12.12.12

Ο ελεγκτής



Με την σάπια του κοιλιά και την σακατεμένη απ' τις εφηβικές μαλακίες μουτσούνα, ο μαγκούφης ο ελεγκτής θα μπει από την μπροστινή πόρτα του λεωφορείου. Αφού θα ανταλλάξει δυο-τρεις κωδικοποιημένες κουβέντες με τον οδηγό, θα ξεκινήσει το μακρύ του ταξίδι για τα πίσω καθίσματα. Εκλιπαρώντας για «τα εισιτήριά μας παρακαλώ» και με βαριεστημένη συνοδεία τα ελεεινά χασμουρητά του, θα ελέγξει τις μετακινήσεις ανθρώπων καθημερινών και ηδονικά θα χαμογελάσει μπροστά σε πελάτες που νόμιμα έχουν πληρώσει το εισιτήριό τους. Νωχελικός, προβλέψιμος, μέτριος σαν φυσικό φαινόμενο, θα προκαλέσει κάποιες αμελείς φθορές στο πλαϊνό μέρος των εισιτηρίων, κι αυτό θα είναι το μόνο δείγμα που θα υπενθυμίζει για το υπόλοιπο ταξίδι το πέρασμά του στους επιβάτες. Θα ισορροπήσει όρθιος στις στροφές, θα γκρινιάξει για τα κέρματα, θα ανακοινώσει τις στάσεις και αφού τελειώσει με τα καθήκοντά του, οικειοθελώς θα ζητήσει από τον οδηγό να τον εγκαταλείψει στην πιο απόμερη στροφή ενός έρημου δρόμου. Ένα παιδάκι από την γαλαρία θα τον αποχαιρετήσει. Στην ώρα του θα επιστρέψει το βράδυ σπίτι του, όπου θα τον περιμένει ένα αχνιστό πιάτο κους κους, μαγειρεμένο από την θλιμμένη εικοσιτετράχρονη συγχωριανή αρραβωνιαστικιά του: μιζέρια είναι η λέξη που προηγείται του θανάτου και έπεται της εργασίας αλλά έχουμε -κι εμείς οι εργάτες- τις αποτυχημένες μας εκδοχές...




1 σχόλιο:

μίλησαν...