Ο πρώτος χειμώνας (1983)

Η Ανατολή Αργά μιλάει για τον βουβό χειμώνα του 1983

τότε που οι δούλοι μόλις είχαν αρχίσει να μοιάζουν με τα αφεντικά τους

Απογοητεύτηκα: δεν τον περίμενα έτσι τον χειμώνα.

Ποτέ δεν φαντάστηκα πως μέχρι τον Δεκέμβρη μένει σιωπηλός,

ύπουλα κι υπομονετικά,

και μετά ξαμολαει τα σκυλιά του να μας κυνηγάνε στα σοκάκια σφυρίζοντας μέσα από σάπια κουφώματα εγκατειλημμένων αρχοντικών,
να τρυπάει τα κόκκαλα και να φυτεύει στο βάθος υφάλμυρες τύψεις και καυστικές αναμνήσεις παιδικών αποθημένων,
να γαζώνει τα χείλια σφιχτά, να θέλεις να φωνάξεις και να μην μπορείς, να θέλεις να δαγκώσεις και να μην μπορείς, να θέλεις να κλάψεις και να μην μπορείς,

γιατί το χειμώνα τα δάκρυα παγώνουν

πριν καν ολοκληρώσουν τον υδάτινο κύκλο

που ξεκινάει την Άνοιξη

όλο χαρές και υποσχέσεις

κι εγώ απογοητεύτηκα γιατί δεν τον περίμενα έτσι τον χειμώνα.

Εγώ νόμιζα ότι θα καθόμασταν απέναντι απ' το τζάκι 
και θα εκμυστηρευόμασταν η μία στην άλλη τις παρανομίες μας. 

Ιταλία, Τορίνο, 1978,