Η ανατομία των αμαρτημάτων
Η συνθήκη ήταν σαφής και προδιαγεγραμμένη. Η συνύπαρξή τους είχε συμφωνηθεί να περιοριστεί σε διαδικασίες γλυψίματος και αυνανισμού. Και μπροστά στην αναμονή για την ικανοποίηση της κάβλας της, η Ροζέτα έδειχνε να αδιαφορεί για οποιαδήποτε ''συναισθηματική επένδυση''. Το μόνο που ήθελε ήταν να νοιώσει το μουνί της να εκρήγνυται από τις διαδοχικές συσπάσεις. Και για την στιγμή αυτή περίμενε λυσσαλέα. Είχε ορκιστεί στον εαυτό της να καταγράψει τα πιο ευφάνταστα βρωμόλογα και να τα ξεστομίζει με την βεβαιότητα ότι το σπέρμα όλου του κόσμου οφείλει να μπει μέσα της. Στις σκέψεις αυτές, το βαμβακερό βρακί της άρχισε να μουσκεύει και η Ροζέτα έδειχνε έτοιμη να αφεθεί στον χείμαρρο που μαζί μ'αυτή θα συμπαρέσυρε μυριάδες εφηβικών και νωπών φαντασιώσεων.
Άνοιξε την βιτρίνα,πήρε το δαχτυλίδι που της είχαν δωρήσει στα δέκατά της γεννέθλια κι αφού το σάλιωσε το έχωσε βαθιά μέσα στο μουνί της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και κατέβηκε στον πρώτο όροφο. Οι υπόλοιπες τρόφιμοι του παρθεναγωγείου κοιμόταν αλλά η υποψία και μόνο ότι τα ουρλιαχτά από το γαμήσι που της είχε υποσχεθεί θα τις ξυπνούσε την έκανε να κοντοσταθεί. Ήταν τότε, ακριβώς, που ένα θερμό ρεύμα καβλας και έλλειψης αυτο-ελέγχου την διαπέρασε και συνειδητοποίησε ότι κανείς ποτέ δεν διάλεξε την ασφάλεια για να απορρίψει το σπέρμα. Ο διάδρομος που διέσχισε ήταν σύντομος αλλά πρόλαβε να ανακαλέσει όλα όσα είχε ετοιμάσει για την εξαιρετική αποψινή βραδιά. ''Το μουνί μου είναι αχόρταγο'', ''γάμησέ με μέχρι να πεθάνω'', ''χτύπα με να χύσω και μετά φτύσε με'', ''κατούρα πάνω στα βυζιά μου''. Έτσι κι έκανε.
Άνοιξε την πόρτα της. Το δωμάτιο της ήταν σιγυρισμένο και μύριζε αγιόκλημα, ένα άρωμα διαδεδομένο στο παρθεναγωγείο μιας και δινόταν δωρεάν σε γιορτές και εθνικές επετείους. Αυτή ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της και είχε αρχίσει ήδη να αυνανίζεται με ένα κηροπήγιο. Η Ροζέτα δίστασε να γδυθεί αμέσως αλλά πλησίασε κοντά της και την κλώτσησε με δύναμη στο πρόσωπο. Δεν της έγινε κατανοητό αν το πρώτο πράγμα που ακολούθησε την κλωτσιά ήταν να ματώσει ή να χύσει. Το αίμα της Βιργινίας πετάχτηκε στα κατάλευκα σεντόνια και αναμμένη από την κάβλα άρπαξε την Ροζέτα από τα μαλλία. Με το δεξί χέρι της σάλιωνε το μουσκεμένο μουνί της και με το αριστερό της έσφιγγε τον λαιμό σε βαθμό που κόντεψε να πνιγεί. Το δαχτυλίδι δεν τη παραξένεψε καθόλου. Ταυτόχρονα το βλέμμα της δεν έφυγε από τα μάτια της και επιδεικνύοντας τα δόντια της της επαναλάμβανε ''απόψε θέλω να με κατουρήσεις''. Η Ροζέτα μετά από λίγο έχυσε σφίγγοντας γερά τον ώμο της Βιργινίας.
Έχοντας συνέλθει μερικώς από τις μεταοργασμικές συσπάσεις, ανέβηκε όρθια στο κρεβάτι και έκατσε πάνω στο πρόσωπο της Βιργινίας. Καθώς άρχισε να τρίβει το μουνί της και τον κώλο της πάνω στο στόμα της Βιργινίας αναστατώθηκε τόσο πολύ στην όψη του ματωμένου και ξαναμμένου προσώπου της, που την κατούρησε με όση δύναμη είχε. Η Βιργινία δεν άργησε να χώσει το κηροπήγιο στον κώλο της Ροζέτας, τρίβωντας παράλληλα το πρόσωπό της στα ούρα που είχαν απομείνει.
Το επόμενο πρωί βρήκε τη καθεμία στα κρεβάτια τους και στο άκουσμα της καμπάνας του πρωινού εγερτηρίου σημειώθηκαν 45 ταυτόχρονες ''αλλαγές πλευρών''. Το μάζεμα γινόταν στο φουαγιέ του τριώροφου νεοκλασσικού. Η καθημερινή προσευχή για την εβδομάδα αυτή ήταν υποχρέωση της Ροζέτας που είχε αναλάβει μαζί με το ''πάτερ ημών'' να βγάζει κάθε μέρα έναν μικρό λογίσκο ''ενθάρρυνσης και αγάπης προς τα κορίτσια'' όπως χαρακτηριστικά έλεγε η παιδοκόμος.
Στημμένη απέναντι από 44 κορίτσια, και λέγοντας ρυθμικά την πρωινή προσευχή, η Ροζέτα δεν μπόρεσε να πάρει την σκέψη της από το χθεσινό βράδυ. Η γεύση των υγρών της Βιργινίας είχε παραμείνει στην γλώσσα της και οι πληγή που άφησε η κλωτσιά στο πρόσωπό της την έκανε να θέλει να την φιλήσει μπροστά σε όλες. Πριν τελειώσει η προσευχή, η Βιργινία έκανε μια αποσπασματική σκέψη για το μουνί της παναγίας και για τον πούτσο του ιησού Χριστού αλλά επειδή συνάντησε ένα νεφελώδες κάλυμα στην εικόνα που είχε για τα πρόσωπα αυτά στο μυαλό της, την παράτησε και συνέχισε να κάνει τον σταυρό της.
Ο λόγος της Ροζέτας για το πρωί της μέρας εκείνης ήταν ο εξής :
''Αγαπητές εν Χριστώ αδελφές, αγαπητή μας δασκάλα, αγαπητή μας μαγείρισσα, καλέ χριστούλη,καλή παναγίτσα θα σας μιλήσω γι' αυτην σήμερα.
Για αυτή που συρρικνώνεται κάθε μερα και όταν βραδιάζει υπερδιπλασιάζεται και ψάχνει διέξοδο για να βγεί.
Για αυτή που σε όσες τρύπες κι αν μπει δεν χωράει πουθενά και όσες σκέψεις κι αν κάνεις πάντα μένει ορφανή.
Για αυτή που φέρνει το μούδιασμα στους αστραγάλους και γνωρίζει καλύτερα απ'όλες τί θα πεί όλον.
Για αυτή σας μιλάω και γνωρίζετε όλες σας πολύ καλά κι ας μην την έχω κατονομάσει.
Πόσο θα ήθελα να μπει ολόκληρη μέσα μου.
Πόσο φοβάμαι ότι δεν θα χωρέσει.
Πόσο θα ήθελα να με γεμίσει.
Πόσο φοβάμαι ότι δεν θα τ' αντέξω. ''
τέλος
