κι ήταν όλοι τους εκεί...
Πέρασαν έτη συναπτά από τότε που ο κύριος και η κυρία Δημητριάδου εργαζόταν στα κλωστήρια της Υφανέτ. Άλλα χρόνια τότε θα μου πείς...ναι ξέρω.Μεσολάβησε κι ο πόλεμος, το 1967 σταμάτησε να λειτουργεί το εργοστάσιο. 66 χρόνια πρόλαβε να δουλέψει και στο διαστημα αυτό δεν σταμάτησε να υφαίνει την ταξική συνείδηση των εργαζομένων του. Δεν έχουμε μαρτυρίες για το αν υπήρχε καποιου είδους διεκδίκηση των δικαιωμάτων όσων εργαζόταν στην υφανέτ.Άλλες εποχές τότε... ναι ξέρω άλλες εποχές.Τότε ο κοσμάκης ήθελε μονο ένα μεροκάματο κι ένα κομμάτι ψωμί γι αυτόν και την οικογένειά του.Και ειρήνη...όχι φασαρίες και διχασμούς. Και τώρα τα ίδια αναζητά.έτσι νομίζω...
2004-2010
Αλλά ειλικρινα, αγαπητοί μου αναγνώστες, κάτι με πιάνει όταν βρίσκομαι σε τέτοιους χώρους. Κι εννοώ σε χώρους που απελευθερώθηκαν και επανοηματοδοτήθηκαν από τους κατοπινούς, τους μεταγενέστερους. Το ίδιο ρίγος νοιώθω και στο εργοστάσιο του Ματσάγγου στον Βόλο. Και κάθε φορά που τραβάω μια γρατζουνιά στην κιθάρα μου και την ακούω να αντηχεί στα σάπια σανίδια και στους υγρούς τοίχους του κτιρίου κάτι με συγκινεί. Βαθιά και ουσιαστικά.
Κι αλήθεια ήταν όλοι τους εκεί...και εκεί θα συνεχίσουν να είναι. Οι εργαζόμενοι κι εργαζόμενες του εργοστασίου της υφανέτ που κάθε πρωί μαζευόταν στον χώρο του εργοστασίου κουβαλώντας ο καθένας την δική του ιστορία. Ξέρετε εκεί στην μεγάλη αίθουσα με τα BMX. Οι παθιασμένοι εργατιστές κι οι γνήσιοι αξιοπρεπείς που συντόνιζαν την επόμενη τους απεργία και κρυφά στο διάλλειμα είχαν μαζευτει στον 2ο όροοφο. Ξέρετε εκεί που κάνουμε συνελευσεις. Όλες τους όλες τους εκεί...Οι μητέρες κι οι ανύπαντρες κι οι άντρες με τα μουστάκια και τους μπερέδες καθώς στηνόταν να βγουν μια φωτογραφία, ξεκλέβωντας 2 λεπτά εργασίας. Ξέρετε εκέι πίσω, στη στέγης. Για να την βάλουμε σήμερα στο καφενέιο και να κοσμεί τους δικούς μας τοίχους..τα μαβιά μας όνειρα.
Νοιώθω πηγαία την ευθύνη μου αλλα και ουσιαστική την χαρά μου που αυτό το Σάββατο, στις 13 του Μάρτη, θα είμαι εκεί τραγουδώντας:
Είναι η μνήμη ταξική που με βοηθάει να υπάρχω / είναι ό,τι έχω και δεν έχω...
Χωρίς πολλά πολλά...
τα λόγια δεν είναι περιττά.
Απλά δεν είναι αρκετα.
Και επαρκή.
Σάββατο 13 Μαρτίου 2010 --- Συναυλία στην Κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ για τα έκτα γεννέθλιά της με τους κάτωθι:
Χάσμα, Ωχρά Σπειροχαίτη, Propaganda, Kill the Cat
Κι αλήθεια θα είναι όλοι τους εκεί
...όπου υπάρχει αδικία
...όπου ο πόλεμος μαίνεται
...όπου ο νόμος πάει να γίνει τρόμος
...με το βλέμμα προς την ελευθερία
για την κοινωνική απελευθέρωση
όμως δεν ήσουν εσύ
θα σου άρεζε
ζ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
μίλησαν...