex έννοια!
Ο πατρικός λόγος συμπυκνώνεται στην πατρική απαγόρευση.
Η μαμά και ο μπαμπάς Ρούπαξ
 Να' μαστε στα ίδια τα λημέρια, λοιπόν. Χρόνια ολόκληρα θα βασανίζουν τα ίδια ερωτήματα κάθε νου που επιζητεί να ικανοποιήσει την φιλοσοφική του φαντασία. Όχι ότι θ' αλλάξει κάτι αν τα απαντήσουμε...κουβέντα να γίνεται. 
  Αβίαστα θα προκύψει το συμπέρασμα  ότι  το σύστημα γεννάει τους εγκληματίες! Μάλιστα, αγαπητοί αναγνώστες, το σύστημα τους γεννάει. Ωστόσο στο ερώτημα αν η εγκληματικότητα είναι ζήτημα ταξικό και μόνο δεν θα απαντούσα το ναι με την ίδια ευκολία.
  Κι αν ο νόμος είναι η πατρική απαγόρευση τότε το έγκλημα 
τί είναι; Η μητέρα;

Όχι αγαπητοί αναγνώστες. Η ιστορία δείχνει τον δρόμο από τα μουστάκια των μπολσεβίκων του '19 μέχρι τους παρισινούς τοίχους του '69. ''Είμαστε ο πρώτος έρωτας της γης'' έγραφε μια σημαία που υψώθηκε στο Κρεμλίνο. ''Οι νέοι κάνουν έρωτα, οι γέροι αισχρές χειρονομίες'' διαβάζουμε σε σύνθημα γραμμένο τον Μάη του '68.

  Το έγκλημα, όπως αυτό ορίζεται από τα ελαστικά κριτήρια της αστικής νομιμότητας είναι πάντα φορέας ερωτικής ορμής. Ο εγκληματίας διοχετεύει τμήμα της λιβιδινικής ορμής στην εγκληματική δραστηριότητα. Εκεί όμως που κορυφώνεται η ερωτική διάθεση δεν είναι κατά την διάρκεια της τέλεσης του εγκλήματος. Το σημείο κορύφωσης εντοπίζεται στον σχεδιασμό της εγκληματικής συμπεριφοράς. Στην επιθυμία που γεννάται και συντηρείται στον κρυφό ψυχικό κόσμο του υποκειμένου. Σ' όλο αυτό το παιχνίδισμα (< juissance).

  Όπως όμως προείπε ο δάσκαλος Freud το οιδιπόδειο σύμπλεγμα βιώνεται ως τραύμα. Δεν είναι δηλαδή και το πιο ωραίο συναίθημα αυτό που βίωσε ο μικρός Ρούπαξ μετά την πρώτη του ερωτική απογοήτευση. Με άλλα λόγια ο πατρικός λόγος δεν είναι καθόλου ανώδυνος. Διαβάζουμε την φρασεολογία που χρησιμοποιεί ο έλληνας νομοθέτης στον Ποινικό Κώδικα : ''απειλείται'', ''τιμωρείται'', ''επιβάλεται''. 

Λέξεις-φορείς ευνουχισμού. Απαγορεύσεις. Τα πρωταρχικά ΜΗ που απόμ μικροί ακούμε παντού και πάντα. 

Η τιμωρία είναι το πένθος του ανθρώπου στον σύγχρονο πολιτισμό.

Αλλά αν θες να αντιμετωπίσεις το κακό χτύπα το στη ρίζα του. Λίγο για να ικανοποιήσω το απαιτητικό κοινό του μπλογκ, λίγο για να ικανοποιήσω την βλακεία που μου γαργαλάει τη σκέψη και την γλώσσα η έμπειρη ομάδα που προαναφέραμε σας ετοίμασε την ιστορικο-βουλητική ερμηνεία κάποιων λέξεων και φράσεων που όλες μας χρησιμοποιούμε καθημερινα στο σχολείο, στη δουλειά, στο γυμναστήριο, στα ψώνια, στον καναπέ και στα οδοφράγματα.







Αποσαφήνιση 1 


  • Το ασθενές φύλο 






  • Το ισχυρό φύλο



Αποσαφήνιση 2 

Η κατάληξη -ια που ακολουθεί κάποια ουσιαστικά δηλώνει κίνηση με την χρηση του κάθε φορά χρησιμοποιούμενου ουσιαστικού.

Παράδειγμα : 

μαχαίρι - μαχαιριά
ξύλο - ξυλιά
πόδι - ποδιά (;)
Ναι αγαπητοί μου αναγνώστες. Είναι η γνωστή μας κλωτσιά! Η κίνηση με κατεύθυνση και στόχευση που πραγματοποιείται με το πόδι. Αντίστοιχα εντοπίζουμε και το ρόδα - ροδιά, νεράτζι - νερατζια, ίτι - ιτιά.


Αποσαφήνιση 3

Το γνωστό και παραδοσιακό έδεσμα φάβα που βλέπετε και στην εικόνα. Είναι όμως η φάβα παραδοσιακό έδεσμα ή εντοπίσαμε ακόμη ένα πεδίο στο οποίο έδρασε η εθνικιστική προπαγάνδα; Μάλιστα αγαπητοί αναγνώστες! Η ερευνητική ομάδα του μπλογκ έψαξε και μας αποκαλύπτει ότι η φάβα είναι προέλευσης αμερικανικής! Το γλωσσικό και γαστρονομικό δάνειο προέρχεται από την περιοχή Μπρονξ της Νέας Υόρκης. οι ντόπιοι κάτοικοι το ονομάζουν faver και το προφέρουν με την ιδιάζουσα προφορά τους ως φάβα! 

Αυτά! Καλό καλοκαίρι! 

17.7.10

μιράντα παπαδοπούλου / χωρίς

να μαθαίνεις τι θα πεί καλοκαίρι σαπίλας..

να λυπάσαι πραγματικά...

να σε καίει ο ήλιος..

να διψάς πραγματικά..

να υποδιπλασιάζεσαι

κι έπειτα καθ' ολοκληρίαν να καυλώνεις.

Ναι, ξέρω, να πληθαίνεις.

τώρα βέβαια τι θα βγεί είναι άλλο ζήτημα.









Διαβάστε την ποιητική συλλογή της Μιράντας Παπαδοπούλου '' ΧΩΡΙΣ '' εδώ




8.7.10

Ονειροκριτές κι ονειροκρινόμενοι

''Αν ονειρευτείτε πως βλέπετε ακρίδες πάνω σε πράσινα φυτά, σημαίνει πως οι εχθροί σας απειλούν τα πιο ζωτικά σας συμφέροντα. 
Αν τις δείτε πάνω σε οποιαδήποτε άλλη πρασινάδα, σημαίνει κακή υγεία και απογοητεύσεις στην εργασία. 
Αν δείτε ακρίδες να σκιάζουν τον ήλιο, σημαίνει πως κάποιο ενοχλητικό πρόβλημα θα παρεμβληθεί στις άμεσες επιχειρήσεις σας, αλλά με την κατάλληλη διαχείριση τα πράγματα θα φτιάξουν. 
Για τη γυναίκα που θα ονειρευτεί ακρίδες, σημαίνει πως χάρισε την αγάπη και τη γενναιοδωρία της σε ανάξια πρόσωπα. ''

(απόσπασμα από 100% έγκυρο ονειροκρίτη εμπορίου)
  
...αλλά θα 'ρθει ο καιρός που και οι κρίνοντες θα κριθούν από το λαϊκό ασυνείδητο και η σπιλωμένη  νοηματοδότηση της ακρίδας θα αποκατασταθεί...

ΔΕΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΚΡΙΔΕΣ
ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

12.6.10

δελτίο καιρών



Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας. Πρωτού κάνω το σχετικό γουέδερ φορκαστ δεν γίνεται να μην κάνω μια μνεία στην φωτογραφία άνωθι που κατ' αποκλειστικότητα μας την εξασφάλισε η συντακτική ομάδα που εργάζεται για λογαριασμό του rupax-rupax.blogspot.com. Προέρχεται από δελτίο καιρού της χώρας του Ιράκ και είναι αδύνατο να μην διερωτηθούμε για δύο πράγματα. Ππωτον για το αν η μέτρηση της θερμοκρασίας γίνεται σε βαθμούς φαρενάιτ(υπάρχει η σχετική ένδειξη 86 βαθμών για την πόλη της Βαγδάτης). Κι αντε αυτό να το προσπελάσεις, όλοι διαφορετικοί όλοι ίδιο κτλ. Αλλά αυτό το shower τί πάει να μας πεί; Χιόνι βροχή και μπάνια; 

τέλος πάντων

περί καιρού ο λόγος και επιτακτική η ανάγκη για την δημιουργία ενός αμφίροπου μέτρου ενάντια στον συρφετό που επιχειρεί να μας παρουσιάσει την οικονομική κρίση σαν '' παροδική βροχόπτωση '' που αφού παρέλθει και φυσήξει ο άνεμος της μεταρρυθμιστικής αλλαγής, τα γκρίζα σύννεφα της κοινωνικής αντίστασης θα εξασθενήσουν και θα αφήσουν την θέση τους στον γαλάζιο ουρανό της καπιταλιστικής αειφορίας! Σίγουρα...μ' αυτό το πλευρό να κοιμούνται. Τα μποφόρ που πνέουν στο πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού αρχίζουν να ταράζουν συθέμελα τις καλύβες του καπιταλιστικού σχηματισμού, που απ' ότι φαίνεται δεν είναι σε θέση να δώσει πειστικές λύσεις. 

Οι μετεωρολόγοι του κράτους και των αφεντικών αναζητούν τρόπους για φερέγγυες και μακροχρόνιες προβλέψεις, αλλά όσο μακρυά κι αν κοιτάξουν το μέλλον σκιαγραφείται δυσοίωνο. Τα δελτία καιρού πλέον παίζουν μια μόνο λέξη:

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΛΑΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ. 

Τί συναίνεση μαντάμ; Από πότε γίναμε συναιτεράκια με τ' αφεντικά για να μοιραστούμε τα χρέη τους; Οι τυφώνες της εξέγερσης του Δεκέμβρη πνέουν ακόμα και στα σπασμένα παράθυρα του κοινωνικού συμβολαίου συνεχίζουν να σφυρίζουν το σύνθημα

ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ ΑΚΟΜΑ.


  Αλλά πικρές οι βουλές των αφεντικών και σκοτεινές οι ψυχές των υποταγμένων. Και τελικά το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Αυστραλία μπορεί να προκαλέσει πολλά περισσότερα από μια καταιγίδα στην Αλάσκα. Οι θερμές μάζες εκτοπίζουν τις ψυχρές και το κοινωνικό κράτος βυθίζεται στην καλτέρα της ιστορίας μπροστά στην φερόμενη ως αναγκαία και επιτακτική ανάδυση του κράτους ασφάλειας από τα αβαθή του σύγχρονου πολιτικού παρελθόντος. Κι αυτή η πτώση της θερμοκρασίας στις ζωές μας φαίνεται να μην έχει πάτο. Κι άντε τώρα το καλοκαίρι μπορεί να δροσιστούμε λίγο, αλλά από Σεπτεμβρη τα πράματα θα ' ναι αλλιώς. 

Αλλάζουν οι καιροί...
 
Και τί κάνεις όταν κρυώνεις;
Απάντηση: βάζεις τις εστίες αντίστασης στην μπρίζα για να ζεσταθεί ο χώρος. Οι συνελεύσεις σε πάρκα και γειτονιές, οι καταλήψεις και οι κοινωνικοί χώροι, οι αγώνες για αυτοδιεύθυνση στους χώρους εργασίας, οι δομές για αυτοοργάνωση των αναγκών μας στην καθημερινότητα, η διεκδίκηση της παρουσίας μας στον δρόμο και η σύγκρουση με όποιον την αμφισβητεί είναι οι μοναδικές λύσεις για την αντιμετώπιση στου επερχόμενου Διεθνούς Νομισματικού Ψύχους.

Στα ορεινά η διαβίωση προβλέπεται και στα πεδινά των σύγχρονων μητροπόλεων τα νεφελώματα άρνησης και αντίστασης αρχίζουν να σκεπάζουν τις περιοχές πάνω από την ήδη διερυγμένη κοινωνική ειρήνη.
  
Κουφάλες μετεωρολόγοι και θιασώτες της ομαλότητας, όσο κι αν πιστεύτε ότι το κοινωνικό γίγνεσθαι λειτουργεί με όρους θετικού τελολογισμού, μάθετε πως θα γίνουμε ο σεσμός που θα γκρεμίσει συθέμελα τον γερασμένο αυτό κόσμο.


Ανεπιφύλακτες συμβουλές και απολύτως έγκυρες μετεωρολογικές προβλέψεις την Παρασκευή 18 Ιούνη και ώρα 8 μ.μ. στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ... 


 

9.6.10

6

6 χρόνια στην υφανέτ, 6 χρόνια στο δημοτικό, 6 χρόνια στο γυμνάσιο και το λύκειο...


Ερ. : Τα υπόλοιπα 6 πού πήγαν;

α) στην φυλακή
β) στην terra
γ) στο πανεπιστήμιο

όποιος μπει στον κόπο να απαντήσει καλά θα κάνει να έρθει την Παρασκευή (από νωρίς) κατά τις 9, έξω από την κατάληψη τέρα ινκόγκνιτα στην Ολύμπου για να ακούσει πόσο γαμάτες θα είναι οι μπάντες που θα παίξουν και προφανώς για να γιορτάσουμε τα 6 χρόνια της κατάληψης. Θα ακολουθήσει κοκτέιλ πάρτι! Τα δώρα σας να κατατεθούν στον τραπεζικό λογαριασμό της τερα (6546/65427/7211979).



20.5.10

ανθ' εμού

 ΤΑΞΙΔΙ


στην άκρη της νύχτας αλλά να ρε παιδί μου, ξημέρωσε, το ταξίδι τελείωσε η νύχτα έφυγε και έμεινα μόνος ρε παιδί μου, εδώ να βλέπω την αυγούλα στην δροσιά και συ να φεύγεις σφυρίζοντας αδιάφορα έναν σκοπό, χωρίς σκοπό, με υπονοούμενα για συντροφικότητα, αλληλεγγύη, ότι θα μαστε μαζί και τα τέτοια, σφυρίγματα ξέρεις του αέρα, ανεύ νοήματος, κλυδωνιστήκαμε σε χορό που δεν ξέραμε, στην ουσία σταφύλια πατάγαμε, και να σου πω, ούτε καν γευτήκαμε και το κρασί ρε γαμώτο, αλλά τι να σου πω, ξύδι ρε συ πίνουμε συνέχεια, θα μας περάσει θα μου πεις, ναι το ξέρω, θα μας περάσει, αλλά ρε μπαγάσα μίλα πιο πριν ...


(παρμένο -χωρίς την άδεια του δημιουργού του- από το http://telospanton.blogspot.com/ )

θα' θελα να πω πολλά αλλά νιώθω όπως όταν ακούω χατζιδάκι που σκέφτομαι ότι μιλάει αντί για μένα και είναι μέσα στην σκέψη μου. κακός σύμβουλος η ταύτιση αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα...

17.5.10

...milame chaotika!

Το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Αυστραλία 
μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα στην Αλάσκα..

 ...καμιά φορά όμως μπορεί να σκοτώσει και εργαζομένους σε τράπεζα των Αθηνών!

  Η αντίστροφη όψη ενός νομίσματος περί σχετικοποίησης πάντων των εννοιών και αποδόμησης κάθε αξιακού συστήματος έκανε την τελευταία ιστορική της εμφάνιση στην Αθήνα, στην πορεία της 5ης Μαή 2010. Μιλάμε χαοτικά γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά σε καρέ των 16 frames κυρίως. Μιλάμε χαοτικά γιατί μιλάμε για μια όψη λανθάνουσα και άγνωρη σε πολλούς που σαν θηρίο για καιρό τρεφόταν από τα σπλάχνα του κινήματος αλλά απ' ότι φαίνεται περπατούσε με το κεφάλι και σκεφτόταν με τα πόδια!
  Πρόκειται για σώμα ξένο αλλά όχι απαραιτήτως και παράσιτο γιατί κάτι μου λέει ότι οι φυσικοί του γονείς είναι ακόμα εν ζωή. Πρόκειται για σώμα νεόδμητο που βάλθηκε να αμφισβητήσει ηθικές αξίες της επαναστατικής/εξεγερτικής διαδικασίας στην βάση τους. Φρόντισε όμως και για τα χειρότερα...


Όλα εδώ πληρώνονται

  Μιλάμε χαοτικά γιατί μιλάμε για τους πατέρες του εξεγερτικού λογου μιας και του γάμησαν την μάνα. Για πολύ κόσμο ήταν κάτι αναμενόμενο, το γνωρίζουμε αυτό. Και για την γράφουσα έτσι ήταν. Κατά την διαρκεια των τελευταίων χρόνων στον χώρο της ελληνικής αντεξουσίας διαφάνηκε η ρότα μιας πορείας που πήγαζε από έναν υπερχειλή ανδρισμό, αποτυπωνόταν σε συνθήματα όπως ''Καμία Ηθική - Μόνο Πόλεμος'', επενδυόταν από much συμπεριφορές αλήτικης βίας, υποστηρίχθηκε από εκδοτικά εγχειρήματα, πλειοδοτήθηκε από τον Δεκέμβρη του '08 και πλέον επίσημα απαιτεί την αναγνώρισή της ως κομμάτι αυτόκλητο των εξεγερμένων.


Αλλά πικρές οι βουλές των τραπεζικών και σκοτεινές οι ψυχές των χαοτικών


Ένιωσα την ανάγκη, αγαπητοί μου αναγνώστες, να αναρτήσω τα παρόντα κάπως εν τη ρύμη του λόγου και βιαστικά καθότι αφενός δεν είχα καλυφθεί εγώ ο ίδιος από την προηγούμενη ανάρτηση κι αφετέρου με τα νέα δεδομένα αντιλήφθηκα ότι το τραγικό συμβάν της 5/5 έμελλε να αποτελέσει κομβικό σημείο αλλαγών και ανακατατάξεων για τον α/α σχηματισμό αλλά και το ανταγωνιστικό κίνημα ευρύτερα.

Και να' ταν μόνο αυτό...

Η ρητορεία που αναζητά ευθύνες στην ανυπαρξία συστημάτων πυρασφάλειας και στις συνθήκες εργασίας κάνει τα στραβά μάτια στο μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί. Ναι, η δαιμονοποίηση είναι κακός σύμβουλος αλλά και η βία είναι μαγική (?). Αφήνω ασχολίστα τα περί ''παράπλευρης απώλειας'' (γουρουνιών κι ανθρώπων) αλλά αδυνατώ να προσπεράσω την ιστορικοκεντρική ανάλυση ενός ακραίου τελολογισμού του τύπου ''συνέβη, ρε παιδιά''. Προφανώς και δεν συνέβη. Τί είναι για να συμβεί; καιρικό φαινόμενο ή ημικρανίες;

  Επρόκειτο για το καθαρά αιτιακό αποτέλεσμα ενός πρωτογενούς μέτρου βίας που ασκήθηκε και οι συνέπειες πέρα από μη ελέγξιμες ήταν και ενδεχόμενες.

Αλίμονο αν ποινικόποιήσουμε όμως το μέσο και την κοινωνική αντιβία σαν συμπεριφορά που εσκεμμένα και στρατηγικά χρησιμοποιείται από τους από τα κάτω και σίγουρα δεν είναι μέγεθος ιστορικό που ''συμβαίνει'' κι αυτό. Την στιγμή που το κράτος έχει αποενοχοποιήσει πλήρως την χρήση χημικών όπλων και σωματικής βίας στο σώμα των διαδηλωτών, θα είναι τραγικό να κάνουμε βήματα πίσω σε μεθόδους και φιλολογίες ξεπερασμένου πασιφισμούΗ ιστορία δείχνει τον δρόμο, στον δρόμο της ας μπούμε.

Αυτά τα λίγα και κάπως συνοπτικά. Χαιρετίζω το σχόλιο του ανώνυμου αναγνώστη της προηγούμενης ανάρτησης και συνεχίζω να προσμένω για τα επόμενα (και για την αναρχία) κι επιτέλους ας γύρει η γαμημένη πλάστιγγα προς την μεριά μας! Ας φάμε, λοιπόν!

υγ: ραντεβού στα γιάννενα στις 5 Ιούνη στην αντιμιλιταριστική συναυλία (όλα χωράνε σε μια ανάρτηση!)


6.5.10

6 Μάη 2010 - Αγωνία

Πάλης ξεκίνημα
 
 
 
Πάλης ξεκίνημα
νέοι αγώνες
οδηγοί της ελπίδας
οι πρώτοι νεκροί.

Όχι άλλα δάκρυα
κλείσαν οι τάφοι
λευτεριάς λίπασμα
οι πρώτοι νεκροί.

Λουλούδι φωτιάς
βγαίνει στους τάφους
μήνυμα στέλνουν
οι πρώτοι νεκροί.

Απάντηση θα πάρουν
ενότητα κι αγώνα
για νά 'βρουν ανάπαυση
οι πρώτοι νεκροί. 
 
(στ. : Αλ. Παναγούλης - μουσ. : Μ. Θεοδωράκης)



 
 
Οι λέξεις είναι τσαρλατάνοι, κλόουν, γελωτοποιοί...

 
 
Με την ελπίδα να είναι κι οι τελευταίοι αθώοι,



να τιμήσουμε την μνήμη τους και να θρηνήσουμε γι' αυτούς...
 
 
 
μετά την συνολική καταστροφή αυτού του γερασμένου κόσμου.


 
κι ας μην ξεχάσουμε ποτέ ξανά ότι 
 
''εμείς μιλάμε για  ανθρώπινες ζωές''...







με αγωνία για το αύριο και με προσμονή για την αναρχία...
 
 όλοι στους δρόμους





15.4.10

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ rupax-rupax.blogspot.com

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010


  Εμείς, οι εργαζόμενοι στον διαδικτυακό τόπο του παρόντος ιστολογίου, καταγγέλουμε την απαράδεκτη συμπεριφορά των διωκτικών αρχών εναντίων μας το τελευταίο διάστημα. Πιο συγκεκριμένα, λόγω της έντονης ομοιότητας που παρουσιάζει το όνομα ενός εκ των 6 συλληφθέντων για συμμετοχή στην επαναστατική οργάνωση ''Επαναστατικός Αγώνας'' με το όνομα του rupax-rupax.blogspot.com, 160 πάνοπλοι άνδρες της αντιτρομοκρατικής με την συνοδεία σκυλιών, ορτυκιών και σκατζοχοίρων εισέβαλλε στο κτήριο όπου στεγάζονται τα γραφεία τουrupax-rupax.blogspot.com. Αφού ακινητοποίησαν τους εργαζομένους, έκαναν φύλλο και φτερό το περιεχόμενο των γραφείων.
  Στην συνέχεια μάλιστα προσπάθησαν να εισβάλουν στο σπίτι της κας Ανατολής Αργά , γνωστής ποιήτριας που αναδείχθηκε από το παρόν ιστολόγιο, ποινικοποιώντας τις κοινωνικές και ερωτικές σχέσεις της κας Αργά με τον αρχισυντάκτη του rupax-rupax.blogspot.com. Ωστόσο εγκατέλειψαν τις προσπάθειές τους διότι συνάντησαν την σθεναρή και βίαιη αντίσταση του σκύλου της κας Αργά.
  Δηλώνουμε αγανακτισμένοι με το κλίμα τρομοϋστερίας που προσπαθεί να δημιουργήσει το κράτος και για τον λόγο αυτό προχωρούμε στην συμβολική δολοφονία του τέως αρχηγού της ΕΥΠ και νυν βουλευτή του ΛΑΟΣ Ι. Κοραντή.

 
 
Σωματείο εργαζομένων στο rupax-rupax.blogspot.com



 
 
 
ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ 
ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΨΕΜΑ
 
 
 
 
 
ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΤΑ ΜΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ


 
 
 
ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΘΑ ΔΙΚΑΣΕΙ ΒΑΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
 
 
 
 
 
 
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ


 
 
 
 
 
ΚΙ ΑΥΤΗ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ



 
 
 
 
ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ