24.7.11

με ένα ρέκβιεμ αργό, επιθανάτιο...



"Θέλω σε γη πολύ παχιά, σαλίγκαρους γεμάτη / να σκάψω λάκκι μόνος μου, βαθύ που να μπορώ / τα γέρικά μου κόκκαλα ν'απλώσω με ραχάτι / κι ως καρχαρίας στο νερό, στη λήθη ύπνο να βρω.{...}"

(Ο χαρούμενος νεκρός, Charles Baudelaire)


--------------------------------------


Η Βασιλική μια μέρα θα επιστρέψει.

Όπως όλα τα πράγματα, έμψυχα ή άψυχα, που πάντα ζούνε, κινούνται, χάνονται μα και πάντα επιστρέφουνε μια μέρα εκεί που όλα συνεχίζουν να υπάρχουν μετά θάνατον. Μια από εκείνες τις σάπιες μέρες που, με την επιμονή νηπίου και την κραυγή σμηνών από καρακάξες και λοιπά θανατικά ιπτάμενα, εκλιπαρούν σαδιστικά για την επιστροφή των νεκρών του παρελθόντος. Με τον ώμο ελαφρώς σηκωμένο και πάντα με δύο επιλογές : με το ναι και με το όχι. Γιατί τα πράγματα, όλα τα πράγματα, ή γίνονται ή δεν γίνονται. Και όλοι μας ενώπιόν τους μα και ενώπιον του συμβάντος τους είμαστε εξαιρετικά αδύναμοι, σαν τους θεριστές των θερινών σταροχώραφων που ορκίζονται στο αλεύρι, το πληγούρι και τον τραχανά ή σαν άδοξοι ποιητές που ματαίως πιστεύουν πως κάπου πέρα η δόξα καρτερεί, παρθένα, βαθυστόχαστα ιλαρή. Υπάρχουν απογεύματα που βρέχει και υπάρχουν απογεύματα που δεν βρέχει. Όλα τα πράγματα χωρίζονται στα δύο. Το καθετί χωρίζεται στα δύο και όχι μόνο στα δύο. Το χέρι, το πόδι ή το εργαλείο που θα προβεί στην διαίρεση είναι και υπόλογο απέναντι στον χειριστή του που συχνά ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που προτιμούνε τις διχοτομήσεις από τις ενώσεις, τα διλλήματα από τις συμπτύξεις,την πολλαπλότητα από το ενιαίο μα και τον θάνατο από τον έρωτα. Οι τσεκουριές είναι και οι πρώτες τομές που μαθαίνει κάποιος με το που συμβαίνει να υπάρξει σε βιώσιμη ατμόσφαιρα, από τους κομμένους ομφάλιους λώρους μέχρι τις πρώτες ανθοδέσμες έξω από το κρεβάτι του μαιευτηρίου ή τις τραγανές φρυγανιές που πάντα προσφέρουν τα κυλικεία των νοσοκομείων. Ζούμε με το βλέμμα καρφωμένο εκεί, καμμιά φορά λοξοδρομούμε και μόνο από τον φόβο του παίρνουμε καμμιά φορά κουράγιο, κυρίως όταν κάποιες εκνευριστικές φωνές, που μέσα από δόλιες τεχνικές υπνοπαιδείας, επαναλαμβάνοντας αδιαλλείπτως στον ύπνο μας τη φράση "ζην επικινδύνως", προσπαθούν να μας πείσουν ότι ποτέ δεν υπήρξαν νεκροί μέσα μας παρά μόνο γύρω μας.

Αλλά εμείς πάντα πεθαίναμε. Αγνά, καθημερινά και αναίμακτα.

Υπάρχουν απογεύματα που βρέχει και υπάρχουν απογεύματα που δεν βρέχει. Η Βασιλική ή θα επιστρέψει ή δεν θα επιστρέψει και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αν τύχει όμως και επιστρέψει κάποιο απόγευμα βροχερό τότε ο θάνατος θα γίνει γιορτή που θα φιλοξενεί χορευτικά από ένκαυλες παιδίσκες, πάγκους με γλυφιτζούρια και κάθε λογής υποβοηθητικά της ζωής, πλανώδιους θεραπευτές ψυχικών ασθενειών, κτηνίατρους και λογιστές, τότε η μέρα μάλλον θα διακοπεί και η βροχή θα γίνει δάκρυα που θα ξεπλύνει και τους τελευταίους λεκέδες από αυτούς που αφήνει πίσω του αυτό το κάρο που λέγεται ζωή και μόνο μέσα από τους νεκρούς του συνεχίζει να κινείται. μα συνεχίζει...



(μια αυτοσχεδιαστική κραυγή, μηδενικής εστίασης και μονοθεματικού περιεχομένου, ακόμα άγνωστου στον συγραφέα της)

5 σχόλια:

  1. θα γαβγίζει πάντα μέσα στις ψυχές μας

    και θα κουνά την ουρά της
    όταν μας βλέπει ερωτευμένους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. εγώ λέω όταν έρθει εσύ να φύγεις, χε χε χε.αν περιμένεις δεν έρχονται. είναι σαν τα τσιγάρα που φέρνουν τα λεωφορεία.
    άστο καλό.
    δραματοποίηση τέλος ζωή μαγική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. σε γνώρισα σχετικά πρόσφατα και μπορώ να πω οτί έχω ενθουσιαστεί ιδιαίτερα με την ανατομία των αμαρτημάτων!παιδική χαρά δηλαδή!αν έχεις κάτι παρόμοιο χαροποίησε μας και άλλο...

    μια εν δυνάμη έκφυλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω

    χωρίς ν' αγγίζω ούτε μια σκιά απ' το βήμα σου

    χωρίς - πόσο γυμνός ακόμα θα 'θελες να μείνω;

    Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.

    Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου

    όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου

    όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα

    μη με πιστεύεις - κι όμως σου λέω την αλήθεια.

    Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα

    να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη

    μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ' την αρχή.

    τ.π.

    εκεί που δεν φυτρώνει ούτε φλισκούνι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και αν επιστρέψει θα είναι ίδια με αυτή που πιστεύαμε ότι θα κάνει τον θάνατο γιορτή, ή μήπως θα επιστρέψει για να μείνει και σε εμάς δεν θα αλλάξει κάτι ; Κακό πράγμα η αναμονή.Άλλα περιμένουμε και άλλα μας φέρνει.

    Και κάτι άσχετο, συνέχισε να γράφεις τέτοιους στίχους , με ταξιδεύεις.

    Αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

μίλησαν...