the meaning of working class

η εργατική τάξη δεν είναι μόνο ο πόλος που βρίσκεται αντίκρυ των μέσων παραγωγής

ούτε μόνο οι σχέσεις που επικρατούν εντός και εκτός πεδίου ταξικής πάλης

είναι και η κουλτούρα που κουβαλάνε οι ρωσοπόντιοι των πλατειών

είναι και οι μουσικές που ακούγονται αδιάκριτα από τις πολυκατοικίες των εργατικών

είναι και τα αφημένα κουτάκια που μένουν όταν φεύγουμε το απόγευμα από την αντίκα

είναι και οι σφαλιάρες που έδωσες χτες στον φασίστα φούρναρη στην Αιόλου,
που αγόράσαμε πέντε τυρόπιτες και μία ζαμπόν κασέρι αλλά δεν τις πληρώσαμε

είναι και τα  flows που έχωνες όταν βγήκαμε από το μπαρ που δούλευε η Μυρτώ, η κοπέλα που αγαπάς

είναι και οι τέσσερις κρυμμένες σιδερογροθιές που είχανε οι μπράβοι που είχε προσλαβει ο ραφτόπουλος, το αφεντικό του ble, όταν βρεθήκαμε στην αγία σοφίας

είναι και τα δάκρυα του αντώνη που τον απέλυσαν

είναι και όλα όσα είπες όταν ο διοικητής της ασφάλειας σε ρώτησε "τί είσαι;" κι εσύ απάντησες "είμαι τρελή κι ερωτευμένη"

αλλά μετά φοβήθηκα
κι άλλαξα πλευρό και ιδέες
αλλά ακόμα υποστηρίζω
ότι όλα όσα έχω πει
ισχύουν.

το νου σου στα σκυλιά.
Δαγκώνουν.

τουλάχιστον έτσι χαζεύω το φως

Οι μέρες, από τις 2 το μεσημέρι και μετά, ήταν η πιο ευχάριστη ανάπαυλα ανάμεσα στις κατά τα άλλα πληκτικές και πολλές φορές δυσάρεστες νύχτες για το καθημερινό ωράριο της Νάντιας. Τόσα χρόνια στην δουλειά, η Νάντια είχε αναπτύξει μια σπουδαία ικανότητα διαχείρισης των θλιβερών αντρών με τους οποίους είχε καθημερινή συναναστροφή. Τί χειρότερο απ'αυτό αλλά και τί σπουδαιότερο: μία σοφία συμπυκνωμένη μέσα στις δυο σπιθαμές εναπομείνασας αξιοπρέπειας. Μια τρυφερότητα πασαλειμένη από κραγιόν της X-Factor και χωμένη διακριτικά κάτω από εξατμίσεις επαγγελματικών ΙΧ ΤΟΥΟΤΑ, ας πούμε, ή μέσα σε σκισμένες κιλότες, στα μέσα της διαδρομής από το μαγαζί προς το σπίτι.


 

Η Νάντια είναι διδακτορική φοιτήτρια. Καθημερινά υποστηρίζει την διατριβή της που είχε να κάνει με τον ρατσισμό στην ελληνική κοινωνία, την γενεαλογία του και τους αδίστακτους εκφραστές του, ας πούμε. 5 ευρώ για να πιάσεις μπούτι κι αν πιστεύεις ότι με εικοσάρικο θα με γαμήσεις να πας να ψάξεις αλλού παλιοκαριόλη, με την τελευταία λέξη να απουσιάζει συχνά από τις απαντήσεις της Νάντιας, όχι για άλλον λόγο παρά μόνο για την διατήρηση των προσχημάτων. Των πάντα απαραίτητων ό,που γεννιούνται τέρατα.

 Η Νάντια ήταν από τις παλιές. Όταν είχε πρωτοέρθει τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Της είχε επιφυλαχθεί μια αντιμετώπιση που ήταν κάτι σαν ένας συνδυασμός νέου στο στρατό και χοντρού στο γυμναστήριο, ας πούμε. Τώρα τα πράγματα έχουν κάπως αλλάξει, έχει δικτυωθεί κάπως καλύτερα με την ντόπια μαφία, ίσως να έπαιξε κάποιο ρόλο και το παιδί που έκανε με τον κ. Μπαγιόπουλο, διευθυντή του τοπικού Αστυνομικού Τμήματος. Αυτός δεν το αναγνώρισε βέβαια, αλλά είναι τόσο χέστηδες αυτοί οι άντρες όταν πάει να μαυρίσει η φήμη τους που κάνουν τόσες κωλοτούμπες όσες δεν μου ζητούσαν να κάνω εγώ πάνω στην μπάρα, αναφέρει η Νάντια στην διατριβή της.

 Σήμερα οι καθημερινές της αρμοδιότητες στον εργασιακό της χώρο περιορίζονται σε αυτό που οι σχετικοί του είδους ονομάζουν κονσομασιόν ήπιας έντασης. Δεν είναι τόσο αυτό, όμως, που κάνει τη Νάντια ανήσυχη ή κακόκεφη, ας πούμε. Το μεγαλύτερο μέλημά της είναι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων :
αυτό που κάνει τα αγοράκια, ας πούμε, να θέλουν να παίξουν με κούκλες την στιγμή που πολλά κοριτσάκια δυσανασχετούν μπροστά σε κουβέντες για αντρικές κλανιές.
ή η πάντα διαχρονική αγάπη των παιδιών για τα σκαρφαλώματα και τις σπινιές με τα ποδήλατα.
η πεποίθηση που οδηγεί τον επαρχιώτη αγρότη να πιστεύει ότι είναι hyper-magkas επειδή μπορεί (ή όχι) να γαμήσει τη Νάντια με τα 100 ευρώ που κουβαλάει στην τσέπη του καφέ υφασμάτινου παντελονιού του.
όπως και η καταληκτική θέση που υποστηρίζει η Νάντια στην διδακτορική της διατριβή:

καλύτερα πισωκολλητό. έτσι δεν είμαι αναγκασμένη να τους βλέπω. αυτοί βάζουν τον βρώμικο πούτσο τους, κατεβάζουν μπροστά στα κλειστά μάτια τους τις απωθημένες επιθυμίες τους, βρίζουν εμένα, τη μάνα μου ή τη μάνα τους τους κι έτσι νομίζουν ότι γαμάνε. καλύτερα πισωκολλητό. τουλάχιστον έτσι χαζεύω και το φως που μπαίνει δειλά από τις γρίλιες των παντζουριών.

υγ:στη Χ και στη Γ που δεν το περίμενα τόσο πολύ