Οι τρικυμίες και τα καταφύγια

Υπάρχει ένα σημείο τυφλό

στο πίσω μέρος του κρανίου μας

όπου συχνά καταφεύγουμε

για λίγες στιγμές μοναξιάς

όταν οι τρικυμίες της σκέψης είναι πυκνές

τόσο που μας κατακλύζουν.

Οι φοβισμένοι και οι δειλοί

μπορεί να σπαταλήσουν μια ζωή εκεί πέρα,

κουρνιασμένοι στο μικροσκοπικό αδιέξοδο

της ζωτικής τους ψευδαίσθησης.

Αν κάποτε αποφασίσουν να ξεμυτίσουν

και διστακτικά να ξεπροβάλλουν τη μουσούδα τους

κάτω από το ανέξοδο χαλάκι 

του μοναχικού τους καταφυγίου

ματαίως θαρρούν πως τίποτα δεν άλλαξε.

Η επόμενη τρικύμία

-σφοδρότερη συνήθως-

πανυγηρικά θα τους διαψεύσει.

Υπάρχει κι ένα άλλο σημείο

κάτω από την άκρη της γλώσσας μας

που είναι έτοιμη να ξεσπαθώσει

και είναι το μοναδικό σκέπαστρο

για όσους καταφύγιο δεν υπάρχει.

στον Prospero και στον Litteral