Το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Αυστραλία
μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα στην Αλάσκα..
...καμιά φορά όμως μπορεί να σκοτώσει και εργαζομένους σε τράπεζα των Αθηνών!
Η αντίστροφη όψη ενός νομίσματος περί σχετικοποίησης πάντων των εννοιών και αποδόμησης κάθε αξιακού συστήματος έκανε την τελευταία ιστορική της εμφάνιση στην Αθήνα, στην πορεία της 5ης Μαή 2010. Μιλάμε χαοτικά γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά σε καρέ των 16 frames κυρίως. Μιλάμε χαοτικά γιατί μιλάμε για μια όψη λανθάνουσα και άγνωρη σε πολλούς που σαν θηρίο για καιρό τρεφόταν από τα σπλάχνα του κινήματος αλλά απ' ότι φαίνεται περπατούσε με το κεφάλι και σκεφτόταν με τα πόδια!
Πρόκειται για σώμα ξένο αλλά όχι απαραιτήτως και παράσιτο γιατί κάτι μου λέει ότι οι φυσικοί του γονείς είναι ακόμα εν ζωή. Πρόκειται για σώμα νεόδμητο που βάλθηκε να αμφισβητήσει ηθικές αξίες της επαναστατικής/εξεγερτικής διαδικασίας στην βάση τους. Φρόντισε όμως και για τα χειρότερα...
Όλα εδώ πληρώνονται
Μιλάμε χαοτικά γιατί μιλάμε για τους πατέρες του εξεγερτικού λογου μιας και του γάμησαν την μάνα. Για πολύ κόσμο ήταν κάτι αναμενόμενο, το γνωρίζουμε αυτό. Και για την γράφουσα έτσι ήταν. Κατά την διαρκεια των τελευταίων χρόνων στον χώρο της ελληνικής αντεξουσίας διαφάνηκε η ρότα μιας πορείας που πήγαζε από έναν υπερχειλή ανδρισμό, αποτυπωνόταν σε συνθήματα όπως ''Καμία Ηθική - Μόνο Πόλεμος'', επενδυόταν από much συμπεριφορές αλήτικης βίας, υποστηρίχθηκε από εκδοτικά εγχειρήματα, πλειοδοτήθηκε από τον Δεκέμβρη του '08 και πλέον επίσημα απαιτεί την αναγνώρισή της ως κομμάτι αυτόκλητο των εξεγερμένων.
Αλλά πικρές οι βουλές των τραπεζικών και σκοτεινές οι ψυχές των χαοτικών
Ένιωσα την ανάγκη, αγαπητοί μου αναγνώστες, να αναρτήσω τα παρόντα κάπως εν τη ρύμη του λόγου και βιαστικά καθότι αφενός δεν είχα καλυφθεί εγώ ο ίδιος από την προηγούμενη ανάρτηση κι αφετέρου με τα νέα δεδομένα αντιλήφθηκα ότι το τραγικό συμβάν της 5/5 έμελλε να αποτελέσει κομβικό σημείο αλλαγών και ανακατατάξεων για τον α/α σχηματισμό αλλά και το ανταγωνιστικό κίνημα ευρύτερα.
Και να' ταν μόνο αυτό...
Η ρητορεία που αναζητά ευθύνες στην ανυπαρξία συστημάτων πυρασφάλειας και στις συνθήκες εργασίας κάνει τα στραβά μάτια στο μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί. Ναι, η δαιμονοποίηση είναι κακός σύμβουλος αλλά και η βία είναι μαγική (?). Αφήνω ασχολίστα τα περί ''παράπλευρης απώλειας'' (γουρουνιών κι ανθρώπων) αλλά αδυνατώ να προσπεράσω την ιστορικοκεντρική ανάλυση ενός ακραίου τελολογισμού του τύπου ''συνέβη, ρε παιδιά''. Προφανώς και δεν συνέβη. Τί είναι για να συμβεί; καιρικό φαινόμενο ή ημικρανίες;
Επρόκειτο για το καθαρά αιτιακό αποτέλεσμα ενός πρωτογενούς μέτρου βίας που ασκήθηκε και οι συνέπειες πέρα από μη ελέγξιμες ήταν και ενδεχόμενες.
Αλίμονο αν ποινικόποιήσουμε όμως το μέσο και την κοινωνική αντιβία σαν συμπεριφορά που εσκεμμένα και στρατηγικά χρησιμοποιείται από τους από τα κάτω και σίγουρα δεν είναι μέγεθος ιστορικό που ''συμβαίνει'' κι αυτό. Την στιγμή που το κράτος έχει αποενοχοποιήσει πλήρως την χρήση χημικών όπλων και σωματικής βίας στο σώμα των διαδηλωτών, θα είναι τραγικό να κάνουμε βήματα πίσω σε μεθόδους και φιλολογίες ξεπερασμένου πασιφισμού. Η ιστορία δείχνει τον δρόμο, στον δρόμο της ας μπούμε.
Αυτά τα λίγα και κάπως συνοπτικά. Χαιρετίζω το σχόλιο του ανώνυμου αναγνώστη της προηγούμενης ανάρτησης και συνεχίζω να προσμένω για τα επόμενα (και για την αναρχία) κι επιτέλους ας γύρει η γαμημένη πλάστιγγα προς την μεριά μας! Ας φάμε, λοιπόν!
υγ: ραντεβού στα γιάννενα στις 5 Ιούνη στην αντιμιλιταριστική συναυλία (όλα χωράνε σε μια ανάρτηση!)
