12.12.11

Ο Γιάννης και η Μαρία


Μία αυτοσχεδιαστική
νουβέλα σε 
συνέχεια της




Ο Γιάννης και η Μαρία


Ήταν πριν τις εννιά το βράδυ όταν ο Γιάννης έμεινε μόνος του στο ίδιο δωμάτιο με την Μαρία.

Ο Γιάννης, 22 χρόνων, τεταρτοετής φοιτητής στο τμήμα αρχιτεκτόνων μηχανικών. Από τα παιδιά που μένουν σε σπίτι επιπλωμένο από το ΙΚΕΑ αν και σιχαίνονται αφόρητα την μαζικοποιημένη αισθητική. Ο Γιάννης δεν εργάζεται. Ζει με τα λεφτά που καταθέτει ο πατέρας του κάθε μήνα σε κάποιο τραπεζικό λογαριασμό που του άνοιξε πριν τέσσερα χρόνια για τον συγκεκριμένο σκοπό. Έτσι, μήνας μπαίνει - μήνας βγαίνει ο Γιάννης έχει την ευκαιρία να πάει με την εθνοcash κάρτα του στο κατά τόπο κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας και να σηκώσει 350 ευρώ. Αυτή είναι η συμφωνία που έχει κάνει με τους γονείς του. Βέβαια το νοίκι του σπιτιού που μένει ο Γιάννης είναι 300 ευρώ και πληρώνεται μέσω πάγιας τραπεζικής εντολής από τον λογαριασμό του πατέρα του Γιάννη. Με τον τρόπο αυτό, ο Γιάννης είναι υπεύθυνος να κανονίσει τα μηνιαία του έξοδα με αυτά τα δεδομένα. Ένα πάρα πολύ χαριτωμένο παιχνίδι που, όμως, καμία σχέση δεν έχει με την αληθινή ζωή.
Με αυτά τα χρήματα ο Γιάννης έχει κανονίσει τον μηνιαίο προϋπολογισμό του. Έχει κάποια πάγια έξοδα όπως το φαγητό που παραγγέλνει τέσσερις με πέντε φορές την εβδομάδα, η κάρτα ομιλίας για το κινητό του, τα 20 ευρώ που κάθε βδομάδα βάζει στον κουμπαρά για το “ταμείο οικονομικής ενίσχυσης των φυλακισμένων αγωνιστών”, τα τσιγάρα του, μία χρυσή καρέλια κασετίνα και ένα πενηντάρικο κάθε δύο βδομάδες για τους μπάφους του. Συνήθως τα καταφέρνει και δεν βγαίνει εκτός προϋπολογισμού αλλά έχουνε τύχει και φορές που ψωνίζει πενηντάευρο τη βδομάδα ή μπορεί να κάτσει καμμιά καλή φάση με φίλους και ξύδια και να του “φύγουνε στο έτσι τα γκαφρά” όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά λέει. Σε τέτοιες περιπτώσεις τηλεφωνεί στην μητέρα του, που είναι πιο ελαστική μαζί του, και της ζητάει να του βάλει κανα πενηντάευρο στον λογαριασμό “γιατί τους είπε ο καθηγητής να πάρουνε κάτι τσόχες για τις μακέτες κι αυτές οι τσόχες είναι πανάκριβες”. Η μητέρα του πάντα του βάζει “και κανα πενηντάρικο παραπάνω μωρέ για κάθε ενδεχόμενο” συνήθως με την συμφωνία να το κρατήσουνε και οι δύο μυστικό από τον πατέρα του. Ο Γιάννης δεν έχει καθόλου τύψεις που λέει ψέμματα στην μητέρα του γιατί είναι “ιδεολογικά αντίθετος με την μισθωτή σκλαβιά” και θα προτιμούσε να “απαλλοτριώσει” κάποια τράπεζα και να “μολύνει την σάπια κοινωνία με το μικρόβιο της διάχυτης και πολύμορφης επαναστατικής δράσης” όπως έχουνε κάνει κάποιοι άλλοι “σύντροφοί” του εισοδηματίες, τρόπον τινά.
Ο Γιάννης δραστηριοποιείται τα τελευταία δύο χρόνια στον α/α χώρο και “ιδεολογικά έχει ληγμένα πολλά ζητήματα”, όπως και το γιαούρτι που κουβαλάει μέσα στο από άλλα περιεχόμενα άδειο κεφάλι του. Δεν γουστάρει και πολύ να πηγαίνει σε μαγαζιά παρά μόνο σε κείνα που τα λειτουργούνε σύντροφοι “ξέρεις πιο κοντά σε φάση κολλεκτίβα” όπως συνήθως λέει. Μισεί τους εθνικιστές,τους φασίστες, τους πατριώτες, τους μπάτσους, τους μικροαστούς, τους αριστερούς, τους αυτόνομους, τους “φοιτητές”, τους υποταγμένους εργάτες, τους νοικοκυραίους, τους χίπηδες, τους παλιούς αναρχικούς που τώρα απομονώθηκαν, τους εργατοπατέρες, τους φοιτητοπατέρες, τους εμπόρους κρεάτων και τους σεξιστές.Κάποιους περισσότερο, κάποιους λιγότερο.
Η Μαρία. Σερβιτόρα, 23 χρόνων, από τα 16 στο επάγγελμα. Ξεκίνησε σε μια κυριλέ καφετέρια λάντζα, μετά πήγε σε κάτι εστιατόρια σαλόνι και από τα 19 που πέρασε σε μια σχολή ΤΕΙ δουλεύει μόνο νύχτα. Μπαρ και δίσκο στο αριστερό το χέρι. Τώρα πήρε το πτυχίο “αλλά επειδή αυτή είναι η θέση της και βρίσκεται σε ζόρικη κατάσταση” κάνει 5 μεροκάματα τη βδομάδα σε ένα μαγαζί 8 με 4 το πρωί ωράριο. Χωρίς να το έχει ιδεολογικοποιήσει με αφόρητες αερολογίες, η Μαρία γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει ταξικός ανταγωνισμός. Γνωρίζει τι σημαίνει “να δουλεύεις 8 ώρες και όταν κλείνει το μαγαζί να έχεις στο τσαντάκι σου 1200 ευρώ από τα οποία μόνο τα 35 έχεις συμφωνήσει με το αφεντικό να βάλεις στην δική σου τσέπη.“ Δεν μιλάει άσχημα στα αφεντικά της αν και πολύ θα ήθελε να τους πετούσε δίσκους με σφηνάκια στα μούτρα κάθε βράδυ που “την βάζουν να κλείνει το μαγαζί”.
Η Μαρία είναι μελαχροινή και έχει δύο αναπάντεχα μεγάλα μάτια, σαν αμύγδαλα από την Άρτα μέσα στα οποία λαμβάνει χώρα το ηλιοβασίλεμα στα υφαλοπρανή ανοιχτά της Σαντορίνης ή πολλές φορές πετούνε κατά σμήνη μαύρα πουλιά που επιστρέφουνε από τις ψυχρές χώρες του βορρά. Η επιδερμίδα της είναι τόσο απαλή, όσο το χιόνι που πέφτει τις πρώτες πρωινές ώρες και κάθεται πάνω στα κάγκελα των περιφράξεων με την ίδια σιγουριά και την ίδια βεβαιότητα που οι σφαίρες από το περίστροφο του Δημήτρη Κουφοντίνα σφηνώθηκαν στο κεφάλι του συνταγματάρχη Σόντερς. Το στήθος της είναι μεγάλο και σφιχτό και έχει την γεύση των χιλίων καρπών από τα φρούτα των τροπικών δασών του Αμαζονίου αλλά και μια διαπεραστική αίσθηση ανθρώπινου ιδρώτα, όμοιου με εκείνου που παράγεται την ώρα που βιδώνονται τα μπουλόνια στις ζάντες των τροχών στα επαρχιακά συνεργεία και στα βουλκανιζατέρ των μητροπόλεων. Τα μαλλιά της είναι μακρυά και ίσια, σαν τις συστοιχίες των άγριων ευκάλυπτων που εμποδίζουνε την όραση των κυνηγών και των περιπατητών στους λόφους της Νότιας Κέρκυρας ή σαν τα παράλληλα και οριζόντια καλώδια των πυλώνων που μεταφέρουν το ρεύμα και ξεκινούν από τις Σάπες και το Τυχερό και φτάνουν ίσαμε το Λαδοχώρι, την Άνω Κάνεβο ή το Περτούλι.

Ο Γιάννης πλησίασε δίπλα της και έκανε να την φιλήσει.

Άντε γαμήσου ρε καριόλη που θες να με φιλήσεις κιόλας” του είπε.


Τότε ο Γιάννης της έχωσε ένα δυνατό χαστούκι στο αριστερό μάγουλο. Ποιά αυτο-οργάνωση, ποιός αντισεξισμός, ποιά μισθωτή σκλαβιά και ποιοί πολιτικοί κρατούμενοι; Όποιος θίγει την εγωπάθεια του Γιαννάκη το πληρώνει ακριβά.

Την ώρα που τα δάχτυλα του δεξιού χεριού του Γιαννάκη προσέκρουαν στην επιφάνεια του προσώπου της Μαρίας συνέβησαν τα εξής (φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους) περιστατικά :

ο πατέρας του Γιάννη περνούσε τις αποδείξεις στο βιβλίο του υποκαταστήματος MULTIRAMA που διατηρεί σε γειτονιά των Αθηνών.

Η μητέρα του Γιάννη έκανε την μηνιαία κατάθεση των 350 ευρώ στον λογαριασμό του γιου της.

Ο Γιάννης σκεφτόταν το στήθος της Μαρίας και πόσο πολύ μπορεί να κάβλωσε τώρα που είδε πόσο ζόρικο αντράκι έχει δίπλα της.

Η Μαρία σιώπησε.

Και μετά έφτυσε τον Γιαννάκη στα μούτρα με μία περιποιημένη χλέπα. Από αυτές που έχουμε φυλαγμένες όλοι οι προλετάριοι όχι μόνο για τα αφεντικά μας αλλά και για όλους εκείνους τους μικροαστούς φοιτητές, το πτώμα των οποίων αποτελεί την καλύτερη κοπριά για τα σαρκοβόρα φυτά της μικροαστικής ιδεολογίας.






Να υπερασπιστούμε την τάξη μας, να υπερασπιστούμε την Μαρία, να τελειώνουμε με τους Γιαννάκηδες.




Υγ: ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους φοιτητές-επαναστάτες που ενέπνευσαν την συντακτική ομάδα του rupax-rupax.blogspot.com να βγει από τον δημιουργικό βούρκο που είχε βαλτώσει.

Στην Μ.

24.7.11

με ένα ρέκβιεμ αργό, επιθανάτιο...



"Θέλω σε γη πολύ παχιά, σαλίγκαρους γεμάτη / να σκάψω λάκκι μόνος μου, βαθύ που να μπορώ / τα γέρικά μου κόκκαλα ν'απλώσω με ραχάτι / κι ως καρχαρίας στο νερό, στη λήθη ύπνο να βρω.{...}"

(Ο χαρούμενος νεκρός, Charles Baudelaire)


--------------------------------------


Η Βασιλική μια μέρα θα επιστρέψει.

Όπως όλα τα πράγματα, έμψυχα ή άψυχα, που πάντα ζούνε, κινούνται, χάνονται μα και πάντα επιστρέφουνε μια μέρα εκεί που όλα συνεχίζουν να υπάρχουν μετά θάνατον. Μια από εκείνες τις σάπιες μέρες που, με την επιμονή νηπίου και την κραυγή σμηνών από καρακάξες και λοιπά θανατικά ιπτάμενα, εκλιπαρούν σαδιστικά για την επιστροφή των νεκρών του παρελθόντος. Με τον ώμο ελαφρώς σηκωμένο και πάντα με δύο επιλογές : με το ναι και με το όχι. Γιατί τα πράγματα, όλα τα πράγματα, ή γίνονται ή δεν γίνονται. Και όλοι μας ενώπιόν τους μα και ενώπιον του συμβάντος τους είμαστε εξαιρετικά αδύναμοι, σαν τους θεριστές των θερινών σταροχώραφων που ορκίζονται στο αλεύρι, το πληγούρι και τον τραχανά ή σαν άδοξοι ποιητές που ματαίως πιστεύουν πως κάπου πέρα η δόξα καρτερεί, παρθένα, βαθυστόχαστα ιλαρή. Υπάρχουν απογεύματα που βρέχει και υπάρχουν απογεύματα που δεν βρέχει. Όλα τα πράγματα χωρίζονται στα δύο. Το καθετί χωρίζεται στα δύο και όχι μόνο στα δύο. Το χέρι, το πόδι ή το εργαλείο που θα προβεί στην διαίρεση είναι και υπόλογο απέναντι στον χειριστή του που συχνά ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που προτιμούνε τις διχοτομήσεις από τις ενώσεις, τα διλλήματα από τις συμπτύξεις,την πολλαπλότητα από το ενιαίο μα και τον θάνατο από τον έρωτα. Οι τσεκουριές είναι και οι πρώτες τομές που μαθαίνει κάποιος με το που συμβαίνει να υπάρξει σε βιώσιμη ατμόσφαιρα, από τους κομμένους ομφάλιους λώρους μέχρι τις πρώτες ανθοδέσμες έξω από το κρεβάτι του μαιευτηρίου ή τις τραγανές φρυγανιές που πάντα προσφέρουν τα κυλικεία των νοσοκομείων. Ζούμε με το βλέμμα καρφωμένο εκεί, καμμιά φορά λοξοδρομούμε και μόνο από τον φόβο του παίρνουμε καμμιά φορά κουράγιο, κυρίως όταν κάποιες εκνευριστικές φωνές, που μέσα από δόλιες τεχνικές υπνοπαιδείας, επαναλαμβάνοντας αδιαλλείπτως στον ύπνο μας τη φράση "ζην επικινδύνως", προσπαθούν να μας πείσουν ότι ποτέ δεν υπήρξαν νεκροί μέσα μας παρά μόνο γύρω μας.

Αλλά εμείς πάντα πεθαίναμε. Αγνά, καθημερινά και αναίμακτα.

Υπάρχουν απογεύματα που βρέχει και υπάρχουν απογεύματα που δεν βρέχει. Η Βασιλική ή θα επιστρέψει ή δεν θα επιστρέψει και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αν τύχει όμως και επιστρέψει κάποιο απόγευμα βροχερό τότε ο θάνατος θα γίνει γιορτή που θα φιλοξενεί χορευτικά από ένκαυλες παιδίσκες, πάγκους με γλυφιτζούρια και κάθε λογής υποβοηθητικά της ζωής, πλανώδιους θεραπευτές ψυχικών ασθενειών, κτηνίατρους και λογιστές, τότε η μέρα μάλλον θα διακοπεί και η βροχή θα γίνει δάκρυα που θα ξεπλύνει και τους τελευταίους λεκέδες από αυτούς που αφήνει πίσω του αυτό το κάρο που λέγεται ζωή και μόνο μέσα από τους νεκρούς του συνεχίζει να κινείται. μα συνεχίζει...



(μια αυτοσχεδιαστική κραυγή, μηδενικής εστίασης και μονοθεματικού περιεχομένου, ακόμα άγνωστου στον συγραφέα της)

5.7.11

Φόλα στα κοπρόσκυλα των ΜΑΤ

Αγαπητό και εξεγερμένο κοινό του rupax-rupax.blogspot.com,

η θεματολογία των ημερών μας στη πλειοψηφία των μπλογκς που παρακολουθώ περιορίζεται στα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας στην Αθήνα.
και κουβέντα για τον Τρισέ, τους νεκρούς στο Ιράκ ή τα ποταμόλποια του Νείλου...
κ εγώ όμως στα ίδια μήκη κύματος θα κινηθώ μιας και η έμπνευση είναι πύρινη σφαίρα που κινείται διαρκώς (προφανώς ποτέ δεν χορταριάζει) και όσοι την κλοτσάνε τουλάχιστον 1ου βαθμού εγκαύματα παθαίνουν από τα φλεγόμενα μπατζάκια τους...
Όμως οι πυροσβεστήρες της εξεγερσιακής λαίλαπας βρίσκονται κρυμμένοι μέσα στις καθημερινές μας διαδρομές, τους κουβαλάμε συνεχώς, το γνωρίζουμε αλλά δεν τα καταφέρνουμε να το παραδεχτούμε.
Είναι η συνειδησιακή υποταγή, η τροχιά που αβίαστα ακολουθούμε. Ένα σχέδιο όχι παγκόσμιο, όχι συνομωσιολογικό : απλό, καθημερινό και κατανοήσιμο.
Η τοπικοποίηση, όμως, είναι το πρώτο στάδιο του κομμουνισμού. Και απ' ότι φαίνεται η ανυποταξία του Συντάγματος στήνει το δικό της σοβιέτ. Κι ας μένει η επαρχία σε προκομουνιστικά στάδια. Κάποια Κροστάνδη μπορεί να μας υπενθυμίσει ότι και χωρίς τον Τρότσκυ καταστέλλονται επαναστάσεις.

ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΣΟΒΙΕΤ ΤΗΣ ΣΑΜΟΥ, ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΗΣ

ΤΩΡΑ

Γιατί αν θέλουμε να δώσουμε έναν τεχνικό ορισμό για την λέξη χούντα θα προτιμούσαμε αυτόν :

μία οριζόντια συνομωσιολογική κίνηση που λαμβάνει χώρα εντός των ενόπλων δυνάμεων με τελικό στόχο την ανατροπή της νόμιμης ηγεσίας και την ανάδειξη πραξικοπιματικών γεγονότων.
Ότι δηλαδή συμβαίνει μέσα στην ΕΛ.ΑΣ τις τελευταίες μέρες. Μέχρι και ο Μάκης (ο μεγάλος της ασφάλειας ρουφιάνος) πήρε εντολή να τα λέει και δημόσια μάλιστα.
Αλλά αγαπητό lgbtq (lesbian,gay,by,trance,queer) κοινό του rupax-rupax.blogspot.com αυτό το πράγμα είναι η πολιτική :

η τεχνική που παράγει δημόσια αποτελέσματα.

Ο χρυσαυγίτης-κυπατζής που συνομιλεί με τα ΜΑΤ, η πέτρα στα σαγόνια του ματά, οι εκλογές, η χούντα και η κοκακόλα στα χέρια του εξεγερμένου. Η αν ήταν ατυχή τα παραδείγματα τότε αυτό :


κράτα με να σε κρατώ να το ρίξουμε το κράτος

Απ' ότι καταφέρνω να διακρίνω μέχρι στιγμής φαίνεται να έχουν στηθεί στο πολιτικό γίγνεσθαι του σήμερα δύο στρατόπεδα, δύο πεδία διαβούλευσης : της κοινωνικής διαβούλευσης και της διαβούλευσης αντιπροσώπων.
Και αυτά τα δύο πεδία βρίσκονται σε μεταξύ τους πόλεμο. Αλλά οι δεύτεροι δεν το λένε. Σαν να πιστεύουν ότι αυτά για τα οποία συζητάνε μέσα στο κοινοβούλιο δεν έχουν καμμία σχέση με αυτά που συμβαίνουν έξω απ' αυτό. Ασχέτως αν διαρκώς επαναλαμβάνουν ότι τους έξω τους αφορά το μέσα. Θέατρο του παραλόγου θα το χαρακτήριζε ένας μύωπας πολιτικός αναλυτής. Αλλά δυστυχώς η ιστορία δεν έχει κενά και οποιαδήποτε εξέλιξη εδράζεται πάνω σε υλικά αίτια. Κάπως έτσι τα 'λεγε και ο μουσάτος για τον πόλεμο και της ιστορίας τα γεννητούρια...ε;

Απλά είναι τα πράγματα...

Η κοινωνία στην οποία ζούμε, υπάρχει και αναπαράγεται μέσα από μία κεντρική αντίφαση : κάποιοι άνθρωποι εκμεταλλεύονται την εργασία κάποιων άλλων ανθρώπων.

Η ανάδειξη αυτής της αντίφασης ονομάζεται ταξική πάλη.
Η κατάργηση αυτής της αντίφασης ονομάζεται προλεταριακή επανάσταση.

Όχι πως εγώ...αλλά είναι απλό να δούμε ότι....τουλάχιστον αν δεν!

υγεία κ' αναρχία, κοινό, υγεία κ' αναρχία!

12.6.11

Να κάνουμε τα πάντα για να επιθυμούμε όλο και περισσότερα





Η επιθυμία είναι το αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης.
Σύγκρουσης εσωτερικής.

Η επιθυμία προκύπτει. Δεν προϋπάρχει.

Η επιθυμία είναι μια εμπρόθετη κραυγή που σταματά να αναπαράγει τις προσταγές της εμπειρίας.

Η επιθυμία είναι εκείνο το διάνυσμα που διαρκώς απομακρύνεται από την επιστροφή στην προγεννετήσια κατάσταση, είναι το βήμα στο σκοτάδι, είναι η αμυγδαλή του εγκεφάλου μας.

Η επιθυμία είναι και αιτία.
Εκτός από αποτέλεσμα.

Είναι η αιτία που διαμορφώνει την κοινωνική οργάνωση ως ένα σύστημα μή υπολογιστικό.

Είναι η ταφόπλακα του ιστορικού υποκειμένου.
Είναι ο άνθρωπος που θέλει.

Η επιθυμία ήρθε να συμπληρώσει το κενό της νεοτερικότητας.
Όταν η επιθυμία πραγματοποιείται σταματά να είναι επιθυμία.
Αν η επιθυμία πραγματοποιηθεί δεν ήταν ποτέ επιθυμία.

Ο θάνατος είναι το τέλος των επιθυμιών
αλλά και ο ορίζοντας τους.

Η επιθυμία είναι το αποτέλεσμα που δρα πάνω στο αίτιο.
Φανταστείτε να γυρνάτε πίσω στον χρόνο και να σκοτώνετε τον πατέρα σας πριν ακόμα σας γεννήσει.
Μόνο αυτό μπορεί να κάνει η επιθυμία.

Αγαπητοί αναγνώστες του rupax-rupax.blogspot.com ,

αυτά τα χρόνια συλλέγουμε τους καρπούς του μεταμοντερνισμού!



(και δεν έχω φάει ναρκωτικά
την τετάρτη θα κουβαλάμε φωτιά)






Να κάνουμε τα πάντα για να επιθυμούμε όλο και περισσότερα

10.6.11

βλέφαρό μου σκαλιστό...

αγαπητό και αξιοθρήνητο κοινό του rupax-rupax.blogspot.com σήμερα δεν υπάρχει διάθεση για αστεϊσμούς. Σήμερα οι λέξεις φλέγονται, φυσάνε και τα στόματα των ομιλόύντων, φτύνουνε οι συνδιαλεγόμενοι να σβήσουν τις εστίες αλλά μάταια. Βαθιά γελασμένοι όλοι μας νομίζουμε για την θλίψη ότι είναι καυτή και αγνοούμε τούτο :

ότι η θλίψη είναι μια φωτιά που μένει ζωντανή όχι φυσώντας αλλά ρουφώντας.

Χθες το πρωί ο κ. Πολιτόπουλος (διευθύνων σύμβουλος της Ζυθυποιία Μακεδονίας-Θράκης Α.Ε. - βιομηχανία που παράγει την μπύρα Βεργίνα) ανακοίνωσε ότι η εταιρία του διαμόρφωσε τζίρο της τάξης των 14.2 εκ. ευρώ μέσα στο 2010. Η άνοδος ανέρχεται στο 40% σε σχέση με το 2009 ενώ τα καθαρά κέρδη της επιχείρησης ανέρχονται στα 4,9 εκ. ευρώ. Ένα τμήμα των κερδών (2,9 εκ ευρώ) θα διατεθούν για νεα επένδυση στην ΒΙΠΕ Κομοτηνής με την οποία η επιχείρηση του κ. Πολιτόπουλου θα καταφέρει να καθετοποιήσει την παραγωγή της με την κατασκευή μονάδας βυνοποίησης, αυξάνοντας την παραγωγή μπύρας στα 210.000 εκατόλιτρα  (έναντι 180.000 στο 2010).

Κατά τραγική τύχη, την ίδια ώρα που η εφημερίδα Εξπρές δημοσίευε τον ισολογισμό του κ. Πολιτόπουλου το Ινστιτούτο Αστρονομικών Μελετών ανακοίνωνε ότι το βράδυ της 15ης Ιουνίου η πρώτη ολική έκλειψη σελήνης θα γίνει ορατή από την Ελλάδα.

Μακάρι με ένα like να έπεφτε η εξουσία και με τα comments του καθενός να φτιάχναμε από την αρχή τον κόσμο που θέλαμε. στις 15 του μηνός έχει γενική απεργία. κάποιοι θα επιχειρήσουν να βάλουν φωτιά στο σύμπαν.

..και η πρώτη ολική έκλειψη της ανθρώπινης θλίψης θα γίνει ορατή από τον πλανήτη της γενικευμένης ανυποταξίας.



γίνε ο δορυφόρος μου, να γίνω ο δορυφόρος σου, να γίνουν και τα κονσερβοκούτια κουτάκια από βεργίνα, να γίνει κι η ρημάδα η θλίψη μου δέντρο να μας σκεπάσει από τον ήλιο που καίει. και φύσα να τις σβήσουμε τις σπίθες πριν γίνουν φωτιές και μας κάψουν ζωντανούς όπως τότε.

και πριν ντυθείς το πρωί της Τετάρτης βάλ' το στο ριπίτ :
http://www.youtube.com/watch?v=NCjz0ufsnHM

1.6.11

αγανάκτησα ο καημένος



{...}
πως να γράψει κανείς
έστω και δύο γραμμές

με τις πέτρες στο χέρι;

{...}
(από αναρτηση του αιμόφιλου τον Δεκέμβρη του 2008)
----------------
δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο θέμα των ημερών.
με το στόμα γεμάτο όμως τι να πει κανείς.
όταν τρώμε δεν μιλάμε.
έτσι μας μάθαν.
νόμισαν...

----------------
βαθιά ιστορική ευθύνη
στην αγία πετρούπολη μάθανε για τις κρεμάλες στο κρεμλίνο
και χειροκρότησαν
μετά μίλησα εγώ
από το τώρα όμως
δηλαδή 100 χρόνια μετά

----------------
με το στόμα γεμάτο τι να πει κανείς;
για τα ψηφίσματα
τους ανεμόμυλους
τον έρωτα και την αναρχία;

----------------
είμαι άνεργος
και οι τσέπες μου άδειες
έτσι μας μάθανε
να τις γεμίζουμε τις τσέπες
φανταστήκαμε ποτέ παντελόνια χωρίς τσέπες;
ένας από την συνέλευση τα φαντάστηκε χθες
και σήμερα έραψε δύο

----------------
θέλω να πω ότι είναι η τρίτη φορά που έρχομαι στην συνέλευση
και όσον αφορά τα κόμματα
να πάνε να γαμηθούνε

----------------
επαναπροσδιορισμός
διαρκής
και βασανιστικός
----------------

κι έτσι
μια μέρα σαν όλες τις άλλες
ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος

-----------------

αν δεν το πράξουμε
δεν θα πιστέψουμε ότι μπορεί να συμβεί
και αν δεν το πιστέψουμε
δεν θα το πράξουμε ποτέ

-----------------
τούτες τις μέρες
(και το γράφω ειλικρινά σε όποιον και όποια με ακούει)
έχω ανάγκη από συντροφιά

----------------
να μιλήσουμε
να φάμε ψωμί και κασέρι από τον μπακάλη
να καπνίσουμε
και μετά να φιληθούμε

αλλά για χάρη μου:
με το στόμα γεμάτο
τί να πρωτοκάνω;

----------------
ποτέ να μην ξεχάσουμε τις μέρες που ζούμε
να κάνουμε τα πάντα
για να επιθυμούμε όλο και περισσότερα.

----------------
βάλε μπρος τη μηχανή
φύγαμε
ήδη

9.5.11

11880

σε τηλεφωνικό κέντρο στα κάτεργα του ΟΤΕ

- θέση 151 λέγετε παρακαλώ.
- ναι καλημέρα. ένα τηλέφωνο από αθήνα θέλω.
-πείτε μου
- Θεωδοράκης Μιχάλης.
-... (ήχοι πληκτρολογίου)
-...
- Ναι μου βγάζει Θεωδοράκης Μίκης και Θεωδοράκης Μάους.
- Του μίκη δώστε μου. θέλω να τον συγχαρώ για τη σπίθα.
- Άντε γαμήσου ρε κι εσύ.
- Τί τρόπος είναι αυτός κύριε..

δεν υπογράφουμε ρε. το κρεμάμε το ακουστικό.


28.4.11

ρίξε τσιγγάνα τα χαρτιά


 
 

 Ρίξε τσιγγάνα τα χαρτιά και κάτσε να μ'ακούσεις. Την βασιλική την γουστάρω πολύ. Η βασιλική είναι η σκύλα μου. Η βασιλική κάνει ότι γουστάρω. Δηλαδή αν έχω διάθεση να της δώσω χάδια, κάθεται μαζί μου και με κοιτάει κατάματα. Αν όμως της δείξω ότι θέλω να μείνω μόνος, θα το καταλάβει και θα κάτσει μόνη της. Όχι μακρυά μου. Δίπλα μου αλλά και πάλι θέλοντας να μου δείξει ότι είναι εκεί, αν την χρειαστώ. Εγώ όμως δεν θέλω να έχω μια σχέση χρηστική με την βασιλική.
   
   Οπότε ρίξε, σε παρακαλώ τσιγγάνα τα χαρτιά και πες μου την αλήθεια: πως να κάθομαι δίπλα στην βασιλική χωρίς να ζητάει κάτι από μένα; Είναι δικό μου το πρόβλημα ή της βασιλικής; πες μου τσιγγάνα και φλουριά εγώ θα σε γεμίσω. Έτσι μεγάλωσα. Ανήκω σε κείνη την γενιά που μεγάλωσε μαθαίνοντας να φκιάχνει. Για τα παιδιά της, για να πάρει ένα σπίτι, για να αφήσει πέντε πράματα πίσω της, τέλος πάντων. Μέχρι να δει τις κόρες και τους γιούς της να φεύγουν από κοντά της. Και μετά να αναρωτιέται: μα γιατί; αφού τους πρόσφερα τα πάντα...
  
  Την βασιλικήτσιγγάνα, την αγάπησα. Όπως μπορεί να αγαπήσει κάποιος κάποια. Δεν ξέρω αν υπάρχουν άνθρωποι που χαρίστηκαν δίχως γυρισμό. Αυτό που λέμε πόνος ή είναι σαν τον δικό μου ή δεν είναι καθόλου.Κι αν θα χαθούν τα νιάτα μου απ' το πολύ φαρμάκι, τουλάχιστον θα μπορώ να πώ αυτό : Ξέρεις κάτι; εγώ τουλάχιστον το έζησα κι απ' την καλή κι απ' την κακή. Και ξέρεις, μπορεί να μην έφκιάξα αλλά έμαθα ότι κάποτε θα γιάνει ο καυμός που έχω μες στα στήθια.
    
  Αλλά πές μου τσιγγάνα και ρίξε επιτέλους τα χαρτιά, τώρα που έχω τόσο πολύ ανάγκη από απαντήσεις : την κόρη που μ' αρνήθηκε θα την ξαναποχτήσω; ή θα χαθούν τα νιάτα μου απ'το πολύ φαρμάκι; ρίξ' τα να βγεί η πασιέντζα να δώ κι εγώ αν θα δω ήλιο αύριο το πρωί που ξυπνήσω. Ή αν θα με τυλίξει αυτό το περίφημο μαύρο σεντόνι που τυλίγει τους νεκρούς λίγα δευτερολεπτα πρίν εγκαταλείψουν την ζωή. Ρίξ' τα να μάθουμε.

Απρίλιο γεννήθηκα. Ταύρος είμαι.
Ριξ' τον τον βαλέ τον τρίφυλλο να την κλείσεις την σειρά.
Η βασιλική δεν είναι αλήθεια. Ψέματα σου είπα
Αν πρέπει όμως να την ξαναρίξεις την τράπουλα και εγώ θα πρέπει να την ξανακόψω, τότε τσιγγάνα η βασιλική είναι αλήθεια, και θα την ξανακερδίσω.
Κι έτσι κι εγώ για σένα ,την κόρη που μ'αρνήθηκε θα την ξαναποχτήσω.

Να τον ακούς τον μάρκο τσιγγάνα. Είναι καλός.
Βγήκε η πασιέντζα ρε γαμιόληδες.






μία αυτοσχεδιαστική μπούρδα, αφιερωμένη όμως στον Γ.Π. (να τον ακούς τον μάρκο,είναι καλός)