20.1.13

ο βήχας




Με το στόμα ανοιχτό
στεκόμουνα δίπλα σου
μυγάκια πετούσαν
πολλά στον αέρα
μέσα μου χόρευα
κι έξω μου έβηχα.
Λέξεις εκσφενδόνιζες
κενές στην ουσία
αδαής καθώς ήμουν
κι εγώ τις κατάπινα.
Μετά ήρθε κάποιος
βίαιος στην όψη
βίαιος στο βλέμμα
βίαιος στα λόγια
το στόμα του άνοιξε
και όλον με έφαγε.
Από ‘κει και μετά
μια σκέψη με τρώει:
τί είναι ο άνθρωπος
και τί η ζωή του
κι αυτό τ' αγκαθάκι
που στον λαιμό ανεβαίνει
αν εκεί το αφήνω
για πάντα να στέκεται
ή αν κι εγώ προσπαθήσω



14.1.13

Ανατολή Αργά (1961-2005)



Κάποτε, στα μέσα της δεκαετίας του '30, λίγο πριν από ένα καθολικό σφαγείο, εμφανίστηκε ένας άνθρωπος που ισχυρίστηκε ότι "είμαστε δύο". Άκου εκεί: δεν ήξερε τί του συνέβαινε. Ευαίσθητος, καθώς ήταν, εντρύφησε στον Σοφοκλή, στον Ευριπίδη και στην αρχαία τραγωδία και ως κάποιοι προκάτοχοί του, όπως ο A.G. Pills ας πούμε, ένας βρετανός ανθρωπολόγος που αναζήτησε την γεννεσιουργό αιτία των παγκόσμιων μύθων στην επεξεργασία του panlunismus και του pansolarismus, έτσι και ο δάσκαλος του 21ου αιώνα, ο Sigmund Freud, εντόπισε κάποιες περιοχές εντός του ανθρώπινου ψυχογεωγραφικού τοπίου όπου οι αντιθέσεις συνυπάρχουν αρμονικά μεταξύ τους και συνιστούν αυτό που οι κατοπινοί θα ονόμαζαν "λεωφόρο των ονείρων": το ανθρώπινο υποσυνείδητο.

Λίγα χρόνια αργότερα, σε μια πόλη του ευρωπαϊκού βορρά όπου οι αντίλαλοι των εργατικών ανταγωνισμών ερέθιζαν τα ευήκοα ώτα ανδρών που απαρνήθηκαν την ιδιωτικότητά τους θυσιάζοντάς την στο βήμα όπου το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα διασταυρώθηκε με τον φροϋδικό λόγο και εξέλαμψε ονόματα σημαίνοντα όπως αυτό του Βίλχελμ Ράιχ, του Τεοντόρ Αντόρνο ή του Χέρμπερτ Μαρκούζε, μέσα από σελίδες φθαρμένες από χέρια νεανικά ξεπηδούσε η ακαταμάχητη κριτική της μικροαστικής αποσύνθεσης, της πολιτισμικής αφομοίωσης και της "μηχανής" που επεμβαίνει στην "ανθρώπινη ουσία".

Όχι πολλά χρόνια αργότερα, στις κοιλάδες που καθέτως τέμνει ο ποταμός Πάδος, στα χερσαία εδάφη του ιταλικού βορρά που στις προηγούμενες δεκαετίες κατακλύστηκαν από ταχέως αναπτυσσόμενες αυτοκινητοβιομηχανίες, μια γυναίκα με την γροθιά της υψωμένη στον καταθλιπτικό και συνεφιασμένο μιλανέζικο ουρανό, είπε ότι "εμείς οι γυναίκες είμαστε αυτές που γεννάμε, που μεγαλώνουμε, που ταϊζουμε, που συντηρούμε και που αναθρέφουμε την κινητήρια δύναμη του κόσμου τούτου: την εργατική" και μετά κατέβασε το χέρι της. Λίγο αργότερα ο Άλντο Μόρο βρέθηκε νεκρός στο πορτ μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου και λίγο αργότερα η ιστορία σφύριξε το λήξαν λάκτισμα μιας εποχής που τελικά κατάφερε να αλλάξει τον κόσμο μέσα από την ήττα της.

Έτσι, όσο πιο συνοπτικά μπορούσα, εγώ ο rupax επιχείρησα τον Γενάρη του 2013 να αφηγηθώ αυτά (τις τομές, την παράδοση, τις μνήμες) που η Ανατολή Αργά έφερε μαζί της μέχρι -αμέτοχη στις εξελίξεις- να πεθάνει στις 6 Γενάρη του 2005. Ταπεινή και καταφρονεμένη: προσηλωμένη υπηρέτρια της γνήσιας θλίψης και της ριζικής αμφισβήτησης.
Η Ανατολή Αργά: η εργάτρια, η μάνα, η punk ηρωίδα των παιδικών μας χρόνων, η θλιμμένη ποιήτρια με τα μαύρα κολάν και τα μωβ άρβυλα...



Ανατολή Αργά, 1961-2005

εκδοχή είμαι











εκδοχή είμαι
ηδονής στιγμιαίας
ανδρός που έκανε
έρωτα στην μητέρα μου