Σύντομη ωδή στο μεταβατικό διάστημα μεταξύ Άνοιξης και Θέρους

Όσο περνούν τα χρόνια

η άνοιξη απλώνει

η ανάσα δυναμώνει

κι οι κυρίες πίνουν τον καφέ τους στα μπαλκόνια.

Πετούν τα χελιδόνια

φουστάνια αντικαθιστούν τα παντελόνια

μα των οι γυναικών οι γάμπες είναι άσπρες

σαν τα χιόνια.

Όσο περνούν τα χρόνια

πληθαίνουν οι γιαγιάδες

γκρινιάζουν τα εγγόνια.

Με θράσσος περισσό εισβάλουν στα σαλόνια

διάφορων ειδών τζιτζίκια

ακρίδες και τριζόνια,

τα βράδια κουλουριάζονται οι γυναίκες στα σεντόνια

καθώς σκυλιά και χωρικοί κυλιούνται

μες στ' αλώνια.

"Ενάντια στην οικογένεια" και "Η ποίηση ως οίκημα τεκτόνων": Δύο ποίηματα της Ανατολής Αργά

Αναδημοσιεύουμε δύο ποιήματα της Ανατολής Αργά (1961-2005) 

γραμμένα στην πρώιμη περίοδο της ποιήτριας. 

Τότε που ακόμα οι δούλοι

δεν μοιάζανε τόσο πολύ με τους αφέντες τους. 

Ενάντια στην οικογένεια (1981)

 

Βαστάει μόνη της

έναν τόνο αλουμίνιο

κι έχει φούστα με πιέτες.

Τέτοια είναι η φροντίδα της οικογένειας:

πανίσχυρη και μικροαστή.

Οι τραυματισμένοι το παραδέχονται

κι οι φροντισμένοι εθελοτυφλούν

καθώς επαναλαμβάνουν φράσεις Ρώσων

όπως ο Κροπότκιν, ο Μπακούνιν και ο Νετσάγιεφ

που έγραφαν

όταν ο Αναρχισμός ήταν ακόμα επίκαιρος.

Η ποίηση ως οίκημα τεκτόνων (1981)

Νιώθω καμιά φορά

σαν αγρίμι που όρμηξε στην πίστα

όπως ορμάνε οι μέλισσες

όταν βλέπουν τους κολλώδεις στήμονες

μιας ανοιξιάτικης νεραντζιάς

που φυτρώνει ανάμεσα σε αρμούς

πεζοδρομίου.

Είναι οι άλλοι ξαφνιασμένοι

ή αν αλήθεια έχω αγριέψει

ακόμα δεν κατέληξα.

Όμως τα παλλόμενα σφρίγη της νεότητός μου

βαστούν μελάνι οργίλο

και τούτο είναι πλέον οριστικό:

ο Μέγας Αρχιτέκτων της ποιητικής δόμησης.

Η ποιήτρια φωτογραφιζόμενη το 1985, στην Αθήνα.