31.1.11

Όταν τρελάθηκα

στη ν α λα τούρκα που ταξιδέψαμε μαζί
Όταν τρελάθηκα ήταν 29 Ιανουαρίου του 2011. Πολύ συνοπτικά αυτό διήρκεσε γύρω στα 5 λεπτά. Από τότε είμαι τρελός.
Όταν τρελαίνεσαι το καταλαβαίνεις . Εγώ, για παράδειγμα, το αντιλήφθηκα με το που οι πρώτες σπίθες των εκλάμψεων της ευφυίας πετάχτηκαν από τα μάτια μου. Συνήθως με το που τρελαίνεσαι προσπαθείς να βρεις λέξεις με πολλά σύμφωνα όπως χορτάτος, αλμυρός ή ζντοβτς.
Η στιγμή που τρελαίνεσαι είναι ιερή γιατί δεν έχει γυρισμό. Δεν μπορείς να επανέλθεις σε τίποτα πέρα απ' αυτό που η τρέλα ορίζει για σένα και για την άβουλη σκέψη σου. Εγκαταλείπεις οποιονδήποτε λογοτεχνισμό στον λόγο σου και τάζεις τον εαυτό σου στην υπηρεσία της αναζήτησης. 
Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο την στιγμή που τρελαίνεσαι να βρίσκεται στο οπτικό σου πεδίο αντικείμενο με συμμετρικούς σχηματισμούς όπως παράθυρο, σίτα ή σκαλιστό ταβάνι.
Όταν τρελαίνεσαι συνειδητοποιείς τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας μεταχειρίζεται την γλώσσα, τις προθέσεις ή ενδεχομένως και τις σκοπιμότητές του. Αντιθέτως οι υπόλοιποι αδυνατούν να σε κατανοήσουν.
Ένας τρελός μόνος του είναι αδύναμος. Δύο τρελοί σχηματίζουν μια κοινωνία αλήθειας.
Καταλαβαίνεις ότι κάποιος είναι τρελός όταν στην ερώτηση ''τί κάνεις'' δίνει απαντήσεις του τύπου :

λέξεις μου 'ρχονται
πράγματα βλέπω

Η τρέλα είναι κολλητική. Εγώ, για παράδειγμα, κόλλησα το απόγευμα της 28ης Ιανουαρίου όταν συναντήθηκα με μία τρελή. Όταν τρελαίνεσαι όμως ακούς και βλέπεις καλύτερα. Είναι σημαντικό την στιγμή που τρελαίνεσαι να μην κοιμάται κάποιος δίπλα σου γιατί θα ξυπνήσει σχεδόν σίγουρα. Στους τρελούς δεν αρέσει η φασαρία μα έτσι κι αλλιώς σε κανέναν δεν αρέσει η φασαρία.
Έτσι, από την μέρα που τρελάθηκα πολλά πράγματα άλλαξαν. Μπορώ, πλέον, να έχω τέσσερις πανοπτικές εικόνες του εαυτού μου από τις τέσσερις γωνίες του δωματίου μου. Μπορώ, ακόμη, να καταμερίζω διαδοχικά τις σκέψεις μου σε συνθήκες αληθείας ή ψεύδους. Αδυνατώ βέβαια να επαναφέρω πάντα στη μνήμη μου την σειρά των διακλαδώσεων. Αυτό κάποιες φορές είναι βασανιστικό μα κανείς δεν είπε ότι η τρέλα είναι απολαυστική.
Είναι σημαντικό όταν τρελαίνεσαι να μην βρισκεσαι μόνος σου. Εγώ, για παράδειγμα, όταν τρελάθηκα ήμουν μαζί με την ν. Η ν, όμως, είναι κι αυτή τρελή οπότε δεν μετράει. Η ν είχε τρελαθεί πριν τρελαθώ εγώ. Πολύ πριν. Η ν είναι από τις τρελές που κουβαλούν στο βλέμμα τους την τρικυμία των υδάτων. 
Είναι σχετικά δύσκολο να κολλήσεις από την ν γιατί έχει το εξαιρετικό χάρισμα να αποκρύπτει την τρέλα της και να την φανερώνει οικειοβούλως.
Η ν είναι όμορφη με τον τρόπο που όλοι οι τρελοί είναι όμορφοι. Ζει δίνοντας εντολές στον εαυτό της, συνήθως χαμηλοφώνως, και φοράει τα βραχιόλια της αυστηρά στον αριστερό καρπό. Όλοι οι τρελοί φορούνε βραχιόλια χωρίς να σημαίνει πως όποιος φοράει βραχιόλια είναι τρελός.
Το κακό με την ν είναι που δεν την νοιάζει τίποτα μα όλους τους τρελούς δεν τους νοιάζει τίποτα.
Μόνο αν τρελαθείς καταφέρνεις να διακρίνεις τους τρελούς από τους μη τρελούς. Εγώ, για παράδειγμα, μόνο όταν τρελάθηκα συνειδητοποίησα ότι η ν είναι επίσης τρελή.
Για τον λόγο αυτό φοβήθηκα να της το πω αν και είχα μεγάλη ανάγκη να το μοιραστώ μαζί της. Αυτή όμως το κατάλαβε και με σκέπασε με μια κουβέρτα για να μην κρυώνω. Αυτό, όμως, δεν βοήθησε γιατί εγώ δεν κρύωνα αλλά τρελαινόμουν. Ωστόσο, δεν της το είπα.

Προτίμησα να κρατήσω την σιωπή που διαπερνά την αμηχανία των στιγμών και την λευκότητα των άδειων σελίδων. Την σιωπή που ρέει στα ρέυματα των μουσείων και των ψυχιατρείων.Προτίμησα να μείνω σιωπηλός. Ένας σιωπηλός τρελός. Ένας συλλέκτης της ανθοφορίας των στημόνων.
Δεν είπα λέξη. Ούτε για τις τρικυμίες, ούτε για τους αλκοολικούς ναυτικούς, ούτε για τα φωτεινά πρωινά στα λιμάνια του Πρίντεζι, της Προύσας και της Βαλέττας. 
Για το μυστήριο των μπαλονιών που χάνονται στον ουρανό ή για την θερμότητα της ηβικής περιοχής των γυναικών.

Για την δυστυχία των κύκλων και για την Άνοιξη που κάθε χρόνο έρχεται ακάλεστη.

Το αίμα, την σκόνη, το μέλι.

Για το παραλήρημά μου

και για μένα.





(ένας αυτοσχεδιαστικός μονόλογος λύτρωσης σε συνέχεια της  ''ανατομίας των αμαρτημάτων'' )

8 σχόλια:

  1. υπεροχοτατότατο...

    τρελα εις τη νιοστή
    έτσι μάλιστα

    Υποψιάζομαι ότι σε καταλαβαίνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Η ΤΡΕΛΑ άρχισε να περιγράφεται σαν σχιζοφρένεια από τον 20ό αιώνα περίπου, είχε όμως γίνει αντιληπτή αρκετούς αιώνες πριν. Μάλιστα, πριν τον 19ο αιώνα, η "τρέλα" που χαρακτήριζε όσους έπασχαν από σχιζοφρένεια, δεν είχε αναγνωριστεί σαν ασθένεια έτσι ώστε οι ασθενείς να αλυσοδένονται και να κρατούνται σε φυλακές, ώστε να μπορούν να ελέγχονται!"

    ΕΥΤΥΧΩΣ σήμερα κάποιοι τρελοί είναι ελεύθεροι και εισβάλουν στα blog περιγράφοντας την ομορφιά του κόσμου τους..
    ΕΥΤΥΧΩΣ μεταδίδουν την απαραίτητη ασθένεια...!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΠροβοΚάτουρο...

    Αν σου λεγα ότι όσα παραπάνω γράφεις, δεν είναι παρα ένας στραβοχυμένος χυλός λέξεων, σκέτη αηδία, ψηφιακές μπαρούφες ολκής, κακόηχα ενορχηστρωμένη φλυαρία, ότι για τέτοιας υφής εξομολογήσεις μεγάλη εφεύρεση στην ιστορία της γραφής υπήρξαν τα προσωπικά, καλά κλειδωμένα στο συρτάρι τους ημερολόγια κι οι πρόχειρες λευκές σελίδες που σκοντάφτοντας στον υπαρξιακό σου βάλτο γεμίζουν με διανοητικές μουτζούρες, σελίδες που συνειδητά κατασκευάζονται για να πληθύνουν το περιεχόμενο των οικιακών σκουπιδιών του δημιουργού τους και μόνο, χωρίς να βγαίνουν στη φόρα, χωρίς ποτέ να δημοσιευτούν, χωρίς να τους αξίζει να διεκδικήσουν χώρο στις άκρες των βλεμμάτων.... Τότε θα 'χα μόλις φτιάξει ένα τερατώδες ψέμα για να κρύψω τη τεράστια ευγνωμοσύνης που πλέει στα νερουλά μου μάτια μετά την ανάγνωση της ανάρτησής σου. Genial messier locuste!!!
    Αν πάλι σου λεγα ότι η πιό βαρετή “τρέλα” απ' όλες είναι η μανία να βρούμε σώνει και καλά ένα ρολάκι για τον εαυτούλι μας, για τον οποίον ακατάπαυστα μιλάμε, για τον οποίο ματαιόπονα γράφουμε, στον οποίον αδιαλείπτως αναφερόμαστε μέχρι αηδίας, κι αποκλειστικά υπονοούμε ακόμη κι αν τίποτα δεν του χωράει, ακόμη κι αν τίποτα δε του κάθεται κι όλα τα μανίκια του στενεύουν κι όλα τα μπατζάκια του περσεύουν και τελικά καταλήγουμε να τον βαφτίζουμε “τρελό” μόνο και μόνο για να χουμε τόσο εμείς όσο κι οι άλλοι ήσυχο το μικρό μας κεφάλι, τότε θα είχα ικανοποιήσει μονάχα την κούφια επιθυμία μου (κρυφή υπόσχεσή στο δικό μου μικρό εαυτούλι) να λέω ή να γράφω κάθε μέρα κι απο μια απύθμενα ανελέητη μαλακία, απ' αυτές που με συνέπεια εκδίδω κατ' αποκλειστικότητα στ' αρχίδια μου καθώς ούτε σεντούκι έχω βρεί, ούτε στην αγία ανακύκλωση πιστεύω κι ούτε κανα ψηφιακό περβόλι σκαλίζω ωστε να τις φυτέψω εκει μέσα.
    Σ' ευχαριστώ ρε μάγκα μου για την έντιμη μοιρασιά όσων μες τη θεσπέσιαλ κεφάλα σου κρύβεις.
    Κι αν προβοκάρω, είναι μόνο για να φτιάξω χώρο για μια μικρή ομολογία.
    Ομολογώ, χωρίς ο αχρείος να κάνω τίποτα περισσότερο πέραν αυτού, ότι σε κάθε περίπτωση, θα προτιμούσα το δια ζώσης μοίρασμα όλων αυτών.
    Θα προτιμούσα μοιρασιά “αδεια.μεσω.λάβει.τι?” ή τέλως πάντων όπως το λέν αυτό το πραμα και θα επέμενα στο “δια σώσεις” ακόμη κι αν μου χαριζαν καφάσια δαγκωμένα μήλα με μνήμες ραμ και κάρτες μνήμης βζούμ και γιου εσ μπί με φούντες στον ψηφιακό τους κώλο.
    Αμπελοφιλοσοφόντας με περσινά ξινά σταφύλια επιτρέψτε μου μεσιέ Rou να σας σερβίρω τον παρακάτω εξυπνακίστικο μούστο χωρίς όμως να 'χω τον αντίστοιχο χρόνο ή την ικανότητα να περιγράψω ικανοποιητικά την σύνδεσή του με όλα τα παραπάνω .
    Όταν κάνεις λάθη κι οι άλλοι γύρω σου σωπαίνουν, αυτό σημαίνει ότι μάλλον έχουν αρχίσει να σ' εγκαταλείπουν. ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ θα πρεπε να τσιρίζει το λαμπάκι υπαρξιακής μας πλοήγησης. Το ότι έχουμε πάρει βέβαια νύχτα το δίπλωμα πλοήγησης είναι άλλο θέμα ή τελως πάντων χέστα, clt alt del reset και...μποοούτ!!!
    Το κείμενό σου είναι υπέροχο! Εξαιρετικό! Θεσπέσιαλ! αλλά λίγο. Θέλω κι άλλο (ζντοβ... είσαι τρελός ανθρωπέ μου? )
    Κατα βάθος το μόνο σχόλιο που 'θελα ν'αφήκω για την ανάρτησή σου ήταν μόλις μια σειρούλα, αγκλιστί, κι έλεγε...

    Experience is what you get when you didn't get what you wanted

    Αυτά παθαίνεις δηλαδή όταν πίσω απ' το κείμενό σου κρύβεται μια γυναίκα με ν κεφαλαίο? Ελπίζω να μη σου “κάτσει” αμέσως για να δούμε σύντομα λίγη ακόμη απ' αυτή την “τρέλα”.....

    Α, που σαι? Έστω κι αμυδρά υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο η απάθεια να στοιχιώσει τους δρόμους και να παγώσει τις διαθέσεις οπότε ίσως η άνοιξη ν' αργήσει λιγάκι φέτος. Στα ρχίδια μας. Εμεις να οργανώσουμε καμιά νυχτερινή συνάντηση μπουρδολογίας ωστε να συναγωνιστούμε με την πιό ευγενή απ' όλες τις άμιλες για το ποιός θα πεί τα περισσότερα κι αν είναι να ρθει, θε να ρθεί....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. που το θυμήθηκες αυτό το εξαιρετικό ποίημα...

    το παραθέτω για την διάσωση της μνήμης του Κ. Ουράνη

    ----------------

    Αν είναι να 'ρθει

    Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στη πόρτα του σπιτιού
    και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα.
    Αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθεί, δίχως να νιώσεις από που,
    και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα.

    Θε να σου κλείσει απαλά, με τ' άσπρα χέρια της τα δυo,
    τα μάτια που κουράστηκαν στους δρόμους να κοιτάνε,
    κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: "Ποιά ειμ' εγώ;"
    απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποιά 'ναι.

    Δεν ωφελεί να καρτεράς... Αν είναι να 'ρθει,θε να 'ρθεί.
    Κλειστά όλα να 'ναι, θα τη δεις έξαφνα 'μπρος σου να βρεθεί
    κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ'αγκαλιάσει.

    Ειδέ κι αν έχεις φωτεινό, το σπίτι για να τη δεχθείς,
    και σα φανεί, τρέξεις σ' αυτή κι εμπρός στα πόδια της συρθείς,
    αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει.

    ρούπαξ η γαρίδα
    μερσί και για τα κομπλιμάν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ωραίος....
    “αν είναι νά 'ρθει θε να ρθεί” έγραφε λοιπόν ο Ουράνης στον τολμηρό του στίχο. Είτε ήρθε είτε όχι, στέλνω απο δω τα σέβη μου στον ποιητή.
    Παρόλα αυτά η πρώτη ύλη, μου 'ρθε περισσότερο απο δισκοθήκη παρά απο βιβλιοθήκη.
    “..αν ήσουν φίλος για παρέα διαλεχτή...”
    Δε γνωρίζω τον Ουράνη αλλά καλώς την έκανες την παραπομπή.
    Ο πρίγκιψ πάντως με τα μπλούζ του δε νομίζω να 'χει την χρείαν οιασδήποτε παράθεσης εξ υμών προς διάσωσιν της μνήμης του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. έτσι, πέστα.

    Διαζωσης Αλληλεγγύη Ανωνύμων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το κείμενό σου είναι υπέροχο! Εξαιρετικό! Θεσπέσιαλ! αλλά λίγο. Θέλω κι άλλο (ζντοβ... είσαι τρελός ανθρωπέ μου?

    κανείς δεν καταλαβαίνει τον ποιητή. Διάβασα το σχόλιο επί ενός ποιήματος. Του έκανε του σχολιαστή εντύπωση το ζντοβ. Αν ήταν λιγάκι πιο προσεχτικός θα παρατηρούσε ότι ο ποιητής έγραψε Ζντοβτς.
    Ο Ζντοβτς (μικρό όνομα Γιούρι) Σλοβένος,υπήρξε ένας τεράστιος καλαθοσφαιριστής, πλέι μέικερ, γόνος της μεγάλης των πλάβι σχολής

    ΑπάντησηΔιαγραφή

μίλησαν...