18.7.12

η κυρία με το μυτερό καπέλο












Να λιώνεις
όσο πιο αργά σου είναι εύκολο,
μα όταν κρυώνεις
να ξαναπαγώνεις.
Στα πεταχτά
να ανασαίνεις
και με την επιπολαιότητά μου 
-αν μπορείς- να μη θυμώνεις.
Να κατανοείς
πως νοιώθουνε οι κλόνοι
που στεγάζουνε τις κούνιες 
των ανθρώπων που είναι μόνοι,
πως χορεύουνε στην ασυνέχειά τους
θεσπέσια και αρμονικά
-παρά το βάρος που κουβαλούν-
των ανθρακορύχων οι απογόνοι.
Να με ρωτάς.
Γνωρίζω πράγματα για σένα.
Να προσέχεις:
να μην αφήνεις αποτυπώματα
μα να μ'αγγίζεις που και που
όσο η Άνοιξη απλώνει,
όσο η ανάσα δυναμώνει.
Να με διασχίζεις
όσο συχνότερα επιτρέπεται.
Να χορεύεις,
μόνο έτσι μπορείς εσύ.

ΥΓ: μα πώς το ξέχασα, πόσο αφηρημένος είμαι:
να θυμάσαι, 
μόνο έτσι θα μπορέσω κι εγώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

μίλησαν...