6.9.13

σχιζό-μετροπόλιταν




Πέρασα απόψε έξω από τον θάνατο των παιδικών μου χρόνων.

Στην δημοτική βιβλιοθήκη της γειτονιάς το κλίμα ήταν βαρύ. Οι καθαρίστριες και οι βιβλιοθηκονόμοι μοιρολογούσαν την στάχτη που άφησε πίσω της η θρεμμένη φλόγα των χιλιάδων καμμένων σελίδων, ενώ κάποιες γειτόνισσες με βεβαίωσαν ότι πλέον οι σιδεράδες κατασκευάζουν τα κάγκελα των μπαλκονιών με ενσωματωμένη υποδοχή για την ελληνική σημαία. Κάποιες ακροαριστερές οργανώσεις είχαν γράψει συνθήματα για την κατάσχεση της πρώτης κατοικίας έξω από τον τοίχο του νεκροταφείου και όσο ο ήλιος έγερνε, οι άνεργοι των καφενείων έγερναν μαζί του. Ένα αγόρι έκανε ποδήλατο. Στην πλατεία επικρατούσε ένα πανυγηρικό κλίμα εξαιτίας της νίκης της εθνικής ομάδας, ενώ λίγα μέτρα πιο μακρυά ο πατέρας μου στεκόταν αμίλητος με το βλέμμα αυστηρό και τον αντίχειρα ορθωμένο. Ένας χασάπης έκοβε κρέας. Κάποιοι χειρώνακτες είχαν εγκλωβιστεί μέσα στις επαναλαμβανόμενες διαδρομές τους στον πολεοδομικό ιστό την στιγμή που ένας αρχιτέκτονας φορούσε σανδάλια. Στους κεντρικούς δρόμους επικρατούσε μια ακανόνιστη ροή οχημάτων και όσο ο ήλιος έσβηνε, τόσο οι άρρωστες γριούλες έσβηναν μαζί του. Ένας κούκος έφερνε την άνοιξη. Στους υπονόμους έβρισκαν καταφύγιο οργανωμένες ορδές τρωκτικών και αρθροπόδων, ενώ από τις νεραντζιές πετάγονταν καλώδια τηλεφωνικών επικοινωνιών. Στους τοίχους κρεμόταν αφίσες αναρχικών και με κάθε τρόπο το νερό του συμβιβασμού κυλούσε στο αυλάκι της μητροπολιτικής καθημερινότητας. Τα κορίτσια καθόταν στα σκαλοπάτια των πολυκατοικιών και όσο ο ήλιος έπεφτε τόσο οι ιδιοκτήτες ακινήτων έπεφταν μαζί του. Ένας λαχειοπώλης πουλούσε λαχεία. Στο σχολείο η πόρτα είχε αλυσίδα και τα τραμ περνούσαν με ταχύτητα. Οι ασιάτες βάδιζαν στην άκρη του πεζοδρομίου, οι αφρικάνοι στέκονταν ακίνητοι, οι ρουμάνοι μιλούσαν μεγαλόφωνα ενώ παντού μύριζε καμμένο βούτυρο. Στην εκκλήσία δοξολογούσαν τον θεό και όσο ο ήλιος έδυε τόσο οι φόβοι μου έδυαν μαζί του. Ένα παιδί μετρούσε τ' άστρα. Στα καφενεία οι φοιτήτριες καθόταν σταυροπόδι και στα περίπτερα πουλούσαν αερόμπαλες. Οι γάτες άραζαν απάνω σε ντουβάρια εγκατειλημένων νεοκλασσικών και ένας πακετάς έκανε διάλειμμα. Στο πρώτο άγγιγμα τα αγόρια τινάγονταν και όσο ο ήλιος κατέβαινε τόσο οι ένοικοι των υπογείων κατέβαιναν μαζί του. Στο γήπεδο μιλούσαν αλβανικά, στη στάση μιλούσαν ινδικά και όσο ο ήλιος κρυβόταν τόσο οι μετανάστες κρυβόταν μαζί του. Ένας δεξιός διάβαζε Καθημερινή

(Γκύζη, Σεπτέμβρης 2013)



{...} Φετίχ αλλά και εξεγερμένος, εμπόρευμα αλλά και καταστροφέας του εμπορεύματος, εν δυνάμει αυτόχειρας αλλά και φονιάς. Να λοιπόν που εμφανίζεται ένας στρατιώτης: ο σχιζο-μητροπολιτάνος προλετάριος.

Renato Curcio - Alberto Franceschini, Σταγόνες ήλιου στην στοιχειωμένη πόλη, Επανοικειοποίηση, Αθήνα 2007


2 σχόλια:

  1. Τέλος της εφηβικής αθωώτητας. Αρχή... Ξέρεις, η μητρόπολη - όπως τιμητικά θέλεις να την φωνάζεις, μας χωράει όλους. Και αντιφάσκει όταν γεννάει χρόνο για δράση.



    Καλή αρχή ρούπαξ η ακρίδα, το έκανες το πρώτο άλμα σου - κοίτα να μασουλήσεις τίποτα εκει κάτω-. Ώσπου να μεταναστεύσεις ξανά...

    Οσο για την Ανατολή ενα εχω να πώ

    Απαράτησες στο χωριό τεφτέρια και καπνά
    και ετσι στεναχώρισες όλα τα παιδια...


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις, αλλά εγώ νοιώθω την ανάγκη να σου το επισημάνω:
    όταν το 1963 ο Τζον Κέννεντυ ρωτήθηκε "πως θα αντιδράσετε σε περίπτωση εκτόξευσης πυραύλου από την στρατιωτική βάση της Αβάνας" απάντησε ότι αυτό θα λογιστεί σαν πολεμική πράξη την ευθύνη της οποίας φέρει η Σοβιετική Ενωση και θα επισύρει τα αντίποινα που της αναλογούν. Θα σου έλεγα ότι και ο δικός σου σχολιασμός, αν και δεν είναι ουτε στο ελάχιστο επιθετικός, πρέπει να δεχτεί μια απάντηση που του αναλογεί. Αλλά αυτή η ανωνυμία σου με αποπροσανατολίζει. Κι άντε να πεις ότι φοβάσαι τα αντίποινα: δικαιολογημένα. Μην λες όνομα, πες μόνο αν καπνίζεις πουρα!

    εκ της διευθύνσεως

    ΑπάντησηΔιαγραφή

μίλησαν...