Όταν τρελάθηκα

στη ν α λα τούρκα που ταξιδέψαμε μαζί

Όταν τρελάθηκα ήταν 29 Ιανουαρίου του 2011. Πολύ συνοπτικά αυτό διήρκεσε γύρω στα 5 λεπτά. Από τότε είμαι τρελός.

Όταν τρελαίνεσαι το καταλαβαίνεις . Εγώ, για παράδειγμα, το αντιλήφθηκα με το που οι πρώτες σπίθες των εκλάμψεων της ευφυίας πετάχτηκαν από τα μάτια μου. Συνήθως με το που τρελαίνεσαι προσπαθείς να βρεις λέξεις με πολλά σύμφωνα όπως χορτάτος, αλμυρός ή ζντοβτς.

Η στιγμή που τρελαίνεσαι είναι ιερή γιατί δεν έχει γυρισμό. Δεν μπορείς να επανέλθεις σε τίποτα πέρα απ' αυτό που η τρέλα ορίζει για σένα και για την άβουλη σκέψη σου. Εγκαταλείπεις οποιονδήποτε λογοτεχνισμό στον λόγο σου και τάζεις τον εαυτό σου στην υπηρεσία της αναζήτησης. 

Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο την στιγμή που τρελαίνεσαι να βρίσκεται στο οπτικό σου πεδίο αντικείμενο με συμμετρικούς σχηματισμούς όπως παράθυρο, σίτα ή σκαλιστό ταβάνι.

Όταν τρελαίνεσαι συνειδητοποιείς τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας μεταχειρίζεται την γλώσσα, τις προθέσεις ή ενδεχομένως και τις σκοπιμότητές του. Αντιθέτως οι υπόλοιποι αδυνατούν να σε κατανοήσουν.

Ένας τρελός μόνος του είναι αδύναμος. Δύο τρελοί σχηματίζουν μια κοινωνία αλήθειας.

Καταλαβαίνεις ότι κάποιος είναι τρελός όταν στην ερώτηση ''τί κάνεις'' δίνει απαντήσεις του τύπου :

λέξεις μου 'ρχονται
πράγματα βλέπω

Η τρέλα είναι κολλητική. Εγώ, για παράδειγμα, κόλλησα το απόγευμα της 28ης Ιανουαρίου όταν συναντήθηκα με μία τρελή. Όταν τρελαίνεσαι όμως ακούς και βλέπεις καλύτερα. Είναι σημαντικό την στιγμή που τρελαίνεσαι να μην κοιμάται κάποιος δίπλα σου γιατί θα ξυπνήσει σχεδόν σίγουρα. Στους τρελούς δεν αρέσει η φασαρία μα έτσι κι αλλιώς σε κανέναν δεν αρέσει η φασαρία.

Έτσι, από την μέρα που τρελάθηκα πολλά πράγματα άλλαξαν. Μπορώ, πλέον, να έχω τέσσερις πανοπτικές εικόνες του εαυτού μου από τις τέσσερις γωνίες του δωματίου μου. Μπορώ, ακόμη, να καταμερίζω διαδοχικά τις σκέψεις μου σε συνθήκες αληθείας ή ψεύδους. Αδυνατώ βέβαια να επαναφέρω πάντα στη μνήμη μου την σειρά των διακλαδώσεων. Αυτό κάποιες φορές είναι βασανιστικό μα κανείς δεν είπε ότι η τρέλα είναι απολαυστική.

Είναι σημαντικό όταν τρελαίνεσαι να μην βρισκεσαι μόνος σου. Εγώ, για παράδειγμα, όταν τρελάθηκα ήμουν μαζί με την ν. Η ν, όμως, είναι κι αυτή τρελή οπότε δεν μετράει. Η ν είχε τρελαθεί πριν τρελαθώ εγώ. Πολύ πριν. Η ν είναι από τις τρελές που κουβαλούν στο βλέμμα τους την τρικυμία των υδάτων. 

Είναι σχετικά δύσκολο να κολλήσεις από την ν γιατί έχει το εξαιρετικό χάρισμα να αποκρύπτει την τρέλα της και να την φανερώνει οικειοβούλως.

Η ν είναι όμορφη με τον τρόπο που όλοι οι τρελοί είναι όμορφοι. Ζει δίνοντας εντολές στον εαυτό της, συνήθως χαμηλοφώνως, και φοράει τα βραχιόλια της αυστηρά στον αριστερό καρπό. Όλοι οι τρελοί φορούνε βραχιόλια χωρίς να σημαίνει πως όποιος φοράει βραχιόλια είναι τρελός.

Το κακό με την ν είναι που δεν την νοιάζει τίποτα μα όλους τους τρελούς δεν τους νοιάζει τίποτα.

Μόνο αν τρελαθείς καταφέρνεις να διακρίνεις τους τρελούς από τους μη τρελούς. Εγώ, για παράδειγμα, μόνο όταν τρελάθηκα συνειδητοποίησα ότι η ν είναι επίσης τρελή.

Για τον λόγο αυτό φοβήθηκα να της το πω αν και είχα μεγάλη ανάγκη να το μοιραστώ μαζί της. Αυτή όμως το κατάλαβε και με σκέπασε με μια κουβέρτα για να μην κρυώνω. Αυτό, όμως, δεν βοήθησε γιατί εγώ δεν κρύωνα αλλά τρελαινόμουν. Ωστόσο, δεν της το είπα.

Προτίμησα να κρατήσω την σιωπή που διαπερνά την αμηχανία των στιγμών και την λευκότητα των άδειων σελίδων. Την σιωπή που ρέει στα ρέυματα των μουσείων και των ψυχιατρείων.Προτίμησα να μείνω σιωπηλός. Ένας σιωπηλός τρελός. Ένας συλλέκτης της ανθοφορίας των στημόνων.

Δεν είπα λέξη. Ούτε για τις τρικυμίες, ούτε για τους αλκοολικούς ναυτικούς, ούτε για τα φωτεινά πρωινά στα λιμάνια του Πρίντεζι, της Προύσας και της Βαλέττας. 

Για το μυστήριο των μπαλονιών που χάνονται στον ουρανό ή για την θερμότητα της ηβικής περιοχής των γυναικών.

Για την δυστυχία των κύκλων και για την Άνοιξη που κάθε χρόνο έρχεται ακάλεστη.

Το αίμα, την σκόνη, το μέλι.

Για το παραλήρημά μου

και για μένα.

(ένας αυτοσχεδιαστικός μονόλογος λύτρωσης σε συνέχεια της  ''ανατομίας των αμαρτημάτων'' )