Δαφνί 1982

Δαφνί 1982

αλγεινές καρυάτιδες

στρόβιλοι κλειστοί

χωρίς καθρέπτη χωρίς βάθρο όταν

κοιμούνται στους απέραντους θαλάμους 

ο ύπνος κουκουλώνει τα φυτά και τα παγώνια

πρησμένα πρόσωπα

χοντροί μηροί και βαριά πόδια

ψείρες

χείλη και δάχτυλα τρεμάμενα

στις κρίσεις τους

πετάνε τα βαμμένα ονόματα 

 σχιζοληψία και τέτοια

 και επιμένουνε να είναι

Λαμπρινή Αναστασία Στέλλα

(Αναδημοσίευση από το περιοδικό "Τετράδια Ψυχιατρικής", τχ. 24, Οχτώβρης-Νοέμβρης-Δεκέμβρης 1988)

Σύντομη ωδή στο μεταβατικό διάστημα μεταξύ Άνοιξης και Θέρους

Όσο περνούν τα χρόνια

η άνοιξη απλώνει

η ανάσα δυναμώνει

κι οι κυρίες πίνουν τον καφέ τους στα μπαλκόνια.

Πετούν τα χελιδόνια

φουστάνια αντικαθιστούν τα παντελόνια

μα των οι γυναικών οι γάμπες είναι άσπρες

σαν τα χιόνια.

Όσο περνούν τα χρόνια

πληθαίνουν οι γιαγιάδες

γκρινιάζουν τα εγγόνια.

Με θράσσος περισσό εισβάλουν στα σαλόνια

διάφορων ειδών τζιτζίκια

ακρίδες και τριζόνια,

τα βράδια κουλουριάζονται οι γυναίκες στα σεντόνια

καθώς σκυλιά και χωρικοί κυλιούνται

μες στ' αλώνια.

"Ενάντια στην οικογένεια" και "Η ποίηση ως οίκημα τεκτόνων": Δύο ποίηματα της Ανατολής Αργά

Αναδημοσιεύουμε δύο ποιήματα της Ανατολής Αργά (1961-2005) 

γραμμένα στην πρώιμη περίοδο της ποιήτριας. 

Τότε που ακόμα οι δούλοι

δεν μοιάζανε τόσο πολύ με τους αφέντες τους. 

Ενάντια στην οικογένεια (1981)

 

Βαστάει μόνη της

έναν τόνο αλουμίνιο

κι έχει φούστα με πιέτες.

Τέτοια είναι η φροντίδα της οικογένειας:

πανίσχυρη και μικροαστή.

Οι τραυματισμένοι το παραδέχονται

κι οι φροντισμένοι εθελοτυφλούν

καθώς επαναλαμβάνουν φράσεις Ρώσων

όπως ο Κροπότκιν, ο Μπακούνιν και ο Νετσάγιεφ

που έγραφαν

όταν ο Αναρχισμός ήταν ακόμα επίκαιρος.

Η ποίηση ως οίκημα τεκτόνων (1981)

Νιώθω καμιά φορά

σαν αγρίμι που όρμηξε στην πίστα

όπως ορμάνε οι μέλισσες

όταν βλέπουν τους κολλώδεις στήμονες

μιας ανοιξιάτικης νεραντζιάς

που φυτρώνει ανάμεσα σε αρμούς

πεζοδρομίου.

Είναι οι άλλοι ξαφνιασμένοι

ή αν αλήθεια έχω αγριέψει

ακόμα δεν κατέληξα.

Όμως τα παλλόμενα σφρίγη της νεότητός μου

βαστούν μελάνι οργίλο

και τούτο είναι πλέον οριστικό:

ο Μέγας Αρχιτέκτων της ποιητικής δόμησης.

Η ποιήτρια φωτογραφιζόμενη το 1985, στην Αθήνα.

      

Απ' τον Έβρο ως την Ταγγέρη

Λένε πως τα μικρά παιδιά
όταν αποκοιμούνται
παραμιλούν οι τύψεις τους
κι ανθίζουν οι καμέλιες
στα υψίπεδα που βρίσκονται
και μάτι δεν τις βλέπει
όπως δεν είδαμε ποτέ
εριουργούς εργάτες
να πλέκουνε χιλιόκομπους
σε πέρσικα κασμίρια
που τα πουλάνε οι έμποροι
απ' τον Έβρο ως την Ταγγέρη
εκεί που οι ανθρώποι ζουν αλλιώς
και γράφουν σ' άλλες γλώσσες
και με λιγότερο σαπούνι
λούζουνε τα μαλλιά τους
κι αν κάποιον δουν στον ύπνο τους
να τους προσφέρει δυόσμο
είναι σημάδι εμπόλεμο
σταματημό δεν έχει
καθώς ο πόλεμος κινεί τα νήματα του κόσμου
έτσι κι ο πόλεμος κινεί τα νήματα εντός μου.

To βαμπίρ της μουσικής ξαπλωμένο στην Ταγγέρη (Jim Jarmousch, Only lovers left alive, 2014)

Η αδράνεια των εκλεκτών

Είμαστε κάτι εκλεκτοί κι έχουμε κάτι αδρανείς συμπεριφορές. Λίγοι γνωρίζουμε για την ταχύτητα που κουβαλάμε. Για την ταχύτητα που κληρονομήσαμε από τις σπουδαίες κούρσες των προγόνων μας. Οι περισσότεροι αφηνόμαστε στο μοναδικό τεκμήριο ύπαρξης που διαθέτουμε: στο μεσολαβημένο από ακρωτηριασμούς σώμα μας. Κι απελπιστικά ελάχιστοι αντιστεκόμαστε στη μετατόπιση. Μα και αναπόφευκτοι. Προσδιορισμένοι από μολύβι. Απαιτείται κόπος, απαιτούνται πόδια που έχουν μάθει να βαστάν το σώμα κι απαιτούνται καρδιακοί μύες που αντλούν αίμα κι όχι γρεναδίνη. Τα χιλιόμετρα της κίνησης είναι πολλά και η στιγμή της σύγκρουσης συνοδεύεται από τον απηνή θρίαμβο της βεβαιότητας των σφετεριστών μας. Οι εκλεκτοί το γνωρίζουμε πως αυτό είναι αποπροσανατολισμός, είναι η διακριτική αποχώρηση της εξουσίας από τη μνήμη. Αλλά ας μην γελιόμαστε. Τούτη ήταν ανέκαθεν η μόνιμη επωδός των σφετεριστών μας: διατείνονταν πως η τάξη τους είναι αιώνια. Επικαλούνταν την μεταφυσική πέρα από την ιστορία και παρουσίαζαν ένα τώρα φτιαγμένο από αιώνια υλικά. Λες κι η ταχύτητα που φέρουμε είναι εξαίσιος ίλιγγος ή παρενέργεια κάποιας ιστορικής αυταπάτης. Λες κι η αδράνεια είναι εμπειρία που έχει δραπετεύσει από την εξέλιξη. Ας νοιώθουμε τυχεροί, τουλάχιστον, που γνωρίζουμε πως είμαστε ο μεντεσές επάνω στον οποίο η ιστορία γυρνά. Η ταχύτητά μας μπορεί να μετριέται και να κρίνεται χαμηλή αλλά ποτέ κανείς δεν θα μπει στον κόπο να κατηγορήσει τους προφήτες για υπέρβαση αρμοδιοτήτων. Μόνο αν ερμηνεύσει το μέλλον, πράγμα αδύνατο. Οπότε η αδράνειά μας είναι και η μοναδική μας μνήμη. Στην σύγκρουση αναπόφευκτα θα εκφραστεί και με την σειρά της θα τροφοδοτήσει το έργο του μέλλοντος. Δεν είναι άδικο που η άρνηση των εκλεκτών αναστατώνει τους αφέντες. Οι ιστορικοί θα έχουν να θυμούνται και δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει πως η μήτρα της αντεξουσίας ήταν πάντοτε η μνήμη. Κι ότι η μόνη ιστορία που τελείωσε ήταν η εκδοχή της αιώνιας ακινησίας τους. Ο κορεσμός του βάλτου και ο πληθωρισμός του φυτοπλακγτόν. Η ρευστότητα του πλακούντα και η βλέννα των βατράχων. Η αδράνεια των εκλεκτών είναι το βήμα στο σκοτάδι, είναι το γερμένο προς τα μπρος κεφάλι. Είναι αυτό δίχως το οποίο

Ποιανής "μαμή" λέγεται πως είναι πόλεμος;