24.7.11

με ένα ρέκβιεμ αργό, επιθανάτιο...



"Θέλω σε γη πολύ παχιά, σαλίγκαρους γεμάτη / να σκάψω λάκκι μόνος μου, βαθύ που να μπορώ / τα γέρικά μου κόκκαλα ν'απλώσω με ραχάτι / κι ως καρχαρίας στο νερό, στη λήθη ύπνο να βρω.{...}"

(Ο χαρούμενος νεκρός, Charles Baudelaire)


--------------------------------------


Η Βασιλική μια μέρα θα επιστρέψει.

Όπως όλα τα πράγματα, έμψυχα ή άψυχα, που πάντα ζούνε, κινούνται, χάνονται μα και πάντα επιστρέφουνε μια μέρα εκεί που όλα συνεχίζουν να υπάρχουν μετά θάνατον. Μια από εκείνες τις σάπιες μέρες που, με την επιμονή νηπίου και την κραυγή σμηνών από καρακάξες και λοιπά θανατικά ιπτάμενα, εκλιπαρούν σαδιστικά για την επιστροφή των νεκρών του παρελθόντος. Με τον ώμο ελαφρώς σηκωμένο και πάντα με δύο επιλογές : με το ναι και με το όχι. Γιατί τα πράγματα, όλα τα πράγματα, ή γίνονται ή δεν γίνονται. Και όλοι μας ενώπιόν τους μα και ενώπιον του συμβάντος τους είμαστε εξαιρετικά αδύναμοι, σαν τους θεριστές των θερινών σταροχώραφων που ορκίζονται στο αλεύρι, το πληγούρι και τον τραχανά ή σαν άδοξοι ποιητές που ματαίως πιστεύουν πως κάπου πέρα η δόξα καρτερεί, παρθένα, βαθυστόχαστα ιλαρή. Υπάρχουν απογεύματα που βρέχει και υπάρχουν απογεύματα που δεν βρέχει. Όλα τα πράγματα χωρίζονται στα δύο. Το καθετί χωρίζεται στα δύο και όχι μόνο στα δύο. Το χέρι, το πόδι ή το εργαλείο που θα προβεί στην διαίρεση είναι και υπόλογο απέναντι στον χειριστή του που συχνά ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που προτιμούνε τις διχοτομήσεις από τις ενώσεις, τα διλλήματα από τις συμπτύξεις,την πολλαπλότητα από το ενιαίο μα και τον θάνατο από τον έρωτα. Οι τσεκουριές είναι και οι πρώτες τομές που μαθαίνει κάποιος με το που συμβαίνει να υπάρξει σε βιώσιμη ατμόσφαιρα, από τους κομμένους ομφάλιους λώρους μέχρι τις πρώτες ανθοδέσμες έξω από το κρεβάτι του μαιευτηρίου ή τις τραγανές φρυγανιές που πάντα προσφέρουν τα κυλικεία των νοσοκομείων. Ζούμε με το βλέμμα καρφωμένο εκεί, καμμιά φορά λοξοδρομούμε και μόνο από τον φόβο του παίρνουμε καμμιά φορά κουράγιο, κυρίως όταν κάποιες εκνευριστικές φωνές, που μέσα από δόλιες τεχνικές υπνοπαιδείας, επαναλαμβάνοντας αδιαλλείπτως στον ύπνο μας τη φράση "ζην επικινδύνως", προσπαθούν να μας πείσουν ότι ποτέ δεν υπήρξαν νεκροί μέσα μας παρά μόνο γύρω μας.

Αλλά εμείς πάντα πεθαίναμε. Αγνά, καθημερινά και αναίμακτα.

Υπάρχουν απογεύματα που βρέχει και υπάρχουν απογεύματα που δεν βρέχει. Η Βασιλική ή θα επιστρέψει ή δεν θα επιστρέψει και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αν τύχει όμως και επιστρέψει κάποιο απόγευμα βροχερό τότε ο θάνατος θα γίνει γιορτή που θα φιλοξενεί χορευτικά από ένκαυλες παιδίσκες, πάγκους με γλυφιτζούρια και κάθε λογής υποβοηθητικά της ζωής, πλανώδιους θεραπευτές ψυχικών ασθενειών, κτηνίατρους και λογιστές, τότε η μέρα μάλλον θα διακοπεί και η βροχή θα γίνει δάκρυα που θα ξεπλύνει και τους τελευταίους λεκέδες από αυτούς που αφήνει πίσω του αυτό το κάρο που λέγεται ζωή και μόνο μέσα από τους νεκρούς του συνεχίζει να κινείται. μα συνεχίζει...



(μια αυτοσχεδιαστική κραυγή, μηδενικής εστίασης και μονοθεματικού περιεχομένου, ακόμα άγνωστου στον συγραφέα της)

5.7.11

Φόλα στα κοπρόσκυλα των ΜΑΤ

Αγαπητό και εξεγερμένο κοινό του rupax-rupax.blogspot.com,

η θεματολογία των ημερών μας στη πλειοψηφία των μπλογκς που παρακολουθώ περιορίζεται στα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας στην Αθήνα.
και κουβέντα για τον Τρισέ, τους νεκρούς στο Ιράκ ή τα ποταμόλποια του Νείλου...
κ εγώ όμως στα ίδια μήκη κύματος θα κινηθώ μιας και η έμπνευση είναι πύρινη σφαίρα που κινείται διαρκώς (προφανώς ποτέ δεν χορταριάζει) και όσοι την κλοτσάνε τουλάχιστον 1ου βαθμού εγκαύματα παθαίνουν από τα φλεγόμενα μπατζάκια τους...
Όμως οι πυροσβεστήρες της εξεγερσιακής λαίλαπας βρίσκονται κρυμμένοι μέσα στις καθημερινές μας διαδρομές, τους κουβαλάμε συνεχώς, το γνωρίζουμε αλλά δεν τα καταφέρνουμε να το παραδεχτούμε.
Είναι η συνειδησιακή υποταγή, η τροχιά που αβίαστα ακολουθούμε. Ένα σχέδιο όχι παγκόσμιο, όχι συνομωσιολογικό : απλό, καθημερινό και κατανοήσιμο.
Η τοπικοποίηση, όμως, είναι το πρώτο στάδιο του κομμουνισμού. Και απ' ότι φαίνεται η ανυποταξία του Συντάγματος στήνει το δικό της σοβιέτ. Κι ας μένει η επαρχία σε προκομουνιστικά στάδια. Κάποια Κροστάνδη μπορεί να μας υπενθυμίσει ότι και χωρίς τον Τρότσκυ καταστέλλονται επαναστάσεις.

ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΣΟΒΙΕΤ ΤΗΣ ΣΑΜΟΥ, ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΗΣ

ΤΩΡΑ

Γιατί αν θέλουμε να δώσουμε έναν τεχνικό ορισμό για την λέξη χούντα θα προτιμούσαμε αυτόν :

μία οριζόντια συνομωσιολογική κίνηση που λαμβάνει χώρα εντός των ενόπλων δυνάμεων με τελικό στόχο την ανατροπή της νόμιμης ηγεσίας και την ανάδειξη πραξικοπιματικών γεγονότων.
Ότι δηλαδή συμβαίνει μέσα στην ΕΛ.ΑΣ τις τελευταίες μέρες. Μέχρι και ο Μάκης (ο μεγάλος της ασφάλειας ρουφιάνος) πήρε εντολή να τα λέει και δημόσια μάλιστα.
Αλλά αγαπητό lgbtq (lesbian,gay,by,trance,queer) κοινό του rupax-rupax.blogspot.com αυτό το πράγμα είναι η πολιτική :

η τεχνική που παράγει δημόσια αποτελέσματα.

Ο χρυσαυγίτης-κυπατζής που συνομιλεί με τα ΜΑΤ, η πέτρα στα σαγόνια του ματά, οι εκλογές, η χούντα και η κοκακόλα στα χέρια του εξεγερμένου. Η αν ήταν ατυχή τα παραδείγματα τότε αυτό :


κράτα με να σε κρατώ να το ρίξουμε το κράτος

Απ' ότι καταφέρνω να διακρίνω μέχρι στιγμής φαίνεται να έχουν στηθεί στο πολιτικό γίγνεσθαι του σήμερα δύο στρατόπεδα, δύο πεδία διαβούλευσης : της κοινωνικής διαβούλευσης και της διαβούλευσης αντιπροσώπων.
Και αυτά τα δύο πεδία βρίσκονται σε μεταξύ τους πόλεμο. Αλλά οι δεύτεροι δεν το λένε. Σαν να πιστεύουν ότι αυτά για τα οποία συζητάνε μέσα στο κοινοβούλιο δεν έχουν καμμία σχέση με αυτά που συμβαίνουν έξω απ' αυτό. Ασχέτως αν διαρκώς επαναλαμβάνουν ότι τους έξω τους αφορά το μέσα. Θέατρο του παραλόγου θα το χαρακτήριζε ένας μύωπας πολιτικός αναλυτής. Αλλά δυστυχώς η ιστορία δεν έχει κενά και οποιαδήποτε εξέλιξη εδράζεται πάνω σε υλικά αίτια. Κάπως έτσι τα 'λεγε και ο μουσάτος για τον πόλεμο και της ιστορίας τα γεννητούρια...ε;

Απλά είναι τα πράγματα...

Η κοινωνία στην οποία ζούμε, υπάρχει και αναπαράγεται μέσα από μία κεντρική αντίφαση : κάποιοι άνθρωποι εκμεταλλεύονται την εργασία κάποιων άλλων ανθρώπων.

Η ανάδειξη αυτής της αντίφασης ονομάζεται ταξική πάλη.
Η κατάργηση αυτής της αντίφασης ονομάζεται προλεταριακή επανάσταση.

Όχι πως εγώ...αλλά είναι απλό να δούμε ότι....τουλάχιστον αν δεν!

υγεία κ' αναρχία, κοινό, υγεία κ' αναρχία!