31.10.12

Συμβουλές γάμου από τον νομοθέτη


Χωρίσατε πρόσφατα με το αγόρι σου και είσαι θλιμμένη, το καταλαβαίνω. Έχει συμβει σε όλους μας. Δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου και προσπάθησε να μην αγγίζεις με την σκέψη σου το τραύμα της μνήμης που σου προκάλεσε ο χωρισμός. Σε δύο (το πολύ σε τρία) χρόνια θα σου έχει περάσει. Το λέει και το άρθρο 1349 του Αστικού Κώδικα:

Οι αξιώσεις από την μνηστεία παραγράφονται όταν περάσει διετία από το τέλος του έτους κατά το οποίο λύθηκε.

Προσπάθησε να μην κατηγορείς συνέχεια τον εαυτό σου και πάρε την απόστασή σου από τη συνθήκη. Μήπως έφταιξε κι ο άλλος; Μήπως έχει κι αυτός μερίδιο της ευθύνης; Μήπως είχες σχηματίσει μια ιδανική εικόνα γι' αυτόν στο μυαλό σου, που τελικά δεν αντιστοιχεί μ' αυτό που πραγματικά είναι; Σκέψου καθαρά και ρίξε μια ματιά στο αρ. 1374 του Αστικού Κώδικα:

Γάμος που έχει τελεστεί μπορεί να ακυρωθεί εξαιτίας πλάνης σχετικής με την ταυτότητα του προσώπου του άλλου συζύγου.

Ξέρω, στήριξες πολλά σ'αυτή τη σχέση. Ήταν κάτι σημαντικό για σένα. Σου έδινε δύναμη και κουράγιο για το μέλλον να συνεχίσεις. Αλλά, ρε παιδάκι μου, κι εσύ ονειρευόσουν δάνεια στεγαστικά, μεζονέτα επιπλωμένη, αμάξι μεγάλο, ένα ξανθό λαμπραντόρ μαζί με δυο κουτσούβελα  και φωτογραφίες στο πικνικ τα σουκού στην εξοχή. Κοινοκτημοσύνη το λες αυτό; Έτσι μου' ρχεται να σου τρίψω το άρθρο 1403 του Αστικού Κώδικα στη μούρη:

Οι σύζυγοι μπορούν να επιλέγουν, με σύμβαση για την ρύθμιση των συνεπειών του γάμου στην οικονομική τους κατάσταση, σύστημα κοινωνίας κατά ίσα μέρη στα περιουσιακά τους στοιχεία, χωρίς δικαίωμα διάθεσης, από τον καθένα, του ιδανικου του μεριδίου (σύστημα κοινοκτημοσύνης).




Πού να το φανταζόμουν; Το κάθαρμα: για τα λεφτά μου με ήθελε...

29.10.12

με no future διαθέσεις




 Η Ανατολή Αργά, όπως μαρτυρά και η φωτογραφία της, γεννήθηκε το 1961. Κάποια βράδια η Ανατολή αναπολεί και αφηγείται: το αποψινό είναι ένα τέτοιο.







H Στέλλα ήταν δεκάξι χρονών το 1987.

Κάθετες γκρι λωρίδες τήμναν το οριζόντιο μέτωπο της Στέλλας, δημιουργώντας την βαθιά πεποίθηση στα αγόρια ότι ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσει τα 25 χρόνια, επομένως οποιαδήποτε  υπερβολή στο σώμα της Στέλλας μόνο σαν εξιλέωση μπορούσε να εννοηθεί, όμοια με εκείνη που τα αναλογικά συνθεσάιζερ ή τα υπερκαρδιοειδή μικρόφωνα επιτελούσαν κάθε φορά που η Στέλλα και οι φίλοι της έβαζαν τα ρούχα τους σε μια σακούλα και ντυνόταν έξαλλα -αλλά κρυφά από τους γονείς τους- στο γιαπί, απέναντι απ' την ριμπάουντ στην πλατεία αμερικής, πάντα προετοιμασμένη για όλα και με το αξεπέραστο στυλ του χορού που λάνσαρε με τα χέρια ξεβιδωμένα και τα γόνατα να σέρνονται στο λεκεδιασμένο πάτωμα με no future διαθέσεις, με δακρυγόνες φιγούρες και θλιψιοφόρους παλμούς, η Στέλλα μέσα από την επίμονη άρνησή της προσπαθούσε μετά μανίας να κατανοήσει τον κόσμο που τόσο μισούσε, τον κόσμο που εφηύρε τα balanced καλώδια και τους λαμπάτους ενισχυτές, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει, η Στέλλα που μεγάλωσε γαλουχημένη και καταδικασμένη από τις διακηρύξεις περί τέλους της ιστορίας, τέλους της εργασίας, τέλους των νοημάτων, τέλους της τέχνης και μέσα από την συντριπτική της ήττα κατάφερε να αλλάξει τον κόσμο μια για πάντα, η Στέλλα που φορούσε τα σαββατόβραδα τζιν σορτς, μαύρα σουτιέν και μαύρες δερμάτινες μπότες και ξερνούσε συχνά στο παγκάκι απέναντι απ' το περίπτερο στην πλατεία αμερικής, δίχως ποτέ να διανοηθεί ότι σε δέκα χρόνια θα ακολουθούσαν οι ρωγμές της πρέζας που θα θέριζαν αρτηρίες και συνειδήσεις, μέσα στο κέλυφός της η Στέλλα έβλεπε τα παιδικά της χρόνια στην Φιλαδέλφεια, στις εργατικές πολυκατοικίες δίπλα στον μπαζομένο ποδονίφτη, πάντα παρακαλόντας τα αγόρια που την κακομεταχειρίζονταν να πάψουν να φοράν σωλήνες παντελόνια, να κατανοήσουν πως "ένας άχρηστος άνεμος αφράτος φυσάει τον καθε προλετάριο", κραυγάζοντας η ίδια στο μακρυνό 2012 πως ο καθένας είναι παιδί του τόπου και του χρόνου του, η Στέλλα με τα μαύρα σουτιέν και την ελιά στο μάγουλο.

Η Στέλλα ήταν δεκάξι χρόνων το 1987.
Το 1988 δε ζούσε πια...









28.10.12

Εξυπνάδες #2




Είναι το δάχτυλο που δείχνει
την πόλη που σβήνει
τα φώτα που φέγγουν
τους δρόμους που πάνε
στην πόλη που ανάβει
τα φώτα που δείχνουν
τα δάχτυλα που είναι.

Είναι η γυναίκα που έχει
την τρικυμία στα χείλη
την τρικυμία στο βλέμμα
την τρικυμία στη θάλασσα
τη θάλασσα όλη
τη θάλλασα που έχει
την γυναίκα την ίδια.

Αφού κανείς από τους δύο δεν μπορεί να κοιμηθεί
γιατί δεν έρχεσαι σπίτι μου απόψε;




23.10.12

Παρηχήσεις #1


Η Ανατολή Αργά, με την ορμή χιλίων αποτυχημένων ποιητών.
Βρέθηκε γραμμένο στο δεξί μου μπράτσο με υποδόριο μελάνι. 





Παρηχήσεις #1

Των στιγμών απανθίσματα
στιγματίζουν τα πάθη
κι ανθοδέσμες επάνθιστες
διανθίζουν τα λάθη.

Άνθισε επί της λήθης μου λίθινο ανθολόγιο!

Ακανθούχα τα πάθη μας
και τα λάθη φεράνθη,
ως του άνθους το νέκταρ,
ως αχός νηπενθώς.

Ανθυψίφωνη μούσα μου, ευανθείς διεθνώς!





18.10.12

12.10.12

τομπιρεός

ο παππάς 
κι ο παχύς
έφαγαν
χρυσή αυγή


γαμιέται ο θρύλος κι ο πειραιώς

10.10.12

χωρίστιτλο

στη ζ


εγώ, που μέσα στην σφραγισμένη οδοντοστοιχία μου τρέφω το μυστήριο των χαμένων μπαλονιών
κι εσυ, που κάθε τόσο ρίχνεις λέξεις δισύλλαβες στην φλόγα της σιωπής,
εγώ, που εστιάζω στα μάτια σου και βλέπω την γυναίκα που ξεσκίζει τα μαξιλάρια με τα δόντια της
κι εσύ, που είσαι όμορφη σαν πυρπολισμός εθνικού συμβόλου,
εγώ, που κουβαλάω στα βλέφαρά μου την σκόνη των επαναλήψεων,
κι εσύ, που από τις ρώγες του στήθους σου αναβλύζουν ζεστές η θλίψη και η ορμή,
πώς γίνεται να συμπίψουμε σαν εραστές στον πάτο
που τόσο συχνά φαντασιώνεσαι, 
δίχως καν να έχεις διαβάσει όσα έγραψε ο δημητριάδης στο "πεθαίνω σαν χώρα".
ε;
μου λες;