χωρίστιτλο

στη ζ

εγώ, που μέσα στην σφραγισμένη οδοντοστοιχία μου τρέφω το μυστήριο των χαμένων μπαλονιών
κι εσυ, που κάθε τόσο ρίχνεις λέξεις δισύλλαβες στην φλόγα της σιωπής,
εγώ, που εστιάζω στα μάτια σου και βλέπω την γυναίκα που ξεσκίζει τα μαξιλάρια με τα δόντια της
κι εσύ, που είσαι όμορφη σαν πυρπολισμός εθνικού συμβόλου,
εγώ, που κουβαλάω στα βλέφαρά μου την σκόνη των επαναλήψεων,
κι εσύ, που από τις ρώγες του στήθους σου αναβλύζουν ζεστές η θλίψη και η ορμή,
πώς γίνεται να συμπίψουμε σαν εραστές στον πάτο
που τόσο συχνά φαντασιώνεσαι, 
δίχως καν να έχεις διαβάσει όσα έγραψε ο δημητριάδης στο "πεθαίνω σαν χώρα".
ε;
μου λες;